Vikan - 18.09.1980, Síða 17

En hinn tigni fursti var ekki af því
taginu sem gefst upp viö fyrsta mótbyr.
Eftir þvi sem ég best man þaut hann út
úr lest sinni og lét ekki laust né fast fyrr
en hann hafði komist að því hvert ferð
hinnar lestarinnar var heitið og hvar
hún hefði næst viðdvöl. Hann hóaði í
leigubíl og sjá . . . þegar lest drauma-
dísarinnar rann inn á næstu viðkomu-
stöð stóð söguhetja vor þar til þjónustu
reiðubúinn.
Og svo framvegis.
Svona nokkuð gerist aðeins í
kvikmynd.
Þegar lestin nokkru síðar staldraði við
í Sonderkobing fékk ég annað um að
hugsa. Ég hafði oft áður velt vöngum
yfir því hve húsin stóðu þétt upp að járn-
brautarteinunum í Sonderkobing, þar
sem ekið er áfram út úr bænum.
Einbýlishús og nýtísku sambýlishús eru í
svo lítilli fjarlægð að lestarfarþegarnir
geta í rauninni auðveldlega séð inn til
íbúanna. Að vísu ekur lestin oftast
hraðar en svo, en undanfarið ár eða svo
hafði verið unnið að smiði brúar í
tengslum við nýja hraðbraut skammt
fyrir utan bæinn og af þeim sökum varð
lestin að aka fremur hægt fyrstu
kílómetrana út úr bænum.
Sjaldnast er • raunar nokkuð merkilegt
að sjá inn um annarra manna glugga,
auk þess sem flestir draga tjöldin fyrir til
varnar forvitnum augum. Og hinir
aðhafast einfaldlega ekkert sem aðrir
mega ekki sjá.
Ég er ekki vitund forvitinn en þegar
ekkert annað er að gera en að láta fara
vel um sig með kaffibolla og koníaksiögg
fer varla hjá því að manni verði litið inn
um þessa fáu uppljómuðu glugga.
Ekki svo að skilja að nokkurs sé að
vænta. Algengasta sjónin er ein eða
fleiri manneskjur sitjandi við sjónvarp.
Ekki beinlínis spennandi.
En þetta tiltekna kvöld var ég sem
sagt að hugsa um furstann og drauma-
dísina hans og í framhaldi af því komst
ég að þeirri niðurstöðu að enda þótt svo
undarlega vildi til aðég kæmi skyndilega
auga á dáfagra stúlku í einhverjum
glugganna, sem nú liðu framhjá sjónum
mínum, hefði ég víst nákvæmlega engan
möguleika á því að sjá hana aftur. Ekki
einu sinni þótt ég stykki upp og togaði í
neyðarhemilinn, því að lestin hefði þá
þegar ekið fram hjá hundruðum glugga,
jafnvel þúsundum, og það væri vonlaust
að leita að einhverjum ákveðnum
glugga.
Ég man að ég brosti með sjálfum mér
þegar hér var komið hugsunum minum.
Ég er nefnilega ekki viss um að Anna
tæki því með þögn og þolinmæði ef
eiginmaður hennar kastaði sér út í lélega
endurtekningu á gamalli, rómantískri
kvikmynd.
Á þessu sama andartaki beindist
athygli mín að stofuglugga sem ekki var
dregið fyrir. Ég verð að bæta því við að
þá stundina var lestin á afar hægri ferð,
sennilega vegna hindrana við brúar-
smíðina sem hún nálgaðist nú mjög.
Ég hallaði mér ákafur út í lestar-
gluggann og starði inn í stofuna sem
augsýnilega tilheyrði fremur stórri íbúð í
nýlegu sambýlishúsi. Stofan var vel
upplýst og stúlkan, sem sat í einum
hægindastólnum, virtist óvenjulega
fögur . . . ef til vill ekkert síðri en
draumadís furstans í títtnefndri
kvikmynd.
En nú beindist athygli mín að öðru.
Myndarlegur karlmaður kom í Ijós á bak
við stúlkuna þar sem hún sat í stólnum.
Hann beygði sig yfir hana og sagði
eitthvaðsem kom henni til að hlæja. Svo
virtist mér hann kyssa hár hennar en því
38. tbl. Vikan 17