Vikan - 27.12.1979, Blaðsíða 19

sterkum vindinum, sem jjó var ekki
kaldur.
Flugvélin virtist svo lítil. Ég starði á
hjólbarðana. „Þetta er eins og barna-
leikfang og hjólin rétt eins og á hjól-
börum."
„Þau duga,” sagði Jay.
Þá datt upp úr mér: „Ertu búinn að
gera flugáætlun?”
Jay virtist ekki fyrtast við þessa
athugasemd, en svaraði um leiö og hann
yppti öxlum: „Nei, það er ekki nauðsyn-
legt.”
Hann vék til hliðar, svo að ég gæti
klifrað inn í aftursætið. Svo sveiflaði
hann sér inn i flugmannssætið, og
skömmu síðar vorum við komin á ferð,
og flugvélin hristist af hávaða og vindi.
„Við erum komin á loft,” kallaði Jay.
Flugbrautin lá fyrir neðan okkur, og ég
horfði út á San Francisco flóa.
Og nú sá ég raunveruleg fjöll
„Hvað er langt þangað til við sjáum
fjöllin?” spurði Jean.
„Ég gerði hræðilega vitleysu,"
sagði Jay. „Ég hefði átt að hring-
söla til að ná hæð." Flugválin brot-
lenti aðeins örfáa metra frá fjalls-
brúninni. Hún hafði undist til við
áreksturinn og búkurinn rifnað.
Bensinið draup úr geyminum undir
vinstri vængnum. Flugválin gat
sprungið i loft upp. . . .
Jay skoðaði kortið, sem lá á hnjám
hans. „Rúmlega klukkustund,” svaraði
hann. Vélin tók dýfu.
„Hvað fljúgum við hátt?” spurði
Jean.
„Við förum yfir fjöllin fyrir norðan
Whitney tind, og hann er 14.000 feta
hár,” svaraði Jay.
„Vá!” sagði ég og varð talsvert um.
„Þaö er hátt. Flýgurðu oft svona hátt?”
Jay glotti. „Nógu oft.”
Það mátti heyra, að honum fannst
ekki mikið til koma, mér væri óhætt að
draga andann léttar.
Um eittleytið höfðum við flogið i um
það bil klukkustund, og flugvélin beygði.
Skyndilega fann ég, að við hækkuðum
flugið, og fyrr en ég vissi, komu Sierra
fjöllin á móti okkur. „Þarna eru þau,”
hrópaði Jay. „Nú fyrst byrjar gamanið.”
Þetta voru raunveruleg fjöll, hærri og
víðáttumeiri en nokkur fjöll, sem ég
hafði áður séð, og stórfenglegri. Ég hafði
eitt sinn ekið yfir svissnesku Alpana, en það
var ekkert þessu líkt — ekkert líkt þvi að
fljúga yfir fjöllin í lítilli flugvél. Landslagið
fyrir neðan okkur var fyrst skógi vaxið, en
hvergi örlaði á byggð. Það snart mig
djúpt. Þetta er það, sem átt er við með
óbyggðum, hugsaði ég, og orðið öðlaðist
nýja merkingu í huga mínum. Ég horfði
á fjöllin fyrir neöan okkur, köld og frá-
hrindandi.
Ég sá enga kofa, ekki einu sinni götu-
slóða nokkurs staðar. I dölum og giljum
var snjór, djúpur snjór, miklu meiri en
mig hefði grunað. Aðeins tindarnir
stóðu upp úr snjónum. Við flugum
margar mílur inn í þessa frumstæðu
veröld, svo ólíka þvi, sem ég hafði gert
mér í hugarlund — hrikalegri, kaldari og
fegurri í harðneskju sinni — og ég missti
allt tímaskyn.
„Við förum yfir Kearsarge skarðið,”
kallaði Jay aftur í til mín.
Ég hugsaði með mér, að sama væri
mér, ég hafði aldrei heyrt skarðs þessa
getið, en nafnið hljómaði vel. Ég hafði
alltaf ímyndað mér fjallaskarð sem
greinilegt skarð milli tveggja aðskildra
tinda. Þetta var ekkert líkt þvi. Grjót-
veggurinn reis upp framundan, stakur,
víðáttumikill fjallshryggur, og á stöku
stað mátti greina, að hann væri lægri en
annars staðar. Einn þessara staða var
Kearsarge skarðið.
„Haldið ykkur fast, við fáum
högg"
„Einhver þessara fjallstinda er
Whitney fjall,” sagði Jay og sló út
hendinni. Whitney fjall er hæsti toppur
þessa fjallshryggjar, en mér varð nú
fyrst Ijóst, að það var bara eitt af
mörgum tindum yfir 14.000 fet á hæð.
Og allt í einu rann það upp fyrir mér, að
þessi litla flugvél yrði að fljúga yfir þessa
háu tinda til að komast hinum megin við
þá. Ég hafði ímyndað mér, að við
flygjum um dal eða dalverpi, en um slíkt
var ekki að ræða. öðruvísi en upp var
ekki hægt að komast. „Verið viðbúnar
stórkostlegu útsýni, þegar við skríðum
yfir fjallsbrúnina,” hrópaði Jay. „Hinum
megin er eyðidalur.”
Ég leit á Jean, og við brostum hvor til
annarrar, snerum okkur svo að
gluggunum og myndavélunum okkar,
því ekki máttum við missa af neinu, við
vissum, að framundan var forvitni-
legasti hluti leiðarinnar. Mig langaði til
að festa mér í huga allt, sem ég sá, og
sem mest á filmu líka. Ég leit aftur til að
sjá, hvað við höfðum lagt að baki, og ég
greip andann á lofti. Fjöllin, sem lágu í
öldum að baki okkar, voru svo yfir-
þyrmandi sjón, að ég fann til vanmáttar.
„Haldið ykkur fast!” hrópaði Jay,
„við fáum högg, þegar við komum yfir
fjallsbrúnina, við dettum með vind-
strengnum.”
Drottinn minn, sætisbeltið, og nú var
enginn tími til slefnu. Enginn tími. Ég
missti myndavélina um leið og ég sneri
mér við til að horfa fram, horfa á
vegginn, sem reis á móti okkur.
Traustur, harður. Enginn himinn. Nú
vorum við svo nálægt, að . . .
DROTTINN MINN!
Ég greip um sætisbakið, og
hugsanirnar þyrluðust um huga mér:
Vertu máttlaus. . . drukknir komast af.
.. haltu þér fast!
Hávaðinn var ógurlegur, og árekstur-
inn var harður. Ég heyrði urg og sarg,
ískur og marr. Síðan varð algjör þögn.
Ekkert hljóð heyrðist.
Á toppi alheimsins
Ég virti fyrir mér svöðusár á hægra
fæti mér, rétt fyrir ofan stígvélið, langt
og djúpt sár, sem náði inn að beini. Ég
horfði á það góða stund, án geðs-
hræringar, eins og þessi fótur tilheyröi
l

i