Vikan - 11.10.1979, Blaðsíða 18

Leyndnrdómar
gamla klaustursins
legir atburðir sem ég vildi fá skýringu á.
Var það Manning sem hafði ráðist á mig
um nóttina?
Atjándi kafli
Vissan um aðeinhver gengi um húsið.
dulhúinn sem nunna, hræddi mig. Þó
ákvað ég með hugrekki sem ég hélt ekki
að ég ælti til að gera allt sem i mínu
valdi stóð til að koma upp um þessa illu
mannveru, fyrr gat ég ekki orðið örugg
um líf mitt. Það var þess vegna að ég
hélt uppi bókinni sem ég var að lesa um
leið og ég þakkaði frú Buller-Hunter
fyrir þegar hún kom með volga mjólk og
svefntöflu.
„Ég ætla að lesa einn kafla til að róa
taugarnar, það ásamt pillunni ætti að
geta veitl mér góðan nætursvefn,” sagði
ég.
Hún hikaði og ég óttaðist að hún
tnyndi setjast hjá mér. En útiveran hafði
þreytt hana. svo að hún bauð mér góða
nótt og gekk út.
Eg hafði raunverulega ekki neinn
áhuga á bókinni og iagði hana þvi strax
frá mér. Siðan losaði ég inig við mjólk-
ina og töfluna á sania hátt og venjulega.
Eg gat ekki sofnað þvi að hugur minn
var upptekinn af þvi sem gerst hafði fyrr
um daginn.
Hafði einhver cyðilagt handriðið með
viija? Ef svo var, hver átti þá að hljóta
skaða af því? Hver hafði gert það? Einu
manneskjumar sem voru líklegar til að
fara upp lil að lita á utsýnið voru ég sjálf
og l'rú Buller-Hunter og sá eini sent vissi
að við höfðum hugsað okkur að fara upp
I klukkuturninn var James frændi. Eg
t'ékk allt I einu hjartslátt. Simon vissi það
lika. Hafði ég ekki einmitt sagt honum
frá þessari fyrirhuguðu ferðokkar þá unt
morguninn? Og Manning hafði verið á
svölunum. Hann hafði verið rétt fyrir
aftan mig jtegar ég datt. Hafði vindurinn
bjargað mér frá einhverju illu sem hann
hafði haft i huga?‘ Eg lagði hendurnar
fyrir andlit mitt og hristi höfuðið til að
losna undan jtessum hræðilegu hugsun-
um. Eg róaðist smám saman og skamm-
aði sjálfa mig fyrir kjánaskapinn, sann-
leikurinn var sennilega sá að handriðið
hefði verið bilað af eðlilegum orsökum
og ég einfaldlega verið svo óheppin að
verða sú fyrsta sem hallaði sér að þvi.
Ég sofnaði loksins órólega, velti mér í
rúminu við og við og vaknaði stundum
allt i einu. Ég var farin að óska þess að
ég hefði tekið inn laudanumtöfluna.
Hvað var þetta? Allt í einu glaðvaknaði
ég og vissi að ég hafði heyrt þetta viður-
styggilega fótatak enn einu sinni!
Ég flýtti ntér út úr ruinniu .
innislopp og skó. Siðan kveikti ég á kert-
inu og opnaði dyrnar varlega. Ég var
ákaflega hrædd en hvað svo sem ég
myndi uppgötva y-rði jtað betra en þessi
hræðilegi ótti sent hafði nagað mig und
anfarið. Eg lagði höndina fyrir ljósið.
Um leið og ég leit að kirkjuveggnum sá
ég viðinn færast úr stað og dyr lokast.
Ég hraðaði mér þangað og ákvað að
finna dyrnar í þetta skiptið en þær voru
jafnósýnilegar og fyrr. Ég minntist
jteirrar aðferðar sem frú Buller-Hunter
hafði notað til að opna dyrnar að
klukkuturninum og fylgdi dæmi hennar.
En ekkert gerðist. Ég ákvað þó að gefast
ekki upp. Ég lagði kertið á gólfið og ýtti
á viðinn þar til ég var orðin aum i fingr-
unum. Ég leit óróleg um öxl mér. Allt i
einu færðist viðurinn úr stað svo snögg-
lega að ég var næstum fallin inn í gegn-
um þær með höfuðið á undan. Á móti
mér lagði daun af innilokuðu lofti og
rotnun og ég snéri mér við og hóstaði
áður en ég gat litið i kringum mig.
Ég starði niður i myrkrið en sá engin
merki um mannaferðir. Þó heyrði ég
hljóð sent annaðhvorl gat verið dauft
fótatak eða vatnsdropar. Áhugi minn á
að komast að því hver það væri sent
truflaði mig svo ákaflega varð óttanum
yfirsterkari, ég reyndi að hugsa ekki um
þá hættu sem ég lagði mig i en tók upp
kertið og hélt af stað niður stigann.
Ég gekk niður hringstigann eins hljóð-
lega og mér var unnt og stansaði alltaf
við og við til að hlusta. Þegar ég var
komin niður á neðstu hæðina hélt ég
áfram lengra niður, niður í kjallarann.
Þar fann ég enn einn stigann sem hlaut
að liggja niður að iðrum jarðar. Við stig-
ann voru Ijósker en þau voru svo dauf
að þau máttu sín litils gegn myrkrinu
þarna niðri. Ég lyfti kertinu minu hærra
upp og sá einhverja hreyfingu langt i
burtu. Ég hlifði kertinu sem snöggvast
. þvi að loginn titraði undan andardrætti
mínum og kom þá auga á útlínur nunnu.
Ég nam samstundis staðar, slökkti á
kertinu af ótta við að verða uppgötvuð
og hallaði mér nær veggnum ef hún tæki
upp á að ganga i áttina til min. En þegar
ég hallaði mér aftur fann ég ekki fyrir
neinni mótstöðu. Þar sem ég baðaði
höndunum til að ná jafnvæginu komst
ég að þeirri niðurstöðu að ég hlyti að
vera stödd í einhvers konar hliðargangi.
Ég beið þar hreyfingarlaus eftir að
nunnan kæmi aftur til baka en allt var
hljótt. Þegar ég áleit það óhætt kveikti
ég aftur á kertinu mínu og leit í kringum
mig. Við endann á ganginum, fyrir aftan
mig, voru þykkar útskornar viðardyr,
með skrautlegum ryðguðum lömum. Ég
nálgaðist þær varfærnislega. Hvað var á
bak við þær? Átti ég að þora að rann-
saka það? Hugrekki mitt var ótrúlegt
þessa stundina, ég byrjaði að snúa hún-
inum hægt með titrandi höndunum. En
það varð til einskis því að dyrnar voru
læstar.
Mér fannst [jó að ég hefði komist
töluvert lengra I málinu og ég var stolt af
sjálfri mér þegar ég sneri aftur að aðal-
ganginum. Eftir að hafa komist að raun
um að öllu var óhætt og enginn var á
ferli sneri ég aftur til svefnherbergis
mins og þægilegs rúms. Nú hafði égeitt-
hvað til að segja frænda mínum frá
þegar hann kæmi til baka. Þó að hann
tryði ekki sögu minni um nunnuna gat
ég þó sýnt honum leyniganginn og sýnt
honum fram á að hann væri ekki hugar-
fóstur sjúkrar sálar.
Sú fullnæging sem lá i þessari vissu og
þægilegt rúmið mitt gerðu mig syfjaða,
fljótlega var ég steinsofnuð.
Húsið fylltist aftur af lifi þegar frændi
minn kom frá London nokkrum dögum
Ókeypis eyðublöð á afgreiðslunni:
Bíll: Sölutilkynningar, tryggingabréf, víxlar, afsöl.
Lausafé: Kaupsamningar, víxlar.
Húsnæði: Húsaleigusamningar.
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið
Dagblaðið afgreiðsla Þverholti 11 sími 27022
Miðstöð smáauglýsingaviðskiptanna
Smáauglýsingaþjónustan.
mmiABiB
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022
18 Vikan 41. tbl.