Vikan - 18.10.1979, Blaðsíða 44

Það cr ekki svo slæmt að vcra mcð
flensu. Það er hægt að græða tölu-
verðan pening á því að vilja taka
meðulin sína.
honum út úr bílskúrnum. Siðan fór
hann út og lokaði hurðinni. Eins og við
náriari umhugsurrlor hann aftur inn i
eldhúsið til að ná i hnifinn. Þegar hann
kom aftur dró hann regnkápuna frá and-
liti hennar. sýndi henni hnifinn. snerti
kinn hennar með honum og breiddi
siðan yfir hana aftur. Eftir það ók hann
út á göluna. Hann ók fram hjá hliðar
götunni þar sem hann hafði skilið sinn
eigin bil eftir. Hann ætti að vera öruggur
þar til hann gæti komið og sótt hann.
Allt i einu. Gary til mikillar skelfingar.
uppgötvaði hann að hann hafði skilið
hanskana sina eftir i Vauxhallbilnum,
allan þennan tíma hafði hann skilið eftir
fingraför hvert sem hann fór.
Hann steig snöggt á hemlana og stans-
aði. kastaðist frani á stýrið og stundi.
Kate. sem lá undir kápunni. velti því
fyrir sér hvað gerst hefði þegar hún kast-
aðist fram og siðan aftur. Hún stundi
sjálf. Gary byrjaði að bölva þar sem
hann sat. Átti hann að snúa við? Hann
yrði að hreinsa allt eldhúsið. þvo hvern
disk og hvert áhald sem hann hafði not
að. Einnig þyrfti hann að athuga skáp-
inn. sem hann hafði falið sig i. og her
bergið þar sern hann hafði barist við
fanga sinn. Verkið var yfirþyrmandi.
hann myndi örugglega gleyma einhverju
og tapa þar með dýrmætum tima. Það
var betra að einbeita sér að því að losa
sig við frú Havant. Hann hafði ekki
skilið eftir sig neina vísbendingu i
Wattleton svo það var engin ástæða til
að ætla að lögreglan tengdi jvessa tvo at
burði.
Meðan hann var að borða fleskið og
eggin hafði Gary hugleitt það að senda
frú Havant i bilnuni sinum fram af
Beachy-höfða. Ef billinn eyðilegðist i
eldi væri það enn betra. þá væru engar
sannanir fyrir þvi að hann hefði ekið
honum og fingraförin i húsi frúarinnar
báru ekki vitni um ofbeldi. Það hafði
engu blóði verið úthellt. Meðan Gary ók
i átt að miðbæ Ferringham og leit eftir
vegvisum sem sýndu lciðina suður
reyndi hann að sviðsetja slysið í hugan-
um.
Kate leið hræðilega illa á gólfinu.
Með hendurnar bundnar fyrir aftan
bakið og fæturna samankreppta reyndi
hún að færa sig til um leið og bifreiðin
ók á jöfnum hraða. Ræningi hennar var
nú hættur að bölva og þögnin var
drungaleg.
Hún heyrði hljóðið í hjólhörðunum
og suðið í vélinni en gat alls ekki fundið
á sér á hvaða hraða þau voru né í hvaða
átt þau stefndu. Hún gat hreyft til tær
og fingur og snúið höfðinu en hún var
allt of hávaxin til þess að geta rétt úr sér
í jxtssu litla rými eða á neinn hátt létt
sársaukann í handleggjunum.
Hún reyndi að koma regiu á hugsanir
sínar.
Hún var lifandi og enn var ekki búið
að nauðga henni. hvort tveggja var hag
stætt. Hún hafði verið svo hrædd og reið
meðan þessi óði maður, sem hún þekkti
ekki einu sinni nafniðá. eldaði ogát mat
hennar að hún liafði ekkert hugsað um
hann. En nú sá hún að hann virtist ekki
aðeins banhungraður. hann var einnig
dauðhræddur. Blótsyrðin sem hann
hafði látið út úr sér þegar þau lögðu af
stað höfðu komið upp um bæði hræðslu
og reiði. Hún reyndi að anda djúpt og
rólega. Hún ætlaði ekki að sýna nein
hræðslumerki. hvað sem gerðist.
Hennar yrði ekki saknað fyrr en um
ntorguninn. Ciuði sé lof að þetta yrði
einn af dögum frú Burke þó að móðir
hennar myndi byrja að hringja hjöllunni
um leiðog henni þætti Kate vera oröin
of sein með morgunverðinn.
Kate vissi að svo myndi hún
hringja og hringja. Og að lokunt færi
hún kannski á fætur til þess að sjá livað
ylli töfinni. Áhrif mogadontaflnanna
væru þá horfin, það voru engar líkur til
þess að gamla konan svæfi yfir sig. Að
lokum gæti verið að lögreglan yrði beðin
að leita hennar en það yrði ekki gerð
nein tilraun til leitar næstu klukku-
timana. Hún hafði enga hugmynd um
hve langt væri siðan hún hlustaði á mið-
læturfréttirnar i útvarpinu. Bíllinn stans-
aði en var síðan rekinn í fyrsta gir og ók
af stað aftur: umferðarljós, hugsaði hún.
Hún gat ekki séð neitt og bragðið af
óhreinum vasaklútnum i munni hennar
var viðbjóðslegt.
Hún reyndi að færa höfuðið til. hún
myndi kannski losna við regnkápuna frá
andlitinu og geta séð götuljósin ef
nokkur voru. Að minnsta kosti myndi
hún losna við köfnunarkenndina. Eftir
nokkrar tilraunir tókst henni það. Henni
þótti það gott að regnkápan huldi líkanta
hennar þvi annars yrði henni kalt í
þunnri peysunni og pilsinu.
Gary ók þögull eftir skiltunum til Ox-
ford. Það var líklega kort í bilnum og
hann ætlaði að stansa á fáförnum stað
til þess að líta á það. Hann yrði líklega
líka að kaupa séreldsneyti. Með konuna
aftur i yrði það áhætta en hann myndi
finna auða sjálfsafgreiðsluslöð. Þessir
Minibilar eyddu sáralitlu. vissi liann. en
tankarnir voru litlir. Hann leit á mæl-
inn. Hann var hálffullur.
Kate hafði einnig dotlið joetta i hug.
Hún vissi að það voru tiu til fimmtán
lítrar á bílnum. hann þyrfti ekki að
stansa strax.
Þegar þau höfðu ekið nokkurn tima
ók Gary út af aðalveginum og inn á
auðan hliðarveg sem lá i gegnum skóg
lendi. Hann fór út úr bílnum til þess að
kasta af sér vatni. Kate heyrði hvað var
að gerast þvi hann hafði ekki farið ncitt i
burtu.
Hún fann nú að hún þyrfti að gera
slíkt hið sama. Hvernig átti hún að segja
honum það? En hvað um það. hann
myndi aldrei leysa hana né hleypa henni
út úr bilnum. Hún varð að halda i sér.
Það yrði of niðurlægjandi cf hún missli
allt niður. Hún var farin að sjá eftir
teinu sem hún liafði drukkið fyrir svo
löngu síðan. það jók nú á óþægindi
hennar sem voru þó smámunir i saman
burði við hættuna sem hún var i.
Kannski voru þau komin á staðinn þar
sem hann ætlaði að nauðga henni og
drepa hana. Hann yrði að minnsta kosti
að leysa fætur hennar og þá fengi hún
tækifæri til að berjast við hann. Spark
ætti að duga. Hún leit upp i himininn
yfir trjánum. Það voru engar stjörnur á
lofti.
Líkami Garys skyggði á gluggann. Nú
opnaði hann bíldyrnar. leit aftur í bilinn
og sá andlit hennar. Augu hennar. fyrir
ofan munnkeflið. séð i inniljósi bílsins
virtust óhrædd. alis ólík augum Söndru
King þegar hún barðist við hann.
„Sjáið þér til. frú Havant. mér þykir
þetta leitt og allt það. Ég ætlaði ekki að
gera þetta. þetta með stúlkuna. Það voru
ópin. skiljið þér? Ég varðuð þagga niður
I henni. En þér máttuð ekki segja þeim
að það væri ég. Þess vegna varð ég að ná
I yður. Það verður ekkert sárt. Ég skal
gera það vel. Þú skilur það. er þaðekki0"
Kate starði fast á hann. Hún ætlaði
ekki að hrista höfuðið né kinka kolli eða
gefa nokkurt merki um að hún hefði
skilið.
Hann settist aftur inn i bílinn og lok-
aði hurðinni. Og þarna I myrkrinu hélt
hann áfram að tala þar sem hann sat I
ökumannssætinu og starði út i nóttina.
„l>etta var allt henni að kenna. Hún
vildi það — svo vildi hún þa' ’kki. Þær
gera þetta oft. Þaðer starl mitt að ganga
hús úr húsi. Margar þeirra vnja það. Þér
yrðuð undrandi. Auðvitað cr það ekki
þess viröi að þröngva þcim til |xss. jafn-
vel þó manni litist vel á þær. Það kemur
alltaf einhver önnur. Fn það eru tak
mörk. Og ég hafði ekki fengið það i lang-
an tima."
Þögn.
„Ég var lika búinn að drekka svo-
lítið." sagði hann. nú allsgáður.
Hann sat þarna og sagði fram hugsan-
ir sínar i myrkrinu. Svo ákvað hann að
líta á kortið. Hann fann ekki rofann sem
kveikti á inniljósinu og opnaði þvi dyrn-
ar eilitið þar til það kviknaði. Minibill
Kate var af eldri gerðinni. sem hafði
stóra vasa innan á hurðunum og hann
hafði stungið hnifnum i hólfið" sin
megin. Nú, meðan liann var að gramsa
þar. sá hann að hann yrði ekki nógu
fljótur að gripa til hans ef þess þyrfti svo
hann lél hann á hanskahilluna. Hann
fann illa farinn kassa með bréfaþurrk
um. bóndós sem var orðin svo gömul að
bónið var komið i einn kökk. ísbræði og
ýmsa fleiri hluti en ekkert kort. Hann
reyndi hina hurðina og fann eitt mjög
gamalt. snjáð og rifið. gefið út áður en
flestar hraðbrautirnar sem nú voru i
notkun voru komnar til sögunnar.
Vasaljós Garys var i bilnum hans
ásamt hönskunum og dauft Ijósið gerði
honum erfitt að skoða kortið. Um tima
fann hann ekki einu sinni Ferringham.
Grafarþögnin gerði Gary taugaóstyrk-
an. Skyndilega beygði hanri sig.leysti
diskaþurrkuna sem enn var bundin yfir
andlit Kate og dró út keflið. Hann
reyndi að gera það varlega.
44 Vikan 42. tbl.