Vikan - 18.10.1979, Blaðsíða 24

„Ég held að ég hafi séð þig i gær. Þú
varsl hinum megin á götunni og
hljópst niður gangstéttina i rigningunni,
frakkinn þinn var óhnepptur. ljóst hárið
var blautt og það rigndi i andlitið á þér.
Og ég hugsaði kjánalega með mér — Ó,
Ray, þú kvefast.
En þú kvefast ekki svo auðveldlega, er
það? Ég held að ég muni allt um þig, um
okkur.
En þú, Ray?
Manstu eftir öllum þeim árum sem
við þekktumst, öllum minningunum sem
við eigum sameiginlegar? Eða hefur
þetta eina siðasta ár, þetta stutta. enda-
lausa ár, rænt þig þeim?
Þú varst svo alvarlegur drengur. Þú
varst vanur að byrsta þig þegar ég var
sein að grípa íleikjumokkar. Og þú varst
svo nákvæmur i að fyigja reglunum. En
þegar ég datt á skólaleikvellinum og
meiddi mig á hnénu, þá varst það þú sem
tókst mig upp. Og þegar ég gat ekki
skilið flatarmálsfræðina hjá hr. Fother-
gill, þá varst þú alltaf jxtlinmóður við
skýra hana út fyrir mér.
Jafnvel þá striddu hinar stúlkurnar
mér með þvi að þú værir kærastinn
Þýtt: Emil Örn Kristjánsson
þig í gœr
Ég stend ein og minnist allrar þeirrar ástar og
alls þess trausts sem við áttum saman þegar ég
var of ung til þess að meta það rétt. Nú veit ég
ekki hvernig ég á að segja þér hvað ég iðrast
mikið.
24 Vikan 42. tbl.