Vikan - 18.10.1979, Blaðsíða 43

Eldhúsið var allt i óreiðu. Tauþurrk
arinn lá á gólfinu. snærið sem hélt
honuni hafði verið skorið frá svo aðeins
endarnir voru nú fastir við lykkjurnar.
Stóll lá á hliðinni. Kökupannan hennar
Kate. full af storknaðri feiti. var á elda
vélinni. sem var öll útötuð í feiti er
slest hafði út fyrir. Á borðinu var
diskur nteð hníf og gaffli á. hálffull
flaska af mjólk. opinn sykurpakki með
skeið i og smjörstykki sem búið var að
rifa pakkningarnar af. Þar var einnig
Crown Derby teketillinn og drykkjar
kanna sem Kate hafði keypt i West
Country leirkeraverksmiðjunum á ferða
lagi til Paignton.
..Þetta hefði Kate aldrei gert." sagði
frú Burke. „Og besti teketillinn að auki."
„Snertu ekki neitt." sagði dr. Wether
bee harkalega. „Viðskulum lita upp."
Frú Burke. sem hafði fulla tilfinningu
fyrir þvi hvað réttast væri að gera. visaði
leiðina upp í herbergi frú Wilson.
„Enginn morgunverðarbakki." sagði
hún.
Dr. Wctherbee var þegar lagður af
stað eftir ganginum i átt að herbergi
Kate. Það var búið að búa um rúmið og
rúmábreiðan lá samanbrotin á slólnum.
Frú Burke kom aftur. Hún þekkti
hátterni Kate. Hún stakk hendinni undir
sængina og dró fram hitaflöskuna. sem
nú var orðin köld. og náttkjól Kate.
„Ó, hvað getur hafa komið fyrir
hana?" hrópaði frú Burke. „Er hún
alveg gengin af vitinu?"
„Hún hefur ekki sofið hérna. Móðir
hennar hefur vaknað og Kate ekki svar-
að. Þvi hefur hún farið niður. líklega til
þess að hringja á hjálp." sagði dr. Weth
erbee og frú Burke kinkaði kolli til sarn-
þykkis þessum ágiskunum. „Hún hlýtur
að hafa veikst við símann og siðan staul-
ast inn i forstofuna. Eða að hún hafi
dottið við simann og skriðið i átt að dyr-
unum.”
„En hvað hefur Kate tekið i sig?"
sagði frú Burke mæðulega. „Öll þessi
óreiða. og að fara út urn nótt!" Hún gat
aðeins imyndað sér að Kate hefði misst
vitið, ruslað til i húsinu og hlaupist á
brott. Henni kænti það ekki á óvart þó
frú Wilson hefði að lokum komið dóttur
sinni til þess að gripa til örþrifaráða. En
ekki á þennan hátt. frekar þannig að það
beindist bcint gegn móðurinni.
„Kate hefur ekki gert þetta," sagði dr.
Wetherbce. „Að minnsta kosti lield ég
ekki.” Þetta gat verið ákall um hjálp frá
einhverjum sem ekki þoldi meira en dr.
Wetherbee taldi ekki líklegt að Kate
brygðist. Hann gat ekki skilið hvers
vegna henni. af öllum. gæti hafa verið
rænt en fannst þó að svo hlyti að vera.
kannski i misgripum. i stað einhvers
annars. „Ég hringi á lögregluna. frú
Burke.” sagði hann. „Vilt þú ekki
skreppa út meðan ég geri það og athuga
hvort billinn hennar er horfinn?”
Dr. Wetherbee hringdi í læknastöðina
þegar hann hafði hringt til lögreglunnar.
Hann varð að láta hringja nokkurn tima
áður en Meadows hjúkrunarkona svar-
aði og gaf honum samband við Richard
sem var meðsjúkling hjá sér.
„Ég er heima hjá Kate." sagði dr.
Wetherbee. „Það virðist eitthvað furðu-
legt hafa gerst hérna. Kate er horfin —
það hefur ekki verið sofið i rúminu
hennar og eldhúsið er fullt af óhreinum
diskum — frú Burke segir að það sé
mjög ólikt Kate að skilja við hlutina i
slikri óreiðu. Og svo hefur gamla konan
fengið slag. Frú Burke fann hana í for-
stofunni.”
„Drottinn minn dýri!"
Sjúklingurinn. fölleitur maður með
sjúkdómseinkenni sem bentu til skeifu
garnarsárs. starði undrandi á lækninn.
„Billinn hennar Kate er lika horfinn."
hélt dr. Wetherbee áfram. „Það getur
verið að hún hafi fengið nóg og sturlast
— ekið eitthvert í burtu. En það virtist
allt i lagi nteð hana I gær. var það ekki?
Leit frekar vel út að ntinu áliti."
„Já. það er satt." sagði Richard sem
nú fann fyrir ógurlegri sektarkennd.
Hann hafði tekið tviskinnungi hennar.
með öllum sinum blekkingum, sem sjálf-
sögðum hlut. Hafði það orðið henni of
mikil áreynsla? Hún hafði ekki sýnt nein
merki þess yfir helgina. hún hafði verið
jafnánægð eins og alltaf þegar þau voru
saman. Hann vissi betur en nokkur ann
ar að það var meira spunnið i Kate en
fólk gerði sér grein fyrir. En eins og alla
aðra hlaut hana að bresta þolinmæöi
fyrr eðasiiVtr.
„Lögreglan er á leiðinni." sagði dr.
Wetherbee.
„Ó!" Þetta var ekki í samræmi við
vilja Richards því þaðfyrsta sem honum
dalt í hug var að bíða eftir að Kate léti i
sér heyra ef hún hefði hlaupist á
brott. „Er það ráðlegt?" spurði hann.
„Ef hún hefur farið burtu kemur hún
aftur eða hún hringir til að láta vita hvar
hún er."
„Kate myndi ekki tapa vitinu aðeins
vegna þess að gamla konan gengi of
langt,” sagði dr. Wetherbee. „Hún
myndi kannski rjúka út i fússi en hún
kæmi fljótlega aftur og hún hefur aldrei
svikið okkur. hún er alltof samvizkusöm
til þess. Hún ntyndi að minnsta kosn
hringja í okkur. Það má vcra að hún hafi
farið út að aka i gærkvöldi og lent i slysi.
Það skýrir þó að visu ekki umrótið i eld-
húsinu. Ég held að hér liggi meira á
bakvið. Hvað unr það. ég kem aftur eins
fljótt ogég get. En þaðgetur tekið nokk
urn tima — þið Paul verðiðaðgera jxtðsem
þið getiö fyrir sjúklingana mina.
Kannski Marjorie Dtxids geti hlaupið i
skarðið." Honum fannst best að minnast
ekki á fráskorna tauþurrkarann i sím
ann.
„Allt i lagi. Hafðu engar áhyggjur —
viðlifum þaðaf."sagði Richard.
Dr. Wetherbee lagði á og Richard
stóð kyrr andartak og starði á simann.
„Slæmar fréttir. læknir?" spurði sjúkl-
ingurinn og gleymdi i augnablikinu
sinuni eigin áhyggjum vegna áhuga síns
á áhyggjum læknisins.
„Svolitið óvænt kom upp." sagði
Richard. „Hafið mig afsakaðan augna
blik.”
Hann gekk út úr stofu sinni og náði
tali af Mcadows hjúkrunarkonu þegar
hún gekk fram hjá. Í stuttu máli út
skýrði hann fyrir henni hvaðgerst hafði
og bað hana að hringja í Marjorie Dodds
eða hina hlutastarfs-konuna. frú Ford.
„Segðu þeim að þegja unt það sent
komið hefur fyrir." bætti Richard við.
„Við viljum ekki koma neinni hræðslu
af stað. Það cr liklega til einföld skýring
á þessu öllu saman og Kate kemur gang
andi inn innan tíðar."
Hann sneri aftur til sjúklings sins og
velti fyrir sér hvað komið hefði Kate (il
þess að sleppa sér um miðja nótt. Hún
hlyti að hafa lent i slysi. Hafði hún
komist að boðinu í gærkvöldi og orðið
sár vegna þess að henni var ekki boðið?
Hann hafði stungið upp á þvi að bjóða
henni en þegar Cynthia mótmælti
hreyfði hann þvi ekki frekar. það var
ckki þcss virði að gera það að neinu stór-
máli.
í morgun hafði hann rétt litið á stjórn
málafréttirnar í blaðinu. C'ynthia. sem
átti nú daginn við að hjálpa til í Félagi
eldri borgara. hafði ekki svo mikið scm
litiðá það.
Þegar lögregluþjónn korn i númer
ellefu var það álit hans í fyrstu að Kate.
sem var kona að verða miðaldra og bjó
með aldraðri móður sinni. hefði brjálast
og hlaupist á brott. En dr. Wctherbee.
studdur af frú Burke. hélt þvi fastlega
fram að það væri á allan hátt nijög ólík
legt og tókst að lokum að fá lögrcglu-
þjóninn til að taka aðra möguleika til
greina.
„Útvarpið.“sagði frú Burke. „Það var
i gangi. Kate hefði aldrei skilið þaðeftir
þannig. það eyðir raflilöðunum. Þær
kosta peninga. Og hvers vcgna ætti hún
að skera niður tauþurrkarann? Segið
mér það. Og hvar er snærið?"
Lögregluþjónninn gekk út i bilskúr
inn. þar sem bíll Kate var vanur að
standa og leit i kringum sig. Hann var
fimmtugur. mjög reyndur. en seinn að
samþykkja nýjar hugmyndir. Það var þó
' fátt sent hann tók ekki eftir og núna
veitti hann athygli fótsporunum scm
Gary hafði látið eftir sig í mjúkum jarð-
veginum fyrir utan cldhúsið. þaðan sem
hann hafði horft á Kate inn um eldhús
gluggann. Hann leit i kringum sig og sá
fleiri sem stefndu á bakdyrnar. Á stign
um að bilskúrnum voru lika fótspor.
„Voru bakdyrnar læstar?" spurði
liann dr. Wetherbec sem vissi það ekki.
Frú Burke sagði að þcgar hún hefði farið
út til aðathuga hvort bill Kate væri i bil
skúrnum hefðu bakdyrnar vcrið ólæstar.
Lögreglumaðurinn leit á sporin á jörð
inni. þar voru einnig löng för eins og
eitthvað hefði vcrið dregið þar um. eitt
hvað þungt sem þurfti áreynslu til.
Hann minntist ekki á þaðen bannaði frú
Burke og dr. Wetherbec að ganga yfir
svæðið.
Siðan fór hann út i bilinn sinn og
hringdi á liðsauka.
13. KAFLI.
Ciary vildi ekki sleppa Kate úr 'augsýn.
Hann dró hana út að bilskúrnum og lét
hana liggja á jörðinni undir stórunt
runna meðan hann opnaði dyrnar sent
Kate hafði aldrei fyrir að læsa. Þegar
hann hafði leyst fætur hennar frá stól
fótunum hafði hann bundið |rá saman
áður en hann leysti hana alvcg. siðan
batt hann hana aftur eins og rúllupylsu.
Hún hafði fyrst barist svo hciftarlega
um að hann ætlaði ekki að taka áhætt
una og láta hana ganga. ekki einu sinni
með hnifsoddinn upp að henni. Það var
engum vandkvæðum bundið að finna
billyklana. hann hafði tckið cftir þeini á
borðinu jregar hann var að ntatreiða
fyrir sig.
Kate gerði sig eins þunga og hún gat
svo að verk hans var eins erfitt og liugs-
ast gal. Meðan hann dró liana gal' hún
frá sér mótmælahljóð. sem Gary fannst
mjög hávær. en vegna munnkeflisins
voru þau í rauninni ekki annaðen dauf
ar stunur. Minibill Kate tók nijög litið
rúm i stórum bilskúrnum svo hann gat
dregið hana upp að bifrciðinni og tekið
sætisbakið fram áður en hann lyfti henni
upp i aftursætið. Sjálfsbjargarhvötin
varð til þess að Kate færði höfuðið til að
verja það og beygði fæturna. Ciary ýtii
hcnni niður í þröngt rýntið fyrir aftan
framsætin. Hann dró frarn gömlu regn
kápuna hennar og huldi hana með henni
svo að hún gat hvorki séð né nokkur gat
komiðauga á hana.
Hann setti bilinn i gang og bakkaði
En það myndi enginn leita í Sussex og þá, ef
áætlun hans stæðist, væri það of seint. Og
enginn myndi setja hvarf hennar í samband við
dauða Söndru King.
42. tbl. Vikan 43