Vikan - 27.12.1979, Blaðsíða 21

Sönn frásögn
einhverjum öðrum. Ég vissi, að þetta sár
var á minum eigin likama, en ég fann
engan sársauka, engan ótta, ég var
tilfinningalaus.
Dyrnar opnuðust skyndilega, og
myndavélin mín datt út. Ég brá við og
ætlaði að bjarga henni, svo klifraði ég út
úr flugvélinni. Kuldinn skall á mér eins
og veggur. Ég hnaut um stein, en ég
brölti að myndavélinni og ætlaði að fara
að taka hana upp, þegar ég heyrði Jay
öskra: „Hættu að hugsa um þessa
fjandans myndavél!”
Ég leit á hann, og mér brá illilega.
„Guð minn góður, Jay, andlitið á þér.”
Rödd mín varð að hvísli. Andlit hans
var blóði drifið. Á höfði hans var opið
sár, sem nú var hætt að blæða úr.
Blóðið, sem þakti andlit hans, var byrjað
að storkna, og það myndaði skán, sem
minnti á djöflagrimu.
„Jean er meðvitundarlaus,” rumdi
hann. „Komdu þér yfir að hinum
dyrunum og hjálpaðu mér að ná henni
út.”
„En andlitið á þér,” mótmælti ég.
„Gleymdu þvi, hjálpaðu mér með
Jean.”
Rétt. Ég varð að hlýða. Ég mátti
ekki hugsa um neitt annað. Ég átti að
fara hinum megin við flugvélina og
klifra upp i hinar dyrnar. Jay var að
segja mér, hvað ég ætti að gera. Ég varð
að hreyfa mig.
Flugvélin hafði brotlent aðeins
nokkra metra frá brún fjallshryggjarins.
Hún hafði snúist lítils háttar og hallaðist
þannig, að vinstri vængurinn nam við
jörðu, sá hægri vísaði upp. Stélhlutinn
hafði rifnað aftan við sætið mitt, en
hékk þó við búkinn.
Þama stóð hún, þessi litla flugvél, og
hér vorum við, á toppi alheimsins. Við
urðum að stíga með varúð á steinana,
eins og þegar maður gengur um hála
steina á sjávarströndu. Munurinn var þó
sá, að í stað þess að eiga á hættu að detta
i sjóinn, máttum við varast það að
steypast fram af björgum.
Ég horfði á sárið á fæti mér, vissi ekki,
hvernig það hafði orðið til eða hvenær
og hvemig það hafði getað farið fram
hjá mér. Ég greip andann á lofti við
hvert skref, reyndi árangurslaust að fylla
lungun lofti. Bensin lak úr geyminum
undir vinstri vængnum. Ég stóð lengi og
horfði á hægt, stöðugt rennslið.
„Flýttu þér!” hrópaði Jay. Ég ætlaði
að kalla, aö ég værí að koma, en ég gat
það ekki. Mér var of þungt fyrir brjósti
til að koma upp orði.
Þetta var eins og martröfl
Ég klifraði af einum steini á annan.
Mér fannst ég vera heila eilifð að komast
þessi fáu skref fram fyrir flugvélina. Þegar
ég stóð þar og horfði á hreyfilinn, gerðist
eitthvað innra með mér. Guð minn
góður, hugsaði ég, að sjá þettal Ég
FLUGSLYS
Á FJALLSBRÚN
horfði og reyndi að muna, hvernig þetta
átti að lita út.
Þannig fór það, hugsaði ég. Skaðinn
er skeður. Við verðum ekki komin heim
fyrir kvöldmat. Þá mundi ég eftir bensín-
lekanum. Flugvélin gæti sprungið. Hún
gæti spmngið í loft upp og bmnnið tii
ösku, og við urðum að koma Jean út úr
henni undir eins. Góði guð, hjálpaðu
mér að komast úr sporunum.
Ég vildi flýta mér, en gat það ekki.
Fæturnir vildu ekki hreyfast í þá átt,
sem ég vildi beina þeim. Ég gat ekki
andað að mér nægu lofti, og steinarnir
þvældust fyrir mér. Þetta var eins og
martröð, þegar þú veist þú verður að
flýta þér, og allt er glatað, nema þú getir
flýtt þér, að llf þitt liggur við, ef þú flýtir
þér ekki, en þú getur það ekki meö
nokkru móti.
Ég barðist við að reyna að opna
dyrnar, og loksins tókst mér það. Jean
var spennt niður í sætið, og líkami
hennar hallaðist í átt til hinna dyranna,
þar sem Jay beið þess að gripa hana.
„Losaðu sætisólamar,” skipaöi hann.
Það var allt annað en auðvelt. Jean
var þyngri en ég, og hún var
gjörsamlega máttlaus. Ég reyndi að
halda henni upp með höfðinu og barðist
við að losa óiarnar, og loks gáfu þær
eftir.
Jay reyndi að finna sléttan flöt að
hagræða henni á, en árangurslaust, og.
loks lét hann hana hiunkast niöur i
grjótið. Svo settist hann til að hvíla sig,
örmagna af áreynslunni.
Þá mundi ég eftir bensínlekanum.
„Jay!” hrópaði ég. „Það lekur af bensín-
geyminum. Flugvélin gæti sprungið.”
Hann horfði á mig og deplaði
augunum, og mér fannst eins og hann
skildi ekki orð mín. Þetta var einkenni-
leg tilfinning.
„Nei, hún springur ekki,” sagði hann.
Hann tíndi út úr sér orðin hljómlausri
röddu.
Þá sá ég, hvemig Jean var
útleikin
Ég klifraði út og brölti aftur kringum
flugvélina. Mér fannst munnurinn á mér
fullur af sandi, og ég velti fyrir mér,
hvernig í ósköpunum hann hefði komist
þangað. Svo spýtti ég á grjótið og sá þá,
að þetta var hvít mylsna, brot úr tönn-
um mínum. Ég renndi tungunni eftir
tönnunum og fann skörðin.
Milli fótanna fann ég eitthvað vott og
hlýtt, og ég vissi, að það var blóð, en það
virtist ekki mikil blæðing, og ég bjóst
ekki viö, að það væri slæmt. Sárið á fót-
leggnum var hræðilegt að sjá, en það
virtist ekki há mér neitt að ráði. Þegar ég
sneri til fætinum, fann ég, að eitthvað
hafði losnað. Einnig fann ég til í öðrum
handleggnum, en ef ég gætti þess að
beita honum rétt, gat ég notað hann.
Jay sat í hnipri við hlið Jean. „Við
verðum að halda hita á henni,” sagði
hann. „Bíddu hérna, meðan ég sæki
jakkann hennar.” Ég strauk hárið frá
andliti hennar, og þá sá ég, hvernig hún
var útleikin. Á vinstri kinn voru þrír
djúpir skurðir alveg frá munni og aftur
að eyra. Mér varð hugsað til þess,
hvernig hún myndi líta út, þegar þetta
allt væri yfirstaðið. Andlit hennar yrði
þakið örum, hún myndi þarfnast
mikillar aðgerðar.
Það fór skjálfti um líkama Jean. Hún
hreyfði sig, eins og hún vildi reyna að
koma sér betur fyrir á hörðu grjótinu, en
um það var ekki að ræða. Við sátum
þannig lengi. öðru hverju hnipraði Jay
sig saman og stundi. „Ég hef kvalir
innan um mig,” sagði hann. „Líklega
hefur sætisbeltið þrýst að mér.”
Ég skildi hann. Mér leið nú sjálfri verr
en áður. Mér gekk illa að draga andann,
og Jay útskýrði, að við fengjum ekki nóg
súrefni í þessari hæð. „En við venjumst
því, þegar frá líður,” sagði hann.
Þegar frá líður! Mér var ljóst, að ég
hafði misst allt tímaskyn. Jay virtist
detta það sama í hug, því hann leit á úrið
sitt. „Það hefur stansað ki. 2.15," sagði
hann. „Sennilega hefur áreksturinn
orðið þá.” Hann sagði þetta áherslu-
Isust, eins og það skipti ekki miklu máli,
frekar en annað.
Vifl urflum að fá hjálp
öðru hverju vatt Jean upp á líkama
sinn og kipptist til, og ég óttaðist, að hún
hrapaði lengra niður eða skæri sig á
brotnum bjórflöskum, sem lágu i
kringum okkur. Ég tíndi upp stærstu
brotin og henti þeim niður hlíðina. Ég
heyrði brothljóðin langt, langt fyrir
neðan okkur.
„Reyndu að kalla í talstöðina, meðan
ég gæti að Jean,” sagði ég við Jay. Við
urðum að fá hjálp. Ég reyndi af öllum
mætti að styðja við Jean, sem kipptist
stöðugt til og gat þá og þegar steypst
lengra niður fjallið. Ég óttaðist, að hún
tæki mig með sér, en ég þorði heldur
ekki að víkja frá henni.
Jay reyndi að kalla á hjálp, en fékk
ekkert svar. Ég heimtaði, að hann héldi
áfram. „Við verðum aö reyna,” sagði ég.
„Það er senditæki i stélhlutanum. Það
sendir stöðugt út merki, sem ættu að
hjálpa leitarflokki að finna okkur.” Jay
sagði þetta hægt, án þess að lita á mig.
Leitarflokkur. Auðvitað! Einhver færi
að leita að okkur. En hvenær? „Verðum
við ekki samt að halda áfram að kalla i
talstöðina?” spurði ég. En Jay svaraði
engu. Ég hélt áfram að nauða: „Já, við
verðum að halda áfram að reyna.”
„Þú getur kallað sjálf, ef þú vilt,”
sagði hann.
„En ég veit ekki, hvernig á að fara að
því. Þú veist það, þú verður að gera
það.”
Ég beiö, en hann svaraði engu. Hann
húkti bara þarna við hliðina á Jean,
steinþegjandi.
„Allt i lagi,” sagði ég. „Ég skal gera
þaö. En þú verður að segja mér
nákvæmlega, hvaðég þarf aðgera.”
„Þú bara kveikir á tækinu . . . það er
takki...”
S2. tbl. Vikan 21