Vikan - 18.09.1980, Side 18

Smásaga
næst teygði hann fram hendurnar, og nú
leist mér ekki á blikuna. Hann kreppti
fingurna um háls hennar.
Um framhald þessara atburða er ég
ekki meira en svo viss. Þessi sýn fékk
afskaplega á mig og ég man hvernig ég
saup hveljur af undrun og skelfingu.
Mér virtist konan veita hatrammlegt
viðnám en ég endurtek að mér er
atburðarásin ekki fyllilega Ijós, svo mjög
sem þetta kom mér á óvart. Og rétt i
þessa mund herti lestin ferðina að nýju
og bar mig burt frá þessari skelfilegu
sýn.
Ég hneig aftur niður í sæti mitt. Hvað
átti ég aðgera?
Hver sem reynir aðsetja sig í mín spor
hlýtur að skilja að mér var vandi á
höndum. Ofangreindir atburðir höfðu
gerst á aðeins nokkrum sekúndum og
lestin var nú þegar komin á talsverða
ferð. Átti ég að toga í neyðarhemilinn?
Og ef ég gerði það, hvernig átti ég þá að
lýsa þessum atburðum? Var nokkur von
til þess að finna húsið? Og þótt tækist að
finna húsið var útilokað að unnt yrði að
koma i veg fyrir dauða þessarar ungu
stúlku.
Dauða? Gat ég yfirleitt verið viss um
að ég hefði séð rétt? Var hugsanlegt að
ég hefði þarna verið áhorfandi að
einhvers konar spaugi? Gat þetta ekki
hafa verið ástfangið par sem sýndi hvort
öðru ástarhót á þennan undarlega máta?
Og enn datt mér skýring i hug: Gætu
þetta hafa verið áhugaleikarar að æfa
hlutverk sin heima?
Þannig reyndi ég að láta mér koma til
hugar allar mögulegar skýringar og að
lokum þóttist ég hafa sannfært sjálfan
Erlent
mig um að ég hefði gert rétt í því að láta
kyrrt liggja. Þvi hvað hafði ég I rauninni
fram að færa? Þó var samviska mín
langt frá því að vera hrein.
Þegar ég kom heim til Vestbjerg var
Anna gengin til náða.
Hún rumskaði, þegar ég kom inn í
svefnherbergið, og spurði mig syfjulega
hvernig ferðin hefði gengið, svona eins
og flestar eiginkonur spyrja menn sina.
þegar þeir koma heim úr ferðalagi, og ég
kyssti hana á ennið og sagði að ég hefði
gert góða ferð.
Innan lítillar stundar var hún
steinsofnuð aftur. En ég átti bágt með að
festa svefn og ég hét sjálfum mér þvi að
fylgjast vel með blaðafréttum næstu
daga og láta það ekki fram hjá mér fara
ef skýrt yrði frá þvi að framið hefði verið
morð i Sonderkobing. Þegar ég hafði
friðað samviskuna á þennan hátt tókst
mérloks að sofna.
En það liðu margir dagar áður en ég
las fréttina um morðið i Sonderkobing,
af þeirri einföldu ástæðu að þess varð
ekki vart fyrr en mörgum dögum síðar.
/xLLA ofansagða frásögn fékk
Sorensen rannsóknarlögreglumaður í
Sonderkobing að heyra af minum vörum
samdægurs og fréttin birtist. Og ég
afsakaði það mörgum orðum að hafa
ekki látið til min heyra fyrr. Ekki vegna
þess að það hefði getað bjargað lífi
Minnu Hálund. Af öllum
sólarmerkjum að dæma hlaut hún að
hafa látið lífið einmitt á því andartaki
sem ég horfði inn í stofu hennar út um
lestarglugga minn.
Samkvæmt blaðafregnum, svo og
frásögn Sorensens rannsóknarlögreglu-
manns, hafði Minna Hálund verið falieg
stúlka, rétt eins og mér hafði sýnst. Hins
vegar þótti með ólíkindum að fátækleg
laun hennar fyrir afgreiðslustörf í
verslun hefðu getað borið uppi þann
ríkmannlega lifsstíl sem hún virtist hafa
tileinkað sér. Lögreglan hafði því komist
að þeirri rökréttu niðurstöðu að hún
hlyti að hafa átt vel stæðan elskhuga.
Sorensen fór ekki dult með óánægju
sína yfir því hversu seint ég kom með
vitnisburðminn.
— Ef þér hefðuð strax tekið I neyðar-
hemilinn, nöldraði hann áreiðanlega i
tuttugasta skipti.
Ég andvarpaði, áreiðanlega i
tuttugasta skipti.
— Já, en það gerði ég sem sagt ekki og
spurningin er vitaskuld hvort Minna
Hálund hefði verið nokkru bættari með
það. Hvernig hefði ég átt að geta vísað á
rétta gluggann? Auk þess...
— Rétt er það, greip hann fram. i. —
En engu að síður hefði leitin að
morðingjanum vafalaust orðið auðveld-
ari.
Hann hagræddi sér í stólnum og
kveikti í pípu sinni.
— Jæja, það þýðir ekki að fást um
það, sagði hann. — En eftir því sem best
er vitað eruð þér eini maðurinn sem sá
morðingjann og þar af leiðandi sá eini
sem gæti þekkt hann aftur. Má ég biðja
yður að endurtaka lýsinguna á
manninum?
Ég hristi höfuðið vonleysislega.
— Ég vildi svo gjarna geta orðið til
gagns. En þér vitið sjálfur hversu mikið.
.. eða réttara sagt hversu lítið af því sem
RÚMIÐ
HANS
REBROFFS
Eins og kom fram I Vikuviðtali við
Ivan Rebroff á þessi söngvari, sem söng
við svo óhemjulegar vinsældir hér á
landi, eitt forláta rúm I höll sinni utan
við Frankfurt. Það er skorið úr tré,
vegur 15 tonn og er um 300 ára gamalt.
Konan sem er með honum á myndinni
hefur þó sennilega aldrei komist lengra
en að rúmstokknum og Rebroff hefur
hingað til ekki kosið að deila dýrgripi
jjessum með neinum til frambúðar.
birtist í slíkri leiftursýn festist í minninu.
En ef það gæti nokkuð hjálpað er lýsing
min á þessa leið: Aldur'mannsins gæti
verið 35-40 ár. Mér virtist hann nokkuð
þrekvaxinn en það sem fyrst og fremst
vakti athygli mína var dökkt alskegg
hans. Þvi miður er alskegg slíkt tisku-
fyrirbrigði um þessar mundir að það
hjálpar víst lítið. — Þér eruð vissir
um þetta með skeggið?
— Eins viss og unnt er að vera í
slikum kringumstæðum, sagði ég
afsakandi.
— Hvernig var hann klæddur?
— Ég held að mér sé óhætt að segja
að hann hafi verið í buxum og skyrtu, en
jakkalaus.
— Ekkert hálsbindi?
Ég andvarpaði enn á ný. — Því
miður, mér er ómögulegt að muna það.
Allt I einu brosti Sorensen
rannsóknarlögreglumaður.
— Ég skal segja yður, herra Molhorn,
að það gleður mig á vissan hátt að þér
skulið ekki vera allt of öruggur i lýsingu
yðar. Það hefði sannarlega vakið
grunsemdir mínar ef þér hefðuð lýst
öllu í smáatriðum, klæðnaði og
aðstæðum, því að eins og þér segið
sjálfur er óhugsandi að muna
nákvæmlega það sem sést aðeins I
leiftursýn.
Hann reis á fætur og rétti mér
höndina.
— Hvað sem öllu líður vil ég þakka
yður fyrir að koma til min þegar þér
lásuð um morðið I blöðunum. Nú
munum við reyna að hafa uppi á þessum
svartskeggjaða náunga. Það er aðeins
eitt . . .
Hann þagnaði og beit hugsandi á vör.
— Hvað eigið þér við? spurði ég.
— Ja, sagði hann hægt. —
Blöðin mega helst ekki komast á snoðir
um vitneskju yðar i þessu máli, þ.e.a.s.
að þér munið að líkindum geta þekkt
morðingjann aftur.
Ég horfði skilningssljór á hann.
— Hvers vegna ekki?
— Vegna þess að það gæti reynst
yður hættulegt, sagði hann.
— Ó, sagði ég. — Þér eigið við...
— Ég á við það, greip hann fram í, —
að maður, sem hefur myrt einu sinni,
hugsar sig sjaldnast um tvisvar í næsta
skipti, ef um hans eigið skinn er að tefla.
TlLHUGSUNIN var ekki sérlega
þægileg.
Satt að segja olli hún mér slikum
óróleika að ég gat ekki látið vera að
ræða þetta við einn samstarfsmanna
minna. Hann reyndi að róa mig.
— Meðan ekki er sagt frá þessu I
blöðunum veit morðinginn ekkert um
þinn hlut að málinu, sagði hann. —
Öðru máli gegndi vitanlega ef
skyndilega birtist feitletruð frétt um að
hinn þekkti forstjóri Ludvig Molhorn
18 Vikan 38. tbl,