Vikan - 14.06.1979, Blaðsíða 17

Ég hélt aö ég væri farin að skilja
hugsanagang ykkar..."
Hann settist við hliðina á mér.
„George er úr hinni fylkingunni i
Padbourne. Þess vegna hefur þú aldrei
séð hann áður. Hann fékk sprengjubrot í
handlegginn i siðustu árás á Hamborg.
Hann flaug Spitfire í baráttunni um
Bretland. Það er slæmt þegar kviknar i
flugstjórnarklefanum. sérstaklega ef
ekki tekst að opna tjaldið. Þá frjósa
menn, eins og George. En hann var
samt heppinn. Það bjargaði honum að
hann lenti i sjónum. Þeir hafa gert
kraftaverk á svona mönnum." Hann
rétti fram hendurnar. „Það er heldur
ekki svo slæmt sem þeir gerðu fyrir
mig."
Ég greip hægri hönd hans og kyssti
hana. „Ég ætti að skammast min."
„Það ættir þú að gera.” sagði hann
kuldalega. „Förum nú og lítuni á Bunny
ogTed."
Mér átti eftir að bregða betur. þegar
við komum á deild þrjú. Einn gekk á
Johnny í dyrunum. Hann var með
bundið fyrir augun og var að reyna að
fálma sig áfram með staf. Hann baðst
auðmjúklega afsökunar. Johnny þekkti
röddina og aftur hófust samræður í létt-
um dúr, sem mér fannst hræðilegar.
Þegar inn kom lá mjög fölur piltur í
fyrsta rúminu. Undir sænginni var
aðeins rammi þar sem fæturnir höfðu
áður verið. Náunginn í næsta rúmi
heilsaði Johnny líka kátur i bragði.
Sumaríö
sem var
Hann var búinn að rnissa vinstri hand-
legginn framan viðolnboga.
Johnny sleppti þvi að kynna mig og ég
stóð þarna við fótagaflinn með aulalegt
bros á vör. Þegar við gengum i burtu
sagði hann. „Veistu hvað hann gerði
áður? Hann var golfleikari. Þannig er
kaldhæðni örlaganna."
Mér leið enn verr en áður og óttinn
greip mig á ný. Johnny tók í höndina á
mér og sagði blíðlega. „Vertu nú dugleg
stúlka. Þetta er að verða búið.”
Bunny sást hvergi, en Ted lá i rúminu
á endanum. Hann var með lokuð augun
og mjög veiklulegur. Johnny leit á mig
og hristi höfuðið þegar við læddumst i
burtu. Ted opnaði aðeins augun. Hann
brosti undirfurðulega.
„Komið þið sæl," sagði hann.
Svar Johnny er ekki prenthæft. Ég
hafði aldrei heyrt hann nota slíkt götu-
mál. Síðan bætti hann við: „Kate er
hérna.”
Ted teygði sig til að taka i höndina á
mér. Ég beygði mig niður og kyssti
hann. „Þetta er sá eini rétti. Kate,”
hvislaði hann. „Ef þú hefur eitthvert vit
I kollinum þá heldurðu þig við hann,
vinkona, og sleppir honum ekki.”
Hann lokaði augunum og það var
auðséð að hann kvaldist mikið.
„Hvíldu þig nú, Ted. Við lítum til þín
seinna," muldraði Johnny.
Það rifaði í augun. „Hafðu ekki
áhyggjur af mér, Johnny. Það er allt i
lagi með mig. Þeir geta ekki snert mig
framar."
Við mættum ungum skurðlækni i dyr-
unum á leiðinni út. Hann var i hvítum
flaksandi slopp utan yfir einkennisbún-
ingnum. „Afsakið, get ég fengið að vita
hvernig Ted Ormeroyd líður?” spurði
Johnny.
Læknirinn leit á borðana hans. „Já,"
sagði hann. „Þú ert Stewart, náunginn
sem stökk með hann. Hann er með
sprengjubrot i vinstra iunga, en hann
nær sér. Það mun vitanlega taka sinn
tíma, en eitt er vist. Hann mun aldrei
fljúga framar. Mun ekki þola loft-
hæðina.”
„Þú átt við að hann sé laus?" spurði
Johnny.
„Já, svo mikið er vist.” Læknirinn
hrosti. „Ef þú ert að leita að flugmannin-
um þínum, O’Hara, þá sá ég hann rétt
áðan í hvildarherberginu. Við útskrifum
hann á morgun.”
Við gengum út af deildinni. Mér til
mikillar undrunar hallaði Johnny sér að
veggnum og hló. „Hvað er svona
fyndið?" spurði ég.
„Góði, gamli Ted," sagði hann.
„Skilurðu ekki,-Kate? Hann er laus. Ég
nteina, hann mun örugglega Irfa. Finnst
þér þaðekki stórkostlegt?"
Skyndilega óskaði ég þess af öllu
hjarta að það væri Johnny sem lægi
þarna svolitið særður. jafnvel bæklaður.
en öruggur um að halda lifi.
Við fundum Bunny við kaffiborð í
horninu i hvíldarherberginu þar sem
hann var að leggja kapal, með vinstri
handlegginn i fatla. Hann var ntjög
ánægður að sjá okkur, þrýsti höndina á
Johnny og heimtaði að fá að kyssa mig.
„Mér liður vel." sagði hann.
„Einungis líkantleg sár, eins og Errol
Flynn i Hollywood myndunum."
„Ég frétti að það ætti að útskrifa þig
á morgun,” sagði Johnny og rétti honum
sigarettu.
„Rétt er það. Hálfs mánaðar
veikindafri og síðan aftur i blóðbaðið.”
Hann klappaði á öxlina á Johnnt. „Þú
lætur þá ekki flytja þig áður en ég kem
aftur, Johnny?" Honum var þungt niðri
fyrir, þó að hann brosti. „Ég treysti á
þig. Ég meina við Ijúkunt þessu santan,
er þaðekki?”
„Þú getur bölvað þér upp á það."
Johnny greip um heilu öxlina. „Hvað
ætlar þú að gera i friinu? Ætlarðu
heim?"
Bunny kinkaði kolli. „Það er allt
ákveðið. Ég fæ far með flutningavél til
Limavady á Norður írlandi. Þaðan fer
ég með lest suður á bóginn."
gissur
24. tbl. Vikan 17