Vikan - 11.10.1979, Blaðsíða 21

bregða fyrir í augum hans. Nei, Della,
þú komst hingað og grófst allt upp,
það getur ekki gengið. Með því að halda
Violu frænku þinni undir stöðugri
notkun svefnlyfja hefur mér tekist að
þagga niður i henni svo að hún komi
ekki upp um leyndarmálið, hún
vili ekki viðurkenna Ross sem son sinn.
Hún þverneitar að tala við hann en
mér reynist auðvelt að skýra það með
því að benda á geðtruflun hennar.”
Þunnar varir hans mynduðu eitthvað
sem liktist brosi. „Ég hef uppgötvað að
geðtruflunin er góður hjúpur sem getur
breitt yfir margt sem betra er að fela."
„Þú átt við að Simon — ég á við
Ross, sé ekki geðveikur? Þú lætur hann
lifa lifi manns sem stöðugt verður að
hafa varðhund á hælum sér þegar hann
er fullkomlega heilbrigður?” spurði ég
óttasleginni, hvíslandi röddu.
Frændi minn yppti öxlum. „Hver
veit? Slæmur heilahristingur og minnis-
leysi getur truflað geð manna. Það
skiptir ekki máli."
„En það skiptir máli!" mótmælti ég
reiðilega. „Hann heldur að hann geti
aldrei lifað eðlilegu lifi, aldrei gifst eða
eignast börn. Hann verður að fá að vita
þelta frændi. þú hlýtur að geta skilið
það?"
Andlit frænda míns var grátt eins og
aska og röddin hörð. „Honum
verður aldrei sagt frá þvi. Öll þessi ár
sem ég hef barist við ótta og erfiðleika,
eiga þau að verða til einskis? Á ég að
skila frá mér óaðlinu sem skiptir mig
meira máli en lifið sjálft?" Hviturnar í
augum lians urðu rauðar um lcið og
hann starði eitthvað út í bláinn. Siðan
sagði hann það sem sendi kuldahroll um
likama minn. „Eg verð að láta þig
hverfa, Della."
„Láta mig hverfa?” Ég skildi að þetta
var enginn undarleg glettni heldur orð
brjálæðings.
Framkoma hans breyttist og rödd '
in varð næstum eins og venjulega.
„Ég er ekki illur maður, Della. Þegar ég
vissi að ég yrði að losa mig við þig þá
gerði ég allt sem ég gat til að gera það á
sem sársaukalausastan hátt. Eg braut
niður margar laudanumtöflur og lét
þær leysast upp i mjólkinni þinni svo að
þú gætir sofnað án þess að vita meira.
En þú gegndir mér ekki og drakkst ekki
mjólkina."
„Svo að það varst þú,” hvislaði ég.
„Það hefur þá líka verið þú senj lagðir
tómt meðalaglasið á náttborðið hjá mér
svo að álitið yrði að ég hefði framið
sjálfsmorð?”
Hann kinkaði hægl kolli. „Já, einmitt.
Ég vandaði mig ákaflega mikið við
þetta. Og allt til einskis. En þó gaf ég þér
annað tækifæri daginn sem þú fórst upp
í turninn.”
„Brotna handriðið! En þú varst ekki
á staðnum, þú varst i London." Þá
mundi ég allt í einu eftir því. „Eða
sendirðu kannski Manning til að vinna
fyrir þig óþrifaverkin?”
Augu hans lýstu undrun. „Manning?
Manning? Var Manning þarna?”
„Já, það var hann. Hvort hann hefur
verið þarna til að hrinda mér niður eða
ekki veit ég ekki þvi að þetta gerðist allt
svo snögglega. Eg held að það sé nóg að
segja að vindurinn greip i mig, pilsið
mitt festist i handriðinu og það bjargaði
lífi mínu.”
„Hvers vegna var Manning þarna?”
tautaði hann. „Getur verið að hann hafi
séð mig hoppa af vagninum og fara upp
i turninn áður en ég fór til London? Ef
hann hefur séð það þá verð ég að losa
mig við hann líka.”
Nýtt öskur frá brjálæðingnum berg-
málaði um herbergið en það var ekki
ægilegra en þaðsem frændi minn sagðn
„Síðan hef ég hugsað mikið um
hvernig ég ætti að losa mig við þig og ég
er viss um að þessi leið getur ekki
brugðist!”
Ég varð að láta hann halda áfrant að
tala. Ekki vegna þess að ég ætti von á
björgun því að enginn vissi hvar við
vorum. En fljótlega hlyti þetta æðiskast
hans að líða hjá og þá yrði hann eins og
hann átli aðsér.
„Segðu mér fyrst frændi hvernig þú
náðir i nunnubúninginn?"
„Nunnubúning? Hvaða vitleysa er
þetta í þér? Ég var aldrei í nunnu-
búningi."
Eg trúði honum. En ef það hafði ekki
verið hann. hver Ital'ði þá dulbúið sig
bannig?
„En þú fórst hingað niður á næturna,
er þaðekki?"
„Auðvitað," svaraði liann sluttlega.
„Ég fór niður rneð mat og vatn eins og
ég sagði þér. Og pillur. Ég færð' honum
laudanum, Della, svo að hann gæi sofið
og fengið frið. Ég óska honunt einskis
ills, Della. Hann er sonur minn.”
Ég gaut augunum óttaslegin i áttina
að skepnunni, slefið rann niður með
skegginu á honum og hann litraði ákaf
lega. Þvilík kaldhæðni örlaganna að
svona barn skyldi falla í hlut frænku
minnar og frænda.
„Eins og ég sagði áðan, Della. þá er ég
enginn morðingi. Éggætiekki lagl hend
urnar um hálsinn á þér og þrýst þar til
þú værir dauð." Hann lyfti löngum
hvitum höndum sínum og leit á þær til
skiptis áður en hann lét þær falla „En
ég verð og get látið þig hverfa.”
Hjarta mitt missti úr einn slátt. „Það
er ekki hægt, frændi. Hvernig gætir þú
útskýrt fjarveru mina? Mamma og pabbi
vita að ég er hér. Það gera Simon og
Clive líka, svo að ekki sé minnst á frú
Buller Hunter og hr. Mowbray." Rödd
min var töluvert öruggari en ég sjálf.
„Hafðu engar áhyggjur, góða ntin. Eg
er búinn að skipuleggja þetta út í ystu
æsar. Hvers vegna heldurðu að ég hafi
séð til þess að hr. Mowbray og frú
Buller Hunter hafi farið héðan?
Heldurðu ekki að mér sé sama hvað um
þau verður? Eg lét hana fara þvi að ég
vildi engin vitni. Hr. Mowbray er svo
EFTIR Bud Blake
Labbakútarnir
41. tbl. Vikan 21