Vikan - 11.10.1979, Blaðsíða 7

sálfræðinnar að það sé samband á milli þess
að vera ánægður með sjálfan sig og þess
að geðjast að öðrum. Manni sem er
ánægður með sjálfan sig þykir bæði vænt
um aðra og á auðvelt með að viðurkenna
það sem þeir gera. Á hinn bóginn á maður
sem er óánægður með sjálfan sig erfitt með
að láta sér þykja vænt um aðra og meðtaka
það sem þeir gera.
Sjálfsánægja eða óánægja mótar uppeldi
barna. Foreldrar sem eru óánægðir með sig
hafa yfirleitt miklu meiri þörf fyrir að börn
hegði sér á einhvern ákveðinn hátt og eftir
settum reglum en hinir sem eru ánægðari
með sig. Óánægðir foreldrar eru líka háðari
því að börnum þeirra „gangi vel í lífinu”.
Foreldrar sem eru óánægðir með sjálfa
sig og meta sig lítils eru því háðari því að
börnin geti verið eitthvað fyrir þá út á við.
Börnin eiga þá að gefa foreldrunum sjálfum
tilfinningu fyrir að þeir séu einhvers virði.
Þó að foreldrarnir séu eldri en börnin er
ekki þar með sagt að sú reynsla komi þeim
skilyrðislaust að gagni í barnauppeldi. Að
ala upp börn er að miklu leyti háð því að
foreldrarnir eru líka fólk — og að vissu leyti
börn.
41. tbl.Vik.an 7
I