Vikan - 18.09.1980, Qupperneq 19

væri vitni saksóknaTans, eða hvað það
nú hét hjá henni Agöthu gömlu
Christie. En lögreglan fer ekki að hlaupa
með þetta i blöðin.
Konan min var á sama máli.
— Vertu ekki með þessar áhyggjur,
Ludvig, sagði hún ákveðin. — Skeggjaði
maðurinn. hver svo sem hann er, hefur
ekki hugmynd um að þú getir þekkt
hann aftur ef lögreglan hefur hendur í
hári hans, sem ég reyndar efast stórlega
um. Þetta eru svoddan heimskingjar í
lögreglunni nú til dags.
Ég var nú ekki eins viss.
Það kom brátt í Ijós að ótti minn var
ekki ástæðulaus. Fréttin birtist á forsiðu
eins blaðsins með myndarlegri fyrirsögn.
Þar sagði að ég hefði séð morðið út um
lestarglugga, og það sem verra var,
nafnið mitt var þar, heimilisfangið og
jafnvel mynd af mér, hvernig í
ósköpunum sem hana gat hafa rekið á
fjörur þessa snepils.
Svo virtist sem Sorensen rannsóknar-
lögreglumaður hefði treyst um of á
þagmælsku sinna manna. En það mátti
raunar einu gilda hvernig þetta hafði
gerst. Skaðinn var skeður.
Ég get ekki neitað því að mér var um
og ó. Ég ræddi málið við Önnu. En
konan min er ekki ein af þeim sem
burðast með áhyggjur. Hún meira að
segja gerði gys aðmér.
— Nú sérðu nátturlega morðingja á
bak við hvern einasta runna þegar þú
viðrar hundinn á kvöldin, spaugaði hún.
TTA var auðvitað fullmikið sagt en
mér var hreint ekki rótt, þegar ég viðraði
hundinn á kvöldin, og tveimur dögum
siðar hringdi ég til Sorensens rann-
sóknarlögreglumanns.
— Ég er sannfærður um að það var
einhver í garðinum i gærkvöldi þegar ég
viðraði hundinn, sagði ég.
— Hvers vegna eruð þér svona vissir
um það?spurði hann.
— Ég á svolítið bágt með að útskýra
það, svaraði ég. — Mér fannst ég heyra
skrjáf í runna rétt hjá mér. Garðurinn
okkar er hins vegar mjög stór og auðvelt
að leynast hvar sem er i honum.
— Sáuð þér nokkurn? spurði hann.
— Já og nei, svaraði ég. — Mér
sýndist ég sjá skugga skjótast burt, en á
hinn bóginn . . . þér vitið hvemig það er
á kvöldum sem þessum, þegar máninn
veður i skýjum svo að birtan er
síbreytileg. Ef til vill hefur þetta verið
imyndun.
— Við skulum vona það, ansaði hann
þurrlega.
— Hvað á ég að gera? spurði ég.
— Varðveitið rósemi yðar, svaraði
hann. — Ég held að ótti yðar sé
ástæðulaus. Ég get glatt yður með þvi að
við erum að öllum líkindum komnir á
sporið.
Ég gat ekki varist því að gripa andann
á lofti og það kætti hann auðheyrilega.
— Við erum nú ekki jafnheimskir og
sumir virðast halda, herra Molhorn. Við
höfum lagt mikla vinnu i að kanna
kunningjahóp Minnu Hálund og ræða
við nágranna hennar. Þetta reyndist stór
og mislitur hópur en þar var að finna að
minnsta kosti tvo menn sem svara
sæmilega til lýsingar yðar. Við munum
þreifa betur fyrir okkur og mér segir svo
hugur að við höfum erindi sem erfiði.
— Eruð þið virkilega ekki komnir
neitt lengra áleiðis? spurði ég
vonsvikinn.
— Ekki ennþá, svaraði hann. — En
hafiðekki alltof miklar áhyggjur. Flestir
glæpamenn flaska á einhverju smáatriði
og nú er bara að finna þetta smáatriði
þótt það kunni að kosta fyrirhöfn. Líður
yður nokkuðskár?
Ég játti þvi en það var þó langt frá því
að vera sannleikanum samkvæmt.
^NæSTA dag handtók lögreglan
mann.
Hann var háskólakennari, Albert
Nagel að nafni. Útlit hans var i
samræmi við lýsingu mína. Hann var
þreklega vaxinn með dökkt alskegg. Og
hann bjó í sama húsi og hin myrta.
1 fyrstu skorti allar sannanir þess að
Nagel hefði ungengist hina myrtu konu
á nokkum hátt en nákvæm húsrannsókn
leiddi sitthvaðathyglisvert í ljós.
Til dæmis átti Nagel bágt með að
útskýra hvers vegna lykill að íbúð hinnar
myrtu fannst í fórum hans. Þó kámaði
gamanið fyrst er lögreglumenn fundu
bréfmiða i innri frakkavasa hans. Boðin
voru ljós: „Komdu á miðvikudag-
inn. Minna.” Rithandarsérfræðingar
lögreglunnar voru ekki í vafa um hver
hafði skrifað bréfið.
Þrátt fyrir þessi athyglisverðu
sönnunargögn þrætti Albert Nagel fyrir
öll tengsl við þetta mál. En það dugði
honum ekki til að komast hjá handtöku.
Ég minntist orða Sarensens um smá-
atriðin.
Vissulega létti mér að vita þennan
Nagel bak við lás og slá, en þó ekki til
fulls. Mig rámaði í að fólk hefði fyrr
verið handtekið og siðan látið laust á ný.
Ég las þetta allt saman í blöðunum.
Sorensen sagði mér síðan ýmislegt til
viðbótar, þegar hann hringdi til mín
síðar sama dag. Nú vildi lögreglan
gjarna að ég sæi þennan Nagel augliti til
auglitis og vitanlega yrðu allir því
fegnastir ef ég gæti staðhæft að hann
væri maðurinn sem ég hafði séð út um
lestarglugga minn þetta örlagarika
kvöld. Að lokum sagði Sorensen
glaðlega að nú þyrfti ég væntanlega
ekki lengur að vera órólegur, og ég
lofaði að koma til hans svo fljótt sem ég
gæti.
Anna hafði farið í nokkurra daga
ferðalag svo að ég var aleinn i stóra
húsinu okkar. Sorensen rannsóknar-
lögreglumaður hringdi síðdegis og
meðan enn naut dagsbirtu leit ég
björtum augum á gang mála. En eftir
því sem lengra leið á kvöldið sóttu
efasemdirnar æ fastar á mig. Var
nokkuð víst að tækist að sanna morðið á
þennan Nagel?
Ég kveikti á sjónvarpstækinu en
dökkti aftur á því að hálftima liðnum
því mér tókst ekki að ná neinu samhengi
i því sem þar var að sjá.
Vind hafði hert og nokkrar trjágreinar
strukust við rúðurnar. Ég sótti
viskif’lusku og blandaði sterkt í glas sem
ég bar oft að vörunum meðan ég sat og
grundaði málið.
Ég veit ekki hversu áliðið var orðið
þegar ég hcvrði hljóð einhvers staðar i
húsinu. Ég var viss um að þetta hljóð
ætti sér ekki eðlilega skýringu og eftir að
hafa velt málinu fyrir mér drykklanga
stund ákvað ég að fara i rannsóknar-
leiðangur.
Könnunarferð n,:n endaði i kjallar-
anum. Til þessa hafc ég ekki séð neinn
né heyrt, en nú sá ég Lndir eins að einn
kjallaraglugginn stóð opinn og sveiflaðist
á hjörunum. Ég beit á vör og ótal
hugsanir flugu um huga n.ér. Ég gekk
um kjallarann og kveikti ljó in, eitt af
öðru. Þegar ég kom inn í kync'iklefann
fékk ég hugboð um að ég væri ekki einn.
Ég kveikti Ijósið.
— Halló, hrópaði ég, og hjartað
barðist i brjósti. mér. — Ereinhver nér?
— Halló, endurtók ég. — Er ein-
hver...?
— Já. var svarað.
Sorensen rannsóknarlögreglumaður
kom allt i einu fram úr felustað sínum.
Ég starði á hann galopnum munni.
— Hvað í ósköpunum ... byrjaði ég.
— Hvers vegna myrtuð þér Minn t
Hálund? spurði hann.
NN lék á mig. Það varð ég að
viðurkenna með sjálfum mér siðar.
Hann vissi alveg hvað hann var að
gera. Hann gerði því skóna að í fátinu
mundi ég játa á mig morðið. Honum
varðaðtrú sinni.
Reyndar hefði lítið stoðað fyrir mig að
neita. Lögreglan hafði nefnilega komist
á snoðir um ýmislegt sem mér hefði
reynst erfitt aðskýra.
Komið hafði i ljós að ég var alls ekki
farþegi i lestinni sem ég þóttist hafa séð
morðið frá. Lögreglan hafði fengið
staðfest að ég fór úr þeirri lest í
Tornborg og ók bil mínum, sem ég hafði
geymt þar, til Sonderkobing, þar sem ég
hélt rakleiðis til Minnu Hálund og kyrkti
hana. Einhvern veginn varð ég að losna
við hana, hún hafði þegar kúgað út úr
mér alltof mikið fé. En liklega hafði ég
gert rangt í því að blanda Nagel í málið.
Að visu beit lögreglan fyrst á agnið
og Nagel var handtekinn eins og ég
hafði ætlast til. Hann bjó í sama húsi og
Minna og sérkenni hans voru nægilega
sterk til að grunur gæti beinst að honurt.
Ég vissi að hann var heima þetta kvöld
þvi að ég hringdi til hans og heyrði hann
svara áður en ég lagði tólið á. Smáatriði
eins og lykillinn og bréfsnifsið voru mér
barnaleikur þegar ég framkvæmdi
áætlun mína. Það er litill vandi að
smeygja lykli inn um bréfalúgu eða
stinga bréfsnepli í vasa á frakka sem
hangir í fatahengi háskóla.
— En, sagði Sorensen rannsóknar-
lögreglumaður við mig i trúnaði, við
furðuðum okkur á þvi að ekki fundust
nein fingraför á þessu bréfi, hvorki
Nagels né annars en Minnu. Þess vegna
snerum við okkur að öðru, til dæmis
gangi lestanna, og þar var það sem við
rákumst á þetta smáatriði sem ég
minntist á við þig.
Já, ég varð að viðurkenna að þar hafði
mér yfirsést.
Auðvitað var dregið fyrir gluggana,
meðan ég kyrkti Minnu, en ég hafði nú
samt auga með lestinni minni í gegnum
ofurlitla rifu á tjöldunum.
Því miður var það alls ekki mín lest,
sem ég sá fara hjá, en það gat ég ekki séð
gegnum þessa litlu rifu.
Það hafði nefnilega orðið óhapp við
brúarsmiðina og af þeim sökum varð
seinkun á öllum lestum. Lestin, sem ég
sá, var héraðslest.
Lestin mín fór ekki um Sonderkobing
fyrr en þremur stundarfjórðungum síðar
og þar var komin heldur betur brotalöm
í frásögn mína. Og ég veit ekki hvernig
mér hefði gengið að snúa mig út úr því
enda þótt mér hefði tekist að halda höfði
þetta kvöld sem Sorensen rannsóknar-
lögreglumaður kom mér i opna skjöldu á
heimili minu.
Það var heimskulegt af mér að treysta
á lestaráætlun. □
MORÐÍ
LEIFTURSÝN
38. tbl. Vikan 19