Vikan - 27.12.1979, Blaðsíða 45

Framhaldssaga
UNDIR
„Ég held ekki að Dermott hafi verið
svindlari, ef það er það sem þú ert að
reyna að gefa í skyn.”
„Hver var að tala um svindl? Hvað er
að því að sjá um svona viðskipti og
græða svolítið sjálfur um leið? Þetta er
einmitt það sem málverkasalar gera all-
an tímann.”
„Dermott var enginn sölumaður.”
Bruce hló og Claire tók enn einu sinni
eftir þvi hve hvítar tennur hans voru þar
sem þær bar við sólbrúnt andlitið, jafn-
vel þó að liturinn væri tekinn að fölna
upp á síðkastið. Hún fann allt í einu til
með honum. Hann vann baki brotnu.
Sennilega háði hann töluvert harðari
baráttu en hana hafði nokkurn tíma
grunað. Og svo hafði hann þennan —
mótþróa? — á móti öilu sem viðvék
Dermott. Það var eins og hann hataði
hann; nokkuð sem var mjög barnalegt
þar sem Dermott var dáinn.
Rebecca hringdi bjöllunni til að gefa
til kynna að kvöldverðurinn væri tilbú-
inn, og Claire lagði fegin frá sér glasið.
Hún hafði ekki gert sér grein fyrir hve
svöng hún var.
Þegar þau settust að borðinu hugsaði
Claire með sjálfri sér að það ætti að vera
mögulegt að hjálpa Bruce út úr erfiðleik-
um hans. Það mætti halda lítinn kynn-
ingarfyrirlestur í útvarpinu — og kann-
ski sjónvarpinu líka. Það mætti fá námu-
félagið til að lána út salarkynni sín til
málverkasýningar, ef Bruce tækist að ná
nógu mörgum myndum. Síðan voru evr-
ópsku ræðismennirnir, erlendu sendi-
ráðsstarfsmennirnir og hr. Halliday
hugsanlegir kaupendur...
Claire brosti yfir borðið til Bruce og
byrjaði á súpunnj.
Eftir að þau höfðu snætt og Rebecca
var farin gerði Bruce sig líklegan til að
fara. Allt i einu var barið að dyrum.
Þegar Claire opnaði sá hún Noel standa
fyrir utan. Hann lyfti hendinni um leið
og hann heilsaði henni og hún tók eftir
því að hann var ekki með gleraugun í
þetta skiptið.
„Má ég koma inn?” spurði hann.
„Auðvitað,” svaraði Claire. Hún gekk
aftur á bak og opnaði dyrnar upp á gátt
og henni varð hugsað til þess að Bruce
var inni í stofunni fyrir aftan hana. „Eh
— Bruce var einmitt að fara. Þú ert að
sækja sígarettuhulstrið, er það ekki?”
„Ó, jú, einmitt, sígarettuhulstrið.”
Noel gekk á eftir henni inn, á sinn lið-
lega og fallega hátt. Hann líktist einna
helst ketti þegar hann hreyfði fæturna á
sinn örugga hátt.
BrUCE STÓÐ inni i miðju her-
berginu og var einmitt að klæða sig í
52. tbl. Vlkan 45
AFRÍKU-
HIMNI
Framhaldssaga
eftir Hildu Rothwell
„Hvað er hann eiginlega að gera
hér?”
„Hann er að skoða Afríku, býst ég
við. Þú veist, svona eins og Bandaríkja-
menn gera stundum.”
„Ég skil ekki hvar þeir grafa upp pen-
inga til að flækjast þetta um allan hnött-
inn alla tíð. Skyldi þeim nokkurn tíma
verða nokkuð úr verki?”
Bruce virðist þreyttur, hugsaði Claire
meðsjálfri sér.
„Þetta er allavega sami maðurinn,”
sagði hún að lokum. „Ég man núna að
frú van Druitt sagði að hann ætti lista-
safn í New York. En, Bruce, hefur Tim
Reilly ekki haft samband við þig ennþá?
Frú van Druitt sagði eitthvað um að út-
varpsstöðin vildi gjarnan hafa tal af ykk-
ur báðum, einhvers konar samræðuþátt.
Það gæti einmitt verið stóra tækifærið
þitt. Sérðu það ekki?”
„Getur verið, getur verið.” Bruce
gekk yfir i hinn endann á stofunni og
hellti aftur í glasið. „Þó verður það
einskis virði, það get ég sagt þér.”
„Hvers vegna? Þú sagðir sjálfur að ef
þú gætir keypt allt sem þú fyndir...”
„Já, ef. En ég er ekki einn þeirra sem
detta þannig í lukkupottinn. Það eru
aðeins svona náungar eins og Dermott.”
ClAIRE starði undrandi á hann,
á meðan hún hugsaði um þá hugarfars-
breytingu sem átt hafði sér stað hjá hon-
um síðan hann kom síðast.
„En,” sagði hún að lokum, „Dermott
seldi ekki Halliday þessar myndir. Það
gerði frændi þinn.”
Bruce leit til hennar yfir glasið. „Og
hver var milliliðurinn? Hver kom mál-
verkum Papes til Calebs og fékk hann til
að kaupa þau? Hver benti Halliday
síðan á Langleyverslunina og málverkin
þar? Vertu nú ekki eins og barn, Claire.”
Hún leit beint I augu hans og svaraði:
ÁTTUNDI
HLUTI
-