Vikan - 18.10.1979, Blaðsíða 27

Ég held að ég hafi
séð þig í gær
Þaö voru enn töfrar í kossum hans og
hjarta mitt sló enn örar og blóðið hljóp
enn fram þegar hann tók mig i faðm
sinn, en annað var það ekki. Og hægt fór
ég að skilja að það var ekki nóg.
Ég held að það haft runnið upp fyrir mér >
morguninn sem ég leit í dagblaðið og sá eina
af myndunum sem Stewart hafði tekið á
leikskólanum, hún hafði verið birt aftur
vegna þess að hann hafði
fengið verðlaun fyrir hana. Þetta var
mynd af mér að hneppa úlpu að barni.
Ég horfði á litla andlitið i blaðinu og i
fyrsta sinn frá því að ég fór að heiman
fylltust augu min tárum. Eg gat í annað
sinn fundið grófleika litlu ullarúlpunnar,
og ég gat aftur séð litla alvarlega andlitið
hans Adams. Hann liktist þér, Ray,
alvarlegur litill drengur. Manstu þegar
ég sagði þér frá honum, sagði þér hve
hann minnti á þig sem barn? Og manstu
að ég sagði einu sinni að ég vonaði að
við eignuðumst son eins og Adam?
Orvingluð og hrærð vissi ég á þessu
augnabliki hvað ég hafði gert. Ég hafði
sært foreldra mína, sært þig. Ég hafði
varpað frá mér öllu þvi sem var mér
kært og einhvers virði, fyrir einhvern
sem skipti svo sáralitlu máli.
Þegar Stewart sá að ég var ákveðin þá
held ég að hann hafi ekki hugsað um það
frekar, heldur flutti hann bara. Ég skipti
um starf og seinna gat ég skrifað
mömmu með góðri samvisku og sagt
henni að þetta væri stórkostlegt starf.
En ég sagði henni ekki að þrátt fyrir allt
væri ég einmana.
Eftir því sem vikur og mánuðir liðu
gerði ég mér grein fyrir því hvað ég vildi
i rauninni gera.
Og þvifór ég heim.
Mamma grét, ég grét og pabbi snýtti
sér. Þau spurðu engra spurninga og ég
sagði þeim ekki mikið. Þá stundina vildi
ég ekki annað en að vera með þeim,
örugg heima hjá mér.
Ég vissi að fyrr eða síðar myndum við
hittast, en ég vissi ekki almennilega
hvernig mér yrði við. Ekki fyrr en í gær,
þegar ég sá þig.
Já, ég veit að það varst þú.
Það þýðir ekkert fyrir mig að telja
sjálfri mér trú um að mér hafi aðeins
sýnst þetta vera þú. Ég myndi þekkja þig
hvar sem væri. En ég veit ekki hvað ég á
aðgera.
Ég veit að það er engin önnur:
Mamma sagði mér það i gærkvöldi,
þegar ég sagði henni að ég héldi að ég
hefði séð þig.
Ég svaf ekki mikið þá nótt.
1 myrkrinu hugsaði ég um það aftur
og aftur, hvaða áhrif það hefði á mig ef
ég kæmi til þín, segði að ég iðraðist og
þú vildir ekki líta við mér, segðir að þú
elskaðir migekki lengur.
Trúðu mér, ég myndi ekki ásaka þig
fyrir það. Nei, ég myndi ekki ásaka þig.
En ég held að ég þyldi það ekki. Það
væri kannski best að ég héldi þessu
áfram, að vita ekki neitt um það. Ég get
dvalið hjá foreldrum minuni _örJitið
lengur og farið síðan aftur i burtu, án
þess að hitta þig.
Þess vegna skrifa ég þér þetta. Ég veit
ekki hvort ég sendi það — liklega rif ég
það og brenni, reyni að gleyma því að ég
hafi skrifað þetta. Því það þarf meira
hugrekki en ég hef til að bera til þess að
geta horft á það sem augu þin lýsa núna
— fyrirlitningu, beiskju, jafnvel með-
aumkun.
Nei. Ray, ég hef ekki slíkt hugrekki til
að bera.
Og þvi sit ég hér i svefnherberginu
mínu og hundurinn sem þú gafst mér
liggur við fætur niina. Hann sefur ekki.
hann lætur trýnið hvíla á fram
löppunum og horfir stöðugt á mig. Eins
og mamma, þá biður hann, en hann
verður líka að taka því að ég hef ekki
hugrekki til þess að hitta þig, til þess að
sjá hvernig þú horfir á mig, hvað þú
hugsar um mig.
Ég held mig frekar við minningarnar.
Ég geng um i herberginu mínu, snerti
þetta, horfi á hitt og ég veit að i þetta
sinn verður það miklu erfiðara fyrir mig
að fara í burtu. Ég sé gamla matador-
spilið. Og í gegnum árin heyri ég rödd
þina, unga og alvarlega, byrja að tala.
„Þú getur ekki gert þetta, Lisa,"
áminnir þú mig. „Þú verður að fara eftir
reglunum, það er erfiðara, en það er
réttlátara.”
Ég ýti gamla spilinu frá mér og sný
mér við, ég veit hvaðég ætla að gera.
En sem ég stend við simann. þá hika
ég. Munt þú trúa mér þegar ég segi þér
allt saman? Munt þú trúa því að ég kom
ekki til þín bara vegna þess að Stewart
vildi mig ekki?
Með sorg í huga geri ég mér grein
fyrir þvi, að jafnvel þó þú trúir því. þá er
ekki hægt að halda áfram þar sem frá
var horfið, ekki eftir allt þetta. En
kannski getum við byrjað upp á nýtt.
Kannski ekki.
Kannski talar þú til mín með rödd.
sem er köld og fjarlæg, kannski veit ég
um leið og ég heyri i þér að þetta sé
þýðingarlaust.
En ég verð að reyna. Ég segi sjálfri
mér að það eina sem ég hafi í rauninni
að tapa séstolt mitt.
Ég heyri að siminn hringir hjá þér og
ég velti þvi fyrir mér hvað ég eigi að
gera, ef móðir þín svarar.
Þá heyri ég rödd þína.
„Ray?" segi ég. Ég stania og er með
grátstafinn i kverkunum.
Það líður nokkur stund áður en þú
svarar.
„Ég frétti að þú værir komin aftur,"
segir þú, þú ert á verði.
Nú á ég völina. Ég get sagt þér að ég
sé að hringja til þess eins að segja halló
og bless áður en ég fer. eða . . . ég get
haldiðáfram.
Ég dreg djúpt að mér andann og held
áfram.
„Ray, ég held að ég hafi séð þig i
gær."
Ég bíð eftir að þú takir til máls og ég
veit að allt riður á því sem þú segir núna.
„Ég veit," svarar þú að lokum.
hljóðlega, og nú er rödd þín ekki eins
mikið á verði. Það renna tár niður
kinnar minar þar sem ég stend og bið
eftir þvi að þú haldir áfram. „Ég held að
ég hafi líka séð þig." Endir
42. tbl. Vikan 27