Vikan - 16.08.1979, Side 20

Ég hristi höfuðið. „Nei. Mamma leit-
aði en fann engar myndir. Frænka mín
og móðir eru báðar mjög pennalatar og
það er sennilega ástæðan. En ég hlakka
óskaplega mikið til að sjá það.”
„Ég er viss um að þér mun finnast
mikið til þess koma og landslagsins þar í
kring. Ég man að ég var þar einu sinni í
garðveislu fyrir mörgum árum síðan.”
„Garðveislu? Ég verð að viðurkenna
undrun mína. Ég hafði ekki ímyndað
mér að slíkur gleðskapur ríkti í klaustr-
inu. Ég hef alltaf ímyndað mér staðinn
sem drungalegan, dimman og líkastan
kirkju.”
Við héldum áfram að ræða saman og
þrátt fyrir að mér hefði mislíkað hún í
fyrstu hafði ég mikla gleði af samvistun-
um við hana. Það var sennilega stærsta
ástæðan til þess að lestin virtist ná til
Plymouth-stöðvarinnar fyrr en ég hafði
ætlað. Þegar við komumst enn einu
sinni af stað tók hún upp vel útbúna
matarkörfu og við tókum vel til matar-
ins sem var mjög bragðgóður kjötbúð-
ingur, ostur og ávextir. Að máltíðinni
lokinni sagði frú Browne að hún myndi
ekki þreyta mig með meiri samræðum
svo að við þögðum og hún fékk sér
blund.
Það sem eftir var ferðarinnar þótti
mér ganga hægt, ég hafði ekkert annað
mér til skemmtunar en að horfa á út-
sýnið sem að mestu voru akrar. Ég varð
þess vegna fegin þegar við nálguðumst
London og ég byrjaði að sjá hús og verk-
smiðjur.
Paddingtonstöðin var sá hávaðasam-
asti staður sem ég hafði nokkurntíma
séð og mannfjöldinn var yfirþyrmandi.
Burðarmenn hlupu um með ferðakistur
og hjólagrindur, blaðsöludrengir hróp-
uðu upp fyrirsagnir blaðanna og troðn-
ingurinn var geysilegur. Ég vissi að ef ég
hefði verið ein myndi ég aldrei hafa
ratað rétta leið. En frú Browne náði í
vagn sem átti að fara með okkur á stöð-
ina þaðan sem lestin til Dover myndi
fara. Þar kvaddi hún mig og minnti mig
á að fara út úr lestinni á Cunningham-
stöðinni. Síðan hvarf hún mér sjónum.
Ég náði ákvörðunarstað mínum fyrr
en ég hafði ætlað. Lestin stansaði og
einhver hrópaði: „Cunninghamstöð!”
Ég opnaði klefadyrnar með áköfum
hjartslætti og gekk þreytulega út úr
lestinni. Enginn annar haföi stigið af
lestinni og eitt augnablik langaði mig
aftur inn í það öryggi sem lestin hafði
upp á að bjóða. En þá kom í átt til mín
ákaflega skrautbúinn kúskur með der-
húfu og gylltar snúrur. Hann lyfti
húfunni um leið og hann nálgaðist mig.
„Frk. Fayne til Cunningham
Abbey?”
Ég jánkaði því og með kæruleysislegri
handahreyfingu bauð hann skrautbún-
um þjóni að taka farangur minn. Ég
gekk síðan á eftir þeim að vagninum sem