Vikan - 27.11.1980, Blaðsíða 48

Smásagan
get ekki hringt til niömntu vegna þess að
hún tók simann ur sambandi til þess að
pabbi verði ekki fyrir ónæði. Hann er
svo veikur. Ungfrú Jones sagði að ef ég
hringdi til þin gætir þú kannski fariö til
mömmu og beðið liana að ná I mig. Ég
treysti mér ekki til þess að Itjóla heim.
— Segðu ungfrú Jones að ég skuli l'ara
og segja mömmu þinni frá þér strax.
Simon, sagði ég, — og ef hún getur ekki
komið skal ég koma og sækja þig. Bíddu
bara í skólanum.
Svo fór ég út og í gegnum litla hliðið.
sem var á girðingunni milli húsanna, og
bankaði á eldhúsgluggann hjá Lisu. Ég
vildi ekki ónáða Graham með þvi að
hringja dyrabjöllunni.
Þá kom ég auga á Lisu. Hun sat grát
andi við eldhúsborðið með höfuðið i
örmum sér. Ég flýtti mér hálfhrædd i
burtu og óskaði þess að ég hefði farið að
aðaldyrunum. en það var um seinan.
Hún leit upp og kom auga á mig. Svo
þurrkaði hún sér um augun meðhandar
bakinu. eins og börn cru vön að gera.
reis á fælur og gekk að dyrunum. Ég
vissi ekki hvaðégálli aðsegja.
— Simon hringdi úr skólanum.
hvrjaði ég hikandi. — Honum liðurekki
vel og vill komast heint. Hann . . . hann
sagði að þú hcfðir lekið símann úr
sambandi vegna þess að Graham væri
— veikur.
Augu Lisu voru sviplaus af þreytu og
hún var fölari en ég hafði nokkurn lima
séð hana áður. Eitt augnablik héll ég að
hún hefði ekki skilið þaðseni ég sagöi cn
svo hristi hún höfuðið eins og hún væri
aðreyna aðvakna.
— Simoti. endurtók hún og ég sá að
hún var viðs fjarri. — Ó, Chris. ég hct'ði
áll að vita að hann var ekki heilbrigður i
ntorgun. Ég skal strax fara og sækja
hann.
Ég lagði höndina á handlegg hennar.
— Ég skal sækja hann fyrir þig, sagði
ég ákveðin. Ég sá að hún ætlaði aö fara
að mótmæla en hún lét samt sent áður
undan.
Ég fór heint til min aftur. I'ór i jakka
og ók niður að skólanuin. Þar beið
Sinion el'tir mér og ég lét hatin setjast við
hliðina á ntér i bílnuni.
— Ég er kominn nteð stóran blett á
lótinn. sagði hann alvarlegur I hragði.
— Þá ert þú árciðanlega búinn að lá
hlaupabóluna. sagði ég. — Veistu nú
bara hvað? Þegar þú ert kontinn i rúmið
skal ég koma með úvarpið hennar Tcssu
til þin.
I.tsa var búin aö þvo sér i framan og
greiða sér. þegar ég kont með Simon. en
augun voru cnn rauð. Ég stóð kyrr
vcgna þess að ntér fannst ég ekki hal'a
gert nóg fyrir hana enn.
— Nú bý ég lil kaffi handa okkur á
meðan þú kemur Simoni i rúmið. Þú
verður bara aðsegja mér hvar þú geymir
kal'fið.
Mér fannst eins og hún stirðnaði og
hugsaði sem svo að ef til vill væri orðið
of seint að rcyna að vingast við hana. Ég
ætti að heintsækja hana oftar. Án þess
að segja aukatekið orð sýndi hún mér
hvar hlutirnir voru og fór svo nteð
Simon upp á loft. Ég var rétt búin að
laga kaffið þegar hún kom aftur.
Sannleikur-
inn um
Lisu
— Hann sofnaði næstum á auga
bragði. sagði hún. — En hann bað mig
að segja þér að hann vildi gjarnan lá
útvarpið hennar Tessu lánað. Svo hikaði
hún og sagði svolitið skömmustuleg: —
Þakka þér fyrir. Chris.
Ég hellti i bollann og setti liann fyrir
framan hana.
— Ég held þú hafir þörl' fyrir kalíið.
sagði ég hálfklaufalega.
Eitt augnablik velli ég þvi lyrir mér
hvort ekki hefði verið réttast að lála
hana i friði. En um lcið vissi ég að ég
myndi álasa sjálfri mér ef ég reyndi ekki
að hjálpa henni.
— Þú grést. Lisa. sagði ég varfærnis
lega. — Gætir þú hugsað þér að segia
mér hvers vegna?
Smástund var mótþróasvipur á
andlitinu en svo sneri hún sér hálfvegis
undan.
Nú er ég þó búin að reyna. bugsaði ég.
nú verður hún sjáll' aðákveða sig.
Hún leit óendanlega þreytulega út.
— Graham er með blóðkrabba. sagði
hún snöggt. — Við höfum vitað það i
meira en ár.
Ég gal ekkert sagt en þaö hlýlur aö
Itafa verið auðvclt aö lesa spurninguna
úraugum mér.
— Þeir vita ekkt hvc langt hann a
eftir, hélt Lisa hægt áfram. — Hann
hefur verið heppinn. Hanp var ntjög
veikur, þegar sjúkdómurinn uppgötv-
aðist, en eftir að liann byrjaði í meðferð
hefur honum oft liðið vel á milli.
Læknarnir sögðtt að svona gengi þelta
ofl fyrir sig en við mælturn þó ekki vera
alll of bjartsýn. Þeir hafa verið mjög
opinskáir alll Irá byrjun.
— Og þið vissuð þetta allt |x;gar þiö
keyptuð húsið og fluttuð hingað. sagði
ég spyrjandi en reyndi um leið að liafa
stjórn á röddinni.
— Já. við vissunt það. Þess vegna
fluttum við hingað. Við bjuggunt i ibúð
en Graham vildi að við eignuðumst hús
með nágrönnum unthverfis okkur og aö
börnin ættu stutt i skóla.
Ég minntist samtalsins daginn scm
þau fluliu i húsið. Ég hafði lilið á það
sem ádeilu á hús Jennyjar, en svo hafði
alls ekki verið.
— Hvers vegna sagðir þú ekki ein-
hverri okkar frá þessu? spurði ég.
Hún vermdi hendur sinar á bollanum
og hugsaði sig unt.
— Grahant vildi ekki að við gerðum
Itað. sagði hún að lokum. — Að minnsta
kosti ekki fyrr en það væri alveg
nauðsynlegt. Hann vildi að litið yrði á
okkur eins og venjulega fjölskyldu.
vegna þess að það myndi gera mér
auðveldara fyrir á eftir.
Á eftir — þessi orð eins og héngu i
loftinu á milli okkar.
— Hvernig liður honuni núna? spurði
ég.
— Hann var svo veikur i nólt. sagöi
l.isa. — Læknirinn sagði aðhann mætu
koma á sjúkrahúsið en nú sefur hann og
ég vona að við getum haft hann hér
svolitiö lengur. Ég vildi helst að liann
yrði hér allan tímann en hann licfur
fengið mig lil að lofa því að liann l'ari á
sjúkrahús þcgar þaö verður nauðsyi
legt.
Hún horfði á mig. ■
— Þú grætur. Chris. Hún rétii mér
pappírsvasaklúl.
— Hvernig hefur þér tekist að vera . .
. svona sterk allan þennan tinta? spurði
ég.
— Það hcfur verið siður en svo
auövell. sagöi hún. — Mig langaði niest
til þess að vera alltaf hjá Graham. Ég
vildi ekki missa eina einustu sekúndu af
þeirn tima scm við áttum eftir að vera
sanian. En það gerir þetta ekki léllara
fyrir hann. eins og þú skilur. Það verður
bara erfiðara. Allt frá upphali vissum
við að við áttum um tvennl að velja.
annaðhvorl að ýta þessu öllu l'rá okkur
og vona að kraftaverkið geröist eða að
horfast í augu við veruleikann. vera
heiðarleg og réttsýn. Að minnsta kosli
tirðum við að nota limann sem við
áttum eflir á sem bestan hátt.
Hún horfði á mig og reyndi aðbrosa.
— Ég er engin hetja. Chris. sagði hún.
— Stundum langar mig ekki lil neins
eins mikiðog að leggjast niður og gráta.
gráta yfir þvi hversu óréttlátt þetla er.
Hvers vegna þurfti þella einmilt að
konia fyrir okkur Graham? Hvers vegna
liann? En það gerir þetta ekkert létt
bærara. Ég er ekki trúuð. en |xið sem
hefur hjálpað mér mest eru orð prestsins
á sjúkrahúsinu þar sem Graham var
fyrirári.
Hann sagði: — Flýið ekki frá
sannleikanum. Þú verður að horfast i
augu við liann og læra að lil'a meö
honum. Ef ntaðurinn þinn vill taka ein
hverjar praktiskar ákvarðanir þá leyfðu
honum að gera það. Á þann hátt gerir
þú honum auðveldara að deyja og hann
gerir þér léttara að halda áfram að lifa.
Nú skildi ég margt sem ég ekki hal'ði
skilið áður. Ég skildi hvers vegna Lisa
var svona sjálfstæð og hvers vegna.
Graham hafði viljað að hún væri með
okkur I bókaklúbbnum einu sinni í
mánuði svo að hún kynntist okkur.
Ég varð að spyrja hana um annað. og
það var það erfiðasla.
— Kanntu við þig hérna hjá okkur -
og meðokkur?
Hún horfði á mig skýrum.
hreinskilnislegum augunum.
— Ef til vill ekki fullkomlega. sagði
hún. — en vel gelur verið að við höfum
búisl við of miklu. Graham er svolílið
áhyggjufullur vegna þess að ég er svo
litið með vkkur. Það er áreiðanlega
mikið min eigin sök.
— Það er áreiðanlega okkar sök lika.
sagði ég.
Lisa svaraði þessu engu og þrátt l'yrir
að ntér hálfsárnaði var ég þakklát fyrir
að við gátum verið svona hreinskilnar
hvor við aöra. Hefði ég vitað þelta allt
hefði ntargl verið öðruvisi. hugsaði ég
með mér. En það var ekki næg
afsökun.
— Chris. sagði hún liægt. — þarl'lu
nokkuð að segja hinuni frá þessu?
Segðu þeim bara að Graham sé veikur.
El' hann verður að fara á sjúkrahús
getur þú sagt þeim Irá þvi. Efckki.gcrðu
það þá ekki.
— Mig langar saml til þess að tala um
þella við Richard. sagði ég.
Seinna. ef við Lisa eigunt cftir aö
kynnast betur. hugsaði ég. mun ég scg.ja
henni að ég Itafi larið að hugsa um
hjónaband okkar Riehards eftir að ég
kynntist henni og Graham. Og ég mun
segja henni að það hafi verið hún sem
kenndi mér að liia aldrei á neitt sem
sjálfsagðan lilut.
Ég reisá t'æiur.
— Ég skal senda Tessu yl'ir með
útvarpið handa Sirnoni. sagði ég. — Og
el' þú þarfnast einhvers úr búðinni. eða
ef þú þarft á hjálp að halda við að gæta
barnanna. verður þú að lofa mér því að
þú biðjir mig um hjálp.
Lisa horl'ði á ntig án þess að segja eitt
einasta orð og ég skildi að það yrði erfilt
fyrir hana að biðja um hjálp. Allt i einu
skipti það mig öllu máli að hún leitaði til
min.
— Vertu nú góð. Lisa. sagði ég og gat
sjálf greim bænarróminn í röddinni. —
Minnstu þess að el' þú þarft á einhverju
aðhalda þá erégalltaf hér.
Nú heyrði ég rödd Grahams. sem
kallaði nal'n hennar.
— Já. elskan min. ég kem. hrópaði
hún til baka.
Þegar hún var komin l'ram að
dvrunum sneri hún sér að mér.
— Þakka þér fyrir. C'hris. sagði hún
snöggt. — Ég mun áreiðanlega bið.ja þig
um hjálp.
Ég lokaði dyrunum á et'tir mér og
gekk aftur heim til min.
Þetta var kannski ekki mikið en i ^
þetta var þóbyrjunin ... i—^
48 Vlkan 48. tbl