Vikan - 25.10.1979, Blaðsíða 5

Hann var að æfa fyrir tónleika, sem
hann ætlar að halda í Reykjavík 29.
september, er Vikumann bar að garði. Og
verða þeir því um garð gengnir þegar þetta
birtist á prenti. Ágóðann ætlar hann að
gefa til SÁÁ, því Hreini Líndal óperu-
söngvara finnst hann eiga þessum
samtökum mikið að þakka.
Sjaldan hefur ungur söngvari átt greiðari
leið að glæstri framabraut en Hreinn. Þar
til áfengið kom til sögunnar og leiddi hann
inn á hinn vísa veg til glötunar.
Eftir áralanga baráttu við vandamál sitt
hefur Hreini tekist að vinna sigur yfir
sjálfum sér og Bakkusi og leggur nú á ný út
í sviðsljósin. Reynslunni ríkari og þroskaðri
maður en áður.
— Ein af þeim grundvallarreglum sem
við lærum á Freeport er mikilvægi þess að
miðla öðrum, segir hann. — Og það er
dásamleg tilfinning að vera orðinn það
aflögufær að geta gefið. Það er þess vegna
sem ég vil að ágóðinn af tónleikunum
mínum renni til SÁÁ. Og með þessu viðtali
langar mig líka til að miðla öðrum af
reynslu minni sem er ekki síður mikilvægt
en fégjafir. Vonandi getur það orðið til þess
að einhver, sem situr enn úti í myrkrinu
með vandamál sitt, öðlist kjark til að leita
hjálpar og trú á að hún komi að gagni.
— Ég hóf söngferil minn sem yngsti
meðlimur Karlakórs Keflavíkur, þá tæp-
lega 17 ára gamall. María Markan var
þjálfari kórsins og sýndi hún rödd minni
strax mikinn áhuga. Ég tók því að sækja
tíma hjá henni. Ég elskaði söng og langaði
til að leggja hann fyrir mig þó ég hafi þá
sennilega ekki gert mér Ijósa grein fyrir
hvað það þýðir að leggja út á slíka braut.
Ég hugsaði bara með mér að úr því að
aðrir hefðu getað þetta hlyti ég að geta það
líka.
— María reyndist mér frábær kennari og
ég var hjá henni í tvö og hálft ár. Ég er með
svonefnda náttúrurödd en slíkar raddir
þarfnast mjög nákvæmrar handleiðslu. Það
er miklu meiri vandi að vinna með náttúru-
raddir en raddir sem þarf að byggja upp.
— Ég tók að hugleiða nám erlendis og
komu þar tveir skólar aðallega til greina,
Juliard í New York eða San Cecilia í Róm.
Mig langaði meira til Rómar og þess vegna
varð sá síðarnefndi fyrir valinu. Enda
reyndist Róm mér alveg nýr heimur. Við
vorum 65 sem þreyttum inntökupróf í San
Cecilia en skólinn tók 15 nemendur. Ég
varð númer 2 á þessu prófi, en þrír bestu
nemendurnir þurftu ekki að greiða nein
skólagjöld. Og þarna stundaði ég nám í 5
ár. Svo hélt ég áfram í 2 ár við akademíuna
í Róm þar sem ég vann til heiðursskjals og
verðlauna.
— Að námi loknu söng ég víða um
Ítalíu. Listamannsbrautin reyndist mér
síður en svo grýtt. Ég fékk atvinnutilboð
frá Þýskalandi og Sviss og loks samning við
Vínaróperuna, fyrst til hálfs árs og síðan til
tveggja ára. Það var eins og lánið léki við
mig, ég fékk allt fyrirhafnarlítið upp í
hendurnar. Kannski var þetta of auðvelt,
erfiðleikar hefðu kannski hert mig meira.
— í Vín tók að brydda á vandamáli
mínu í sambandi við áfengisneyslu. Ég
eignaðist margagóðaog skemmtilega félaga
og tók drjúgan þátt í öllum þeim
listamannahófum sem voru þarna hættu-
lega algengur viðburður. Að vísu vantaði
mig aldrei á sýningar en ég var farinn að slá
mjög slöku við æfingar. Og ofneysla
áfengis er sama sem dauðadómur yfir söngv-
ara sem byggir allt sitt á líkamsþreki og
krafti. Svo fór auðvitað að kvisast út hvað
væri að gerast með mig og ég gerði mér líka
Ljósmynd: Sigurður Þorgeirssoní
sjálfur fulla grein fyrir því. Forstjóri óper-
unnar kallaði mig á sinn fund og aðvaraði
mig mjög vingjarnlega, bað mig að hætta
drykkjunni þar sem hann vildi ekki missa
mig. En ég réð ekki við þetta lengur og þar
kom að ég missti stöðuna.
— Eftir það söng ég víðsvegar um
Evrópu en vandamálið fylgdi mér í
farangrinum hvert sem ég fór. Ég vissi að
sú braut, sem ég var lagður út á, leiddi
aðeins til glötunar, en blekkti mig enda-
■laust. Ég fór heim og var svo heppinn að fá
strax góða stöðu sem kennari. En undir
niðri fannst mér öllu lokið. Ég hafði sjálfur
eyðilagt framtíð mína og það var ekki
sársaukalaust að horfast í augu við þá
staðreynd. Og loks tók að sækja í sama
43. tbl. Vikan S