Vikan - 01.11.1979, Side 45

viSurkenndir úrvalí
atvinnumenn, kennara
Rotring telknlpennar og teikniáhölc
fást i þægilegum einingum fyrlr
skóla og teiknistofur.
****** m m
vona að þér lendið ekki i vandræðum. þð
sumir leiti að persónulegum skotstað."
„Jarðarförin er á föstudag." sagði
Jeremy. ..Húnermitt einkamál. Égsegi
þeim það."
Kate svaf vel. Hún hafði aldrei
áður veriðein í húsinu. Morguninn eftir
hringdi hún á sjúkrahúsið. Móðir
hennar hafði sofið vel um nóttina og var
eilítið styrkari. Kate sagðist myndu
koma um kvöldheimsóknartimann.
Hún fékk sér morgunverð með nýju
kaffi, I stað þess tilbúna sem hún var
vön að fá sér. soðnu eggi og aukasneið af
ristuðu brauði. Frétt inni i blaðinu sagði
frá því að maður hefði verið handtekinn
i tengslum við morðið á Söndru King og
hann kæmi fyrir rétt i dag. Nafn hennar
var hvergi nefnt.
Hún hjólaði i vinnuna. Hjólið hennar
var enn geymt inni i bílskúr og það
þurfti bara að dæla örlitlu lofti i fram-
hjólið. Hún var með slæðu yfir höfðinu-
og i drapplituðu regnkápunni. Þar fyrir
innan var hún í grænum ullarkjól sem
tilheyrði frú Havant. fötin hennar yrðu
ekki framar falin.
Hún lagði hjólinu fyrir framan lækna-
miðstöðina, þar sem bæði starfsfólk og
sjúklingar lögðu farartækjum sínum.
Eins og vanalega var hún fyrst af öllum
fyrir utan ræstingakonuna.
„Ó. ungfrú Wilson — þér eruð
komnar. Það er gott. Hvernig er móðir
yðar?" spurði ræstingakonan.
„Henni líður betur. takk.” svaraði
Kate.
„Er hún ekki stórkostleg?” sagði
ræstingakonan sem reyndar hafði aldrei
hitt frú Wilson. „Ég frétti að hún hefði
veikst. Ég var hissa á að þér voruð hér
ekki i gær."
Nú, jæja. hér var þó einhver, sem
ekki vissi hvað raunverulega hafði gerst.
Kate fór i hvíta sloppinn sinn og inn á
skrifstofuna þar sem allt var I röð og
reglu eins og hún hafði búist við.
Majorie Dodds gat alveg tekið að sér
hennar verk.
Hún byrjaði að opna bréfin og heyrði
þá bílana koma einn af öðrum: Roverinn
hans dr. Wetherbees, sem hann ók beint
að sinu sérstaka stæði undir glugganum,
Peugeotinn hans Richards, sem hann
bakkaði alltaf upp að veggnum. Siðast
kom Paul I MGB bílnum sinum, hann
bjó til hávaða þegar hann tók víða
beygju áður en hann lagði bílnum næst
innganginum. Heimskur maður.
hugsaði hún og opnaði bréf frá
heilbrigðismálaráðuneytinu. Hann er
orðinn miðaldra, á son sem er eins stór
og hann sjálfur og tvo minni. Hann ætti
að fá sér þægilegan fjölskyldubíl i stað
þess að þykjast vera ungur.
Kate var enn að opna bréf þegar
læknarnir þrír komu inn á skrifstofuna
saman. þeir litu út eins og sendinefnd.
Dr. Wetherbee tók fyrstur til máls.
„Kate — hvernig líður þér?" spurði
hann, röddin var hvöss en úr andliti
hár gægðist upp úr handarbakinu og
fingur hans minntu helst á hráar pylsur.
Hvers vegna hafði hún ekki tekið eftir
því fyrr? „Nú, ég ætla ekki að gera mig
óvelkominn," hélt Paul áfram. „Þið haf-
ið líklega heilmikið að tala um." Hann
lyfti upp annarri þessara feitu handa.
„Hafið það gott, börnin mín," sagði
hann og glotti um leið og hann fór út og
lokaði á eftir sér.
Kate sagði ekkert en lagði frá sér
bréfahnífinn og spennti greipar. Það var
rautt far á öðrum úlnlið hennar þar sem
snærið hafði núist við hann þegar hún
reyndi að leysa sig, Richard vissi hvernig
það var til komið. Hann langaði til þess
að taka hana í fangið og kyssa á sárið.
En þau voru inni á skrifstofunni og það
gæti hver sem væri komið inn.
hans skein hlý umhyggja, sem Kate
hafði ávallt fundið fyrir hjá honum.
„Vel I alla staði.” sagði Kate.
„Ættir þú að vera hérna?”
„Svo sannarlega. Mér er best að sinna
starfi mínu,” sagði Kate.
„Jæja, vina. Ég hitti þig á eftir,” sagði
dr. Wetherbee og gekk út úr herberginu.
Hinir mennirnir tveir voru eftir.
„Ég get nú ekki annað sagt en þú
hafir skotið okkur skelk I bringu, Kate,”
sagði Paul. „Ég gleðst yfir því að þú
skulir hafa komist undan örlögum. sem
eru jafnvel verri en dauðinn.” Hann virt-
ist ekki skilja að hún hafði reyndar kom-
ist naumlega undan dauðanum sjálfum.
Hann hallaði sér fram og lagði hönd á
öxl hennar. Kate tók allt i einu eftir þvi
að höndin var ljót, feit og rauð, einstaka
„Ó, Kate,” sagði hann þess i stað og
hún hafði aldrei heyrt rödd hans hljóma
svona.
„Paul veit þetta.” sagði Kate.
„Hverjir fleiri?”
„Jæja, ætli allir viti það ekki
bráðlega,” sagði Richard. „Lögreglan veit
það — og ég veit ekki hverjir aðrir. En það
skiptir ekki máli núna. Þú ert heil á húfi.
Þaðeitt skiptir máli.”
„Það skiptir vist máli, Richard.
Cynthia —allt þitt líf — gæti orðið að
engu. Ég held að þetta verði allt I lagi.
Hann — Browne — játaði. Ég útskýrði
það að ég dveldi stundum á Svarta svan-
inum undir fölsku nafni vegna móður
minnar. Það er allt sem þeir þurfa að
vita til að finna út hvers vegna ég var
flækt i þetta. Þetta þarf þvi ekki að
rmg
44. tbl. Vikan 4$