Vikan - 27.11.1980, Blaðsíða 15

lagði af stað með langferðabílnum i gær,
byrjaði hann og settist. Siðan sagði hann
henni alla sólarsöguna um „ótryggð”
Maritar. Þegar hann hafði lokið við frá-
sögnina sagði Jennifer þurrlega:
— Það er ekki að heyra að þú sért sér-
staklega ástfanginn af þessari stelpu. Þú
hefur vist aldrei verið ástfanginn af
nokkurri konu.
Ríkarður skotraði augunum lil
hennar. — Þú hefur vist rétt fyrir þér.
sagði hann og dró seiminn. —Ég er
líklega með kalt blóð eins og fiskarnir.
Tilfinningalaus.
— Þú varst / alltaf góður og skilnings-
ríkur gagnvart mér en ég var náttúrlega
bara barn — og þaðer nú stór munur á.
— Óneitanlega. Já. ég er víst kald-
lyndur, en þess vegna áttum við Marit
svo vel saman. Hún er nútímaleg og laus
við alla tilfinningasemi. Ég sleppi henni
ekki án baráttu.
Jennifer sat kyrr og virti hann fyrir
sér. — Ég held að það væri skaði/
hvað þig snertir. Það er svo mikið gott í
þér og . . . nei, ég vil ekki ræða það. Ef
þú ert búinn með rannsóknir þínar
ættum við að fara fram og athuga hvort
kvöldmaturinn er til.
Hann stóð upp. — Allt í lagi en leyfðu
mér að sjá hendurnar á þér fyrst.
Hún var ekkert sérlega viljug að sýna
þær. Hún rétti þær hikandi fram og lét
handabökin snúa upp.
— Þær eru rauðar og bólgnar. sagði
hann og tók fast I þær þó hún reyndi að
draga þær lil sin. — Það er þó góðs viti.
Þig verkjaði i þær þegar þú komst inn. er
þaðekki?
Það var greinilegt að hún vildi ekki
snúa þeim viðen hann dró þær ákveðinn
til sin og greip andann á lofti.
— Jennifer! Hvað hefur þú gert?
Hann horfði skelkaður á breið hvit ör
þvert yfir úlnliði hennar.
Hún hló þvinguð. — Æ. þetta? Þetla
er ekkert. Þetta er nokkuð sem stelpur
gera til að draga aðsér athyglina.
Ekkert? Þetta var tilraun sem gerð var í
fullri alvöru. Heldur þú virkilega að ég
hafi ekki séð sjálfsmorðstilraunir áður?
Venjulega eru þær aðeins sýndar
mennska. Þú hefur gengið ákveðin lil
verks! Örin eru gömul. Hvenær gerðist
þetta?
— Ríkarður. ég vil ekki tala um það.
Hún beit á vörina og sagði síðan bit-
urri röddu: — Bjargað? Hundurinn
minn spangólaði svo hátt að nágrann-
arnir heyrðu til hans og brutust inn í
húsið.
— Segðu mér hvað gerðist! sagði
Ríkarður ákveðinn. jafnvel þótt hann
væri hræddur við að heyra það sem hún
hefði aðsegja.
— Rikarður. ég vil gleyma jíessu!
— Þú getur ekki gleymt þessu þegar
örin minna þig daglega á það? Hvað
varstu gömul?
— Ríkarður. ég vil ekki tala um þetta!
— Hvað varstu gömul?
Rödd Trinu bjargaði henni.
Morgunverðurinn var tilbúinn.
Þau sátu öll við matarborðið þegar
Trina stóð upp.
—Ég ætla að athuga hvort Börri
hefur lyst á að borða, sagði hún. — Það
getur verið að hann sé sofandi en ég er
hrædd um að maturinn verði orðinn
kaldur áður en hann fær hann...
Það heyrðist ekki lengur til hennar
þar sem hún gekk i gegnum setustofuna
og út i forsalinn.
Það var þögn við borðið.
Allt i einu nisti óp hennar í gegnum
allt húsið. Þau hentust á fætur og hlupu
iátt tilhennar.
Þau mættu henni í anddyrinu.
— Ég held... ég held.. . sagði hún
og hélt hendinni fyrir munninn.
Ríkarður flýtti sér inn í herbergið.
Hann sá strax hvað hafði gerst.
Augu Börra störðu tóm I átt til dyr-
anna, munnur hans var opinn eins og
hann ætlaði að fara að öskra af hræðslu.
Hann er dáinn. sagði Ríkarður.
7. kafli.
Þau voru öll I setustofunni þegar
Ríkarður kom frá herbergi Pedersens
hjónanna. Þau voru öll felmtri slegin.
Jarl Fretne hafði jafnvel slegist i hópinn.
Rikarður lét sig falla í stól.
— Ég veit ekki hver dauðaorsökin er,
sagði hann þreytulega. — Það eru engin
útvortis einkenni og hann hefur ekki
getað dáið af kali, ekki svona snögglega.
Var hann hjartveikur, Trína?
—Ég veit það ekki, svaraði hún
óskýrri röddu og lárin flæddu niður
kinnarnar. — Hann vildi aldrei fara til
læknis. Hann hélt þvi fram að hann væri
filhraustur.
— Mér sýndist hann líta út fyrir að
vera hræddur, sagði ívar lágt.
— Það þarf ekki að þýða neitt, flýtti
Rikarður sér að segja til að forðast að
skelfing gripi um sig í hópnum. —
Hjartaslag getur hrætt sjúklinginn.
Hann beit á vörina og leit til Trínu.
Siðan sagði hann sannfærandi: — Trir.a.
Ég held að þetta hafi verið best svona.
Það eru litlar líkur á því að tekist hefði
að bjarga höndunum á honum og
fæturnir á honum voru illa farnir líka.
Þar að auki var hann með kalbletti í and-
litinu.
— Ég er sammála Rikarði um að það
var best að hann dæi. — þín vegna.
hugsaði Jennifer.
Trina þurrkaði burt tárin. — Hvað
eigum við nú að gera? spurði hún. — Ég
get ekki verið...
Við förum með hann í skíða-
geymsluna, sagði Rikarður. — Snjó-
plógurinn kemur áður en langt um líður
og nær í okkur...
Hann hætti i miðri setningu. Allir
hugsuðu það sama. Það var langt siðan
þau kveiktu ljósin. Það var þegar komið
kvöld.
— Ég veit úr hverju hann dó. sagði
Trína alltieinu.
— Það er húsið. sagði hún harkalega.
— Þetta óhuggulega hús! Börri sagði
sjálfur að það væru fleiri hérna. Það
hefur einhver verið hérna allan tímann.
— Þvættingur, sagði Jarl Fretne. —
Þaðvareitt það fyrsta sem hafði komið
út úr honum siðan þau komu að Trölla-
stóli!
— Sagði Sveinn það ekki líka I gær-
kvöldi? Mættuð þið Jennifer ekki
einhverjum i kjallaranum, Ríkarður?
Hvað um balann? Börri sá eitthvað og
ég líka!
— Sástu eitthvað? spurði ivar. —
Hvenær?
Trína byrjaði aðgráta aflur. — Þegar
ég lá I holunni bak við húsið. Ég þorði
ekki að líta upp þvi ég hafði á
tilfinningunni að einhver starði á mig.
en útundan mér sá ég að eitthvað
hreyfðist uppi á annarri hæð.
— Ertu alveg viss um þetta? spurði
Rikarður hvassmæltur.
— Nei, svaraði hún. — Ég þorði ekki
að líta þangað upp, þetta getur hafa
verið hárlokkur sem feyktist i rokinu —
en ég fann að það var eitthvað þarna
uppi.
Þegar hin sögðu ekkert rauf hún
þögnina. — Mig langar heim! Ég vil ekki
i vera hér stundinni lengur.
— Það vill víst enginn vera hérna
lengur, sagði Ríkarður. — Við rannsök-
um aðra hæð vandlega á morgun þegar
orðið er bjart svo þér verði rórra. Ég sá
ekkert þegar ég fór þangað upp í gær. en
ég athugaði heldur ekki gaumgæfilega.
rétt !eit inn i herbergin en fór ekki um
alla hæðina.
— Það getur enginn búið hér, mót-
mælti Jennifer og gekk gegn vilja sínum
fram i forsalinn. — Hótelið var læst og
kalt þegar við komum.
— Ég á ekki við lifandi verur. sagði
Trina og hana hryllti við tilhugsuninni.
— Nei, hvað segirðu! sagði Lovísa.
Hún hafði ekki heldur lagt mikið til
málanna þennan dag. Jennifer tók eflir
því að hún leit út fyrir að vera eldri nú
en daginn áður. Hún var tekin til augn
anna. Hreyfingar hennar gáfu til kynna
að hún væri taugaóstyrk. Hún hafði þó
unnið eitt afrek I dag. Hún komst að þvi
að sigarettur voru geymdar I veitinga
sölu hótelsins. Ivar hafði hjálpað henni
að brjóta upp skápinn sem þær voru
geymdar i. Þau greiddu samviskusam-
lega fyrir hvern pakka sem þau tóku.
Þetta var hinum mikill léttir. Það hefði
orðið óþolandi að verða fyrir taugaveikl
un nikótinistanna ofan á allt annað.
— Við megum ekki láta ímyndunar
aflið hlaupa með okkur I gönur. sagði
Ríkarður aðvarandi við Trinu. — Við
trúum ekki á drauga.
Nú var orðið jafnhvasst og spáð hafði
Framhaldn«ji
verið. Það hafði eitthvað losnað I útihúi-
unum og feyktist með hávaða að hótel-
veggnum.
lvar og Ríkarður báru lík Börra i úti-
húsið lengst frá hótelbyggingunni Þeir
reyndu að skilja við hann eins snyrtileg*
og þeir gátu. Engu þeirra hafði beinlínis
þótt vænt um Börra Pederseu — en ekk-
ert þeirra vildi hann þófeigan!
Þeim var báðum Ijóst að líf Trinu yrðl
mun þægilegra nú. þótt hvorugur hefðl
hátt um það.
Þeir sneru við til hinna sem voru á
leið til svefnherbergja sinna. Öllum leiö
of illa til að setjast niðu' og skrafa.
— Þeir verða að !,oma á morgun og
ná i okkur. sagði Trina örvæntingarfull.
— Já. það p-ra þeir örugglega, sagði
Ríkarður til að róa hana.
Hann \ar að bæta eldiviði i arininn
svo eldurinn kulnaði ekki út um nóttina
þegar hann tók eftir þvi að ekki höf&J
allir farið í háttinn. Einhver stóð fyrir
aftan hann.
— Jennifer? Hvers vegna ferð þú
ekki aðsofa?
— Ég ... ég ... Hún grandskoðaði
nöglina á visifingri. Ég hef ekki haft
tima til að spyrja þig fyrr. en hvernig
gengur hjá Jonna?
— Hjá Jonna? Hann hefur það
ágætt. Hann er i lögregluskólanum og er
á föstu með myndarlegri stúlku.
Hún brosti. — Það er gaman að
heyra!
Rikarður leit á hana. Ástæðan fyrir
þvi að hún var ekki farin að sofa var
varla sú að hún þyrfti að vita eitlhv«6
um Jonna.
— Ertu hrædd viðað vera ein?
Hún kinkaði kolli. — Það er kist
an .. .
Skojp
Ég færði
ERFÐASKRÁ.
Þetta er nýtt þroskaskeið hjá honum.
Það varir i fimmtfu ár.
4*. tbl. Vlfcan 19