Vikan - 08.05.1980, Síða 15

Það þótti víst ósköp
skrítin sjón að sjá mig
á skemmtigöngu um
túnið með alla
strolluna á eftir mér.
mitt síðasta verk var að slökkva á elda-
vélinni svo það kviknaði ekki í út frá
henni. Við flýttum okkur í gúmmí-
bátana og vorum rétt búin að ýta frá
þegar báturinn sökk. Þrátt fyrir að við
værum hundblaut og köld voru allir
æðrulausir og þegar við horfðum á eftir
bátnum i hafið sagði einn félaganna: —
Og þarna fer líka þessi indælis kjötsúpa.
— Eitt aðalvandamálið með gúmmi-
bátana er hvað þeir sjást illa svo við
geymdum blysin þar til við sáum bát
nálgast. Eftir tveggja tíma volk var
okkur svo bjargað um borð í Jón Vídalin
sem fór með okkur til Þorlákshafnar.
Þar tók formaður Slysavarnafélagsins á
móti okkur ásamt dóttur sinni og fór
með okkur heim til sin. Mér var skellt i
bað og gefið heitt kaffi og brennivin. Ég
fékk ekki einu sinni svo mikið sem kvef í
nös á eftir. 1 hitt skiptið lenti ég í skips-
bruna. Ég var þá vélstjóri á rækjubát á
sérstakri undanþágu frá Vélstjórafélagi
lslands. Það kviknaði í út frá rafmagni
og báturinn varð alelda á svipstundu.
Við komumst i gúmmíbátana en því
miður er ég hvergi sjóveikari en einmitt í
gúmmíbáti. Þetta var algjör hryllingur.
Það var að vísu ágætis veður en ég var
dauðhrædd um að neisti kæmist að
gúmmibátnum og kveikti í honum líka.
Eða að stóru bátarnir sem komu á
vettvang mundu einfaldlega keyra niður
þessa litlu skel. En okkur var bjargað
heilu og höldnu i land. Á eftir gengu
sögusagnir um það að við hefðum kveikt
í bátnum. Það var haugalygi. Ég vil
leyfa mér að halda þvi fram að enginn
sjómaður leggur sig í slíka lífshættu
eingöngu til að svíkja út fé.
Sveitasæla og
Iðunnarskór
— Og svo geristu einyrkjubóndi?
— Já, og það er tvímælalaust það
mesta andlega frí sem ég hef komist í um
dagana. Ég settist að í Þernuvík við
léleg húsakynni og rafmagnsleysi og bjó
þar í eitt ár. Lýsingin hjá mér var bara
oliulampi og kertaljós. Ég hélt þarna
hross, kindur og aligæsir fyrir utan
hunda og ketti. Ég hafði kviðið mest
Og þá sagði þessi
frómi maður: —
Hvaða fjárans pakk er
þetta að senda þér
ekki skó nema á aðra
löppina?
fyrir smalamennskunni en leysti það mál
með því að gera kindurnar svo spakar að
ég þurfti ekki annað en að fara út á hól
og kalla á þær á meðan aðrir bændur
hlupu á eftir þeim upp um fjöll og
firnindi. Reyndar urðu allar skepnurnar
mínar svona hændar að mér og það þótti
víst ósköp skritin sjón að sjá mig á
skemmtigöngu um túnið með alla
strolluna á eftir mér.
— Ég hef aldrei haft jafngóðan tíma
til að grúska fyrir sjálfa mig og sinna
mínum áhugamálum. Og svo var það
þessi dásamlega kyrrð og einkennilega
birta. Mér fannst ég í rauninni aldrei
verða vör við neitt myrkur þegar
Snæfjallaströndin blasti við mér með sín
snæviþöktu fjöll. Fegurðin er svo tignar-
leg þarna i Djúpinu. Ég átti lika afar
elskulega og hjálpsama nágranna sem
léttu mér lifið á allan hátt. Reyndar eru
allir Djúpbændur miklar hetjur. Þarna
eru allar aðstæður með afbrigðum
erfiðar og eiginlega heilmikið afrek að
komast yfirleitt af. Til dæmis er ekki um
neina læknishjálp að ræða og samgöngu-
leiðir við lsafjörð oft tepptar. En Djúp-
bændur hafa lært að vera sjálfum sér
nógir, þeir byggja sína eigin bæi, gera
sjálfir við vélarnar sínar og vila ekki
fyrir sér að moka snjó í heilan dag til að
koma mjólkinni frá sér. Og lækna alla
kvilla með hylkjunum eins og þeir kalla
pembritinið sem allir eiga uppi á hillu
hjá sér. Ég á satt að segja engin orð til að
lýsa aðdáun minni á þessu fólki.
— Og svo er það þessi dýrlegi sveita-
sími sem öllum þykir sjálfsagt að hlera i.
Einu sinni var hringt til min frá Isafirði
með þau skilaboð að ég mætti eiga von á
pakka með Iðunnarskóm, ég mætti svo
bara skila þeim ef þeir pössuðu ekki.
Maðurinn sem kom með pakkann var
ákaflega forvitinn að sjá þessa skó sem
hann hafði frétt af I gegnum símann og
beið meðan ég opnaði hann. En í
pakkanum voru engir skór, bara flaska
Fólk verður að vera
andlega skylt til að lifa
saman í hamingjuríkri
sambúð.
af Dubonnet. Og þá sagði þessi frómi
maður: — Hvaða fjárans pakk er þetta
að senda þér ekki skó nema á aðra
löppina.
— Eftir að ég fluttist til tsafjarðar
hefur þessi maður oft hringt til mín ef
einhver hátíð stendur fyrir dyrum og
beðið mig að senda sér Iðunnarskó.
— Hvers vegna ég kom heim? Ég hef
alltaf verið mikill Islendingur í mér og
get ekki hugsað mér að búa neins staðar
annars staðar til langframa.
— Nú eruð þið Skúli tiltölulega
nýgift?
— Já, við Skúli gengum í hjónaband í
maí sl. Eitt af þvi allra kaldhæðnislegasta
við lífið er einmitt það að fólk er alls ekki
fært um að velja sér réttan maka fyrr en
á miðjum aldri. Áður er það bara
tilviljun og alls kyns aukaatriðum háð
hverjir taka saman. Svo þroskast fólk
líka misjafnlega. Og uppgötvar svo allt
of seint að það á enga samleið. Fólk
verður að vera andlega skylt til að lifa
saman i hamingjuríkri sambúð. Því
miður lærist manni ekki nema með
aldrinum að meta þá staðreynd að fullu.
JÞ
j Skop
til að byrja tneð. 19. tbl. Vikan 15