Vikan - 27.12.1979, Blaðsíða 35

eitt augnablik af Flórens-
hattinum sínum.
Án þess aö hreyfa augun
kallaði hann á þjóninn.
— Cameriere! Ég ætla að
borga! Favorisca . . .eh, eh . . .
favorisca il conto!
Þjónninn skrifaði reikninginn
og setti hann á borðið fyrir
framan Pál. Páll tók ekki þá
áhættu að athuga hvort
þjónninn hefði reiknað
dagsetninguna inn í upphæðina,
heldur tók hann nokkra líru-
■eðla upp úr veski sínu og rétti
þjóninum.
— Mille grazia, signore!
Grazia encora!
Páll lét sér nægja að þreifa á
æðlunum sem hann fékk til
baka svo hann þyrfti ekki að lita
af hattinum. Afganginn setti
hann i veskið sitt, stóð svo upp
og bjóst til brottfarar.
— Komdu nú, Yvonne mín!
sagði hann og leit sem snöggvast
af hattinum.
Hann fékk taugaáfall.
Einhver kvensamur ítala-
skúrkur hafði notað tækifærið
ag stolið fallegu konunni hans!
tt til að skýla skallanum fyrir
brennandi sólinni. Hann keypti
sér hatt — að vísu var það ekki
Týrólahattur með fjöðrum og
tilheyrandi, heldur einfaldur og
góður ítalskur stráhattur með
tveim loftgötum á hliðinni.
Ósvikinn Flórenshattur höfðu
þeir sagt i búðinni.
Páll var ánægður með
hattinn.
Næsta dag sat hann ásamt
Yvonne, fallegu eiginkonunni
sinni, á litlum veitingastað við
Palazzio Vecchio og saddi
hungur sitt áður en haldið væri
til Bologna. Hann gætti þess vel
að hafa augun ekki af nýja,
ítalska stráhattinum sínum, sem
hann hafði hengt á hattasnaga
við hlið sér, og þangað mændi
hann á meðan hann tuggði.
Hann hafði ekki hugmynd um
hvað hann var að borða. Hann
fálmaði eftir makkarónunum,
vino-rosso flöskunni og
expressó-kaffinu. Hann leit ekki
sa.tM. vikMH