Vikan - 29.11.1979, Blaðsíða 31

hægt að ráða úr svip hans. „Farðu með
hana upp í hundrað prósent,” kallaði
hann til tæknifræðings.
„Allt í lagi, hundrað prósent hraði.”
Jack skellti gleraugunum á sinn stað
og flýtti sér að mælaborði, sama gerði
Spindler. Svo komu þeir aftur að sjón-
varpsskerminum þar sem dælan sjálf
sást starfa. Herman De Young fylgdist
vandlega með því sem þeir gerðu. Allir
mælar voru í lagi og sýndu að dælan
vann eðlilega.
Godell sneri sér aðeins að De Young.
„Mér finnst að við ættum að fara með
hana yfir hundrað prósent, til þess að
vera alveg öruggir.”
„En, Jack,” svaraði De Young, „við
komumst ekki hærra.”
Jack bandaði frá sér. „Ég er með
mann í dísilrafalssalnum. Hann getur
aukið hraðann upp í hundrað og tíu
prósent. Við getum fylgst með því á
tölvuútskriftinni. Er það í lagi?”
De Young yppti öxlum og sagði svo
skýrt: „Alltílagi.”
„Barney,” kallaði Godell, „þú skráir
hraða dælunnar jafnóðum og þú færð
upplýsingar um hann. Sam,” Godell tók
upp símtól, „auktu hraðann um önnur
tíu prósent.”
Þeir hölluðu sér fram og horfðu á
mælinn þegar nálin tók að færast upp,
101, 102. Sjónvarpsskermurinn sýndi að
dælan vann fullkomlega eðlilega, á
stöðugum hraða án þess að nokkur leki
sæist. Godell leit á úrið, og svo, eins og
ósjálfrátt, bar hann það saman við
klukkuna í stjórnsalnum. Eftir stutta
stund rauf rödd De Youngs spennta
þögnina.
„Allt i lagi, strákar, svo virðist sem
við höfum haft rétt fyrir okkur. Þetta
hefur lagast við að þétta hana. Lækkið
hraðann hægt og stöðvið hana svo
alveg. Ég hugsa að við verðum komnir
aftur í gang seinna í dag eins og við
ætluðum okkur í upphafi.”
Godell tók upp símann. „Lækkaðu
hana aftur, Sam,” sagði hann. Salurinn
var skyndilega fullur af brosandi mönn-
um, sem klöppuðu hver öðrum á bakið í
hamingjuóskaskyni. En Jack Godell
brosti ekki. Og hann treysti sér ekki
til þess að horfa framan í De Young.
t menntaskólastofunni á Point
Conception sat Kimberly og hlustaði
með áhuga á kjarnorkuverkfræðinginn,
Greg, segja álit sitt á filmunni sem var í
gangi fyrir framan þau. Athygli hennar
var samt sem áður ekki eingöngu bundin
við kjarnorkuverkfræðinginn. Hugur
hennar hvarflaði sífellt til kvöldsins sem
hún hafði eytt með Jack Godell. Og hún
var farin að fá það óþægilega á til-
finninguna að hann hefði ekki sagt
henni allan sannleikann.
„Nú, þarna verður slokknun,” sagði
Greg. „Það er það sem þið sjáið einmitt
nú á tjaldinu. Þegar slíkt gerist starfar
allt kerfið sjálfkrafa í tíu mínútur. Og
það virðist augljóslega vera einhver
hætta á ferðum hjá þeim. Þarna, sjáið
þið þetta?”
Á tjaldinu sáu þau Jack Godell ganga
að vatnsborðsmælinum.
„Gott! Getur þú stöðvað vélina
þarna?”
Richard stöðvaði vélina og voru
Godell og Spindler á kyrri mynd á
tjaldinu þar sem þeir höfðu báðir beygt
sig til að líta á vatnsborðsmælinn.
„Þetta er vandi sem þeir verða að fást
við sjálfir án sjálfvirkni,” hélt Greg á-
fram.
„Það er einhvers konar loki sem er
fastur,” sagði Kimberly. „Það sagði
Godell mér.”
„Sagði Godell þér það!” Richard var
undrandi. „Hvenær?”
„Ég fór þangað út eftir í gærkvöldi.
Ég var að leita að þér. Ég hitti Jack
Godell þar og þekkti hann — ég hafði jú
fengið nokkuð gott tækifæri til þess að
virða hann fyrir mér í stjórnsalnum. Og
hann bauð mér upp á bjór og hamborg-
ara með öllu. Og hann sagði að þetta
væri fastur loki.”
„Á hamborgaranum?”
„Ætlar þú aldrei að verða full-
orðinn?” spurði Kimberly.
„Hvað um það, gott fólk,” sagði Greg
og tók upp þráðinn að nýju. „Hvort sem
það er fastur loki eða hvað, þá er
eitthvað sem veldur því að þeir þurfa að
eiga við vatnsborðið i geyminum. Og
eftir hegðun þeirra, svipbrigðum og
hreyfingum, þá getur hver sem er séð að
ástandið er alvarlegt. í flestum stjórn-
sölum, og ég er viss um að þeirra er
sams konar, eru menn uppteknastir við
þá mæla þar sem vatnsborðsmælarnir
eru vanir að vera. Ég er ekki viss, en það
getur verið að við liggi að kjarninn komi
upp úr vatninu.”
„Og ef það er satt,” sagði Lowell, „þá
hefur legið við kjarnleiðslu til Kína.”
I þögninni sem fylgdi fannst
Kimberly það kjánalegt .að spyrja
spurningar sem hún varð að fá svar við:
„Hvað er kjarnleiðsla til Kína?”
„Ég skal svara því, ungfrú Wells,”
sagði Lowell, „Ef kjarninn verður
óhulinn, af hvaða ástæðu sem er, þá
hitnar hann svo gífurlega á örfáum
mínútum að ekkert getur stöðvað það.
Hann bræðir sig í gegnum ílát sitt, í
gegnum steinsteypuna og bræðir sig
niður úr orkuverinu. Manstu eftir
þjóðsögunni? Ef þú grefur nógu langt
beint niður, þá endar þú í Kína? Þetta er
sama hugmyndin. Fræðilega séð gæti
kjarninn brætt sig 1 gegnum miðju
jarðar. En í reyndinni gæti hann það
ekki, þvi fyrr eða síðar myndi hann
lenda á vatni. Og þegar það gerðist
myndi gufan, sem myndaðist við svo
gifurlegan hita, rjúka upp í gegnum
hvað sem fyrir yrði og upp 1 andrúms-
loftið. Það er óþarfi að geta þess að gufa
þessi væri ógurlega geislavirk og hún
myndi fljótlega dreifast, þó það ylti á
vindátt og vindstyrk.
Hve margir myndu deyja? Það
er ekki gott að segja. Líklega gerði
hún svæði á stærð við Pennsylvaníu
óbyggilegt til frambúðar. Eða eigum við
að segja næstu 25000 árin. Það er
nokkurn veginn til frambúðar. Og ég
minnist ekki á krabbameinstilfellin, sem
kæmu svo síðac í ljós, nokkrum vikum,
mánuðum, árum eftir að þetta gerðist.
Þau gætu verið hundruð, þúsundir,
jafnvel milljónir.”
„Guð minn góður!” sagði Kimberly
og greip andann á lofti. „Er þetta satt?”
Hún var full efa.
„Já!” Án þess að ég sé að vekja
óþarfa hræðslu, er þetta fræðilega séð
alveg mögulegt og 1 raun mjög líklegt.”
KJARN'
IJEIDSI.A
Tll. KÍNA
„Fræðilega,” sagði Kimberly.
„Fræðilega fyrir vísindamanni þýðir
að atvikið hafi ekki gerst enn, en niður-
stöður úr rannsóknum gefa miklar likur
fyrir þvi. Og eitt enn: Við höfum mikið
af raunverulegum upplýsingum frá
Hiroshima og Nagasaki. Það segir okkur
meira en nokkrar rannsóknir.”
Kimberly kyngdi og sagði svo, meira
við sjálfa sig: „Og hann sagði mér að við
hefðum aldrei verið í neinni hættu allan
tímann.”
„Ég held að það hafi verið lygi,
ungfrú Wells,” sagði Lowell. „Og ég
held að hann hafi vitað það.”
6. KAFLI
í skjalageymslu Ventana orkuversins
sat Jack Godell við hátt teikniborð
undir sterku flóðljósi. Á borðinu fyrir
framan hann var teikning af hluta
dælunnar. Hann fylgdi útlínum
teikningarinnar með visifingrinum og
svo, án þess að lita af teikningunni,
teygði hann höndina i litla vasatölvu og
sló nokkrar tölur inn í hana. Hann
tók vasatölvuna upp og starði á
upphæðina.
Með óþolinmæði þurrkaði hann
töluna út og lét vasatölvuna aftur á
borðið. Það var hljótt og loftlaust í her-
berginu og hann sveið í augun. Hann
nuggaði augun og barðist við þá
freistingu að fara heim — eða það sem
væri enn betra — að fara á Harmons
Bar og gleyma þessu öllu. En hann
gat ekki gert það og hann var ekki viss
hvers vegna. Það mætti kalla það at-
vinnumennsku eða þrjósku, eða hvað
sem er. Hann var ekki sáttur við þá
skýringu sem hann hafði gefið sjálfum
sér. Og hann gerði sér fyllilega grein
fyrir því að hann var að fást við hluti
sem gætu valdið vandræðum, miklum
vandræðum, líka fyrir hann sjálfan.
Herman De Young hafði gert honum
ljóst hver staða þeirra væri: Vinnið vel,
en verið komnir í gang eins fljótt og
unnt er. Fyrirtækið hafði ekki efni á
þessum tekjumissi — sem nam 500.000
dölum á dag.
Hver var þá ástæðan? spurði Jack
sjálfan sig. Svo virtist sem búið væri að
gera við bilunina.Dælan reyndist vinna
vel. De Young gat andað léttar. Fyrir-
tækið var ánægt. Og Kimberly Wells gat
stungið hárþurrkunni sinni í samband.
Kimberly Wells, hún var annað
vandamál. Hann hafði ekki verið full-
komlega heiðarlegur við hana. Það ætti
ekki að hafa skipt máli, maður var ekki
alltaf heiðarlegur við Pétur og Pál, en
hún var hvorugur. Hún var stúlka, sem
honum hafði geðjast sérstaklega vel að.
Reyndar var hún fyrsta stúlkan í mörg
ár, sem honum hafði geðjast að.
Fjárinn, tautaði hann við sjálfan sig.
Fjárinn, Godell, þú ert að verða elliær
karlskröggur, maður sem haldinn er þrá-
hyggju.
Hann lét augun hv.trfla letilega aftur
að teikniborðinu og skyndilega sat hann
þráðbeinn. Hann stóð upp af stólnum og
gekk að skjalaskáp. Hann renndi
hendinni eftir skúffunum, þar til hann
fann þá réttu. Hann opnaði hana, leitaði
í henni og dró upp brúnt umslag.
Umslögin, sem voru öll vel merkt, höfðu
að geyma röntgenmyndir af hinum
ýmsu vélarhlutum. sem voru á teikn-
ingunni. Jack lét eina slika mynd á Ijósa-
borð og kveikti.
Hann rýndi á myndina í gegnum
stækkunargler og hélt því beint yfir
einni af uppistöðum dælunnar, síðan leit
hann í neðra hornið til vinstri og sá
númerið 2233. Hann tók filmuna af og
lét aðra á, sem merkt var 2234, og
skoðaði hana á sama hátt. Eina á eftir
annarri dró^hann röntgenfilmurnar upp
úr umslaginu og skoðaði þær með
stækkunarglerinu. Svohætti hann.
Hann dró djúpt andann.
Hann tók fyrstu filmuna aftur og lét
hana á ljósaborðið, svo tók hann
næstu og lét hana ofan á. Neðst á hverri
filmu, fyrir neðan númerið, var undir-
skrift þess tæknifræðings, sem hafði
samþykkt hana og skrifað undir: D.B.
Royce.
„Drottinn minn dýri!” sagði Jack i
hálfum hljóðum. Svo sagði hann hærra:
„Hamingjan sanna!”
Stundarfjórðungi síðar fann hann
Herman De Young, sem var á leið eftir
löngum gangi inni í orkuverinu.
„Herman!” kallaði Jack.
De Young stansaði, sneri sér við og
beið eftir því að Godell kæmi til hans.
Jack var móður. „Herman, við eigum í
vanda,” sagði hann.
De Young hnyklaði brýrnar. Hann
duldi ekki að honum var skapraunað.
Hann hafði haldið að vandræðin væru
liðin hjá. Hann vildi að þau væru liðin
48. tbl. Vikan 31