Vikan - 27.11.1980, Blaðsíða 46

Eftir Elizabeth Scott
Þegar ég lit um öxl og reyni aö vera
fullkomlega sanngjörn held ég aöég lial'i
liaft ímugust á Lisu strax í byrjun. Mér
líkaöi hún ekki af þeirri einföldu áslæðu
aðhún varekki Jenny.
Við Jenny höfðum verið vinir og
nágrannar I tlu ár. Við höfðum eignast
bömin um svipað leyti, skipst á uppskrift-
um og fengið lánuð fötin hvor af
annarri. Við höfðum hlegið og grátið
saman. Jenny hafði verið hjá mér og
reynl að hugga mig þegar ég missti
annað barmðog ég halði selið hjá henni
nótt eftir nótt þegar móðir hennar var
veik.
Nú var Jenny farin i burtu vegna þess
að Tom hafði verið fluttur til annarrar
borgar og ókunnugl fólk var komið i
húsið við hliðina á okkur...
Þegar nýja fjölskyldan flutti inn gerði
ég þaö sem ntér bar að gera allt Irá
upphafi. Fyrsta daginn fór ég yfir til
þeirra með te og snturt brauð á bakka.
Þau stóöu á flötinni l'yrir frarnan húsið.
hann hélt um axlir hennar og hún horfði
upp lil hans.
- Líkar þér húsið? spurði hann alvar
legur I bragði og ég nant staðar nteð
höndina á hliðgrindinni. hrædd við að
irufla þau.
Svolítil stund leið áður en hún
svaraði.
— Já. ég Iteld það. sagði hún
hugsandi.
Hvað heldur hún eigmlega að hún sé?
hugsaði ég með mér. svolitið ergileg.
Ætli hús Toms og Jennyjar sé ekki
nógu gott fyrir hana? Ég opnaði hliðið
og |iau sneru sér snöggt að mér. Við
heilsuðumst. Þau hétu Grahant og Lisa
Martin og börnin hétu Jane og Simon og
voru á svipuðum aldri og hin börnin i
botnlanganum.
Ég man enn að Richard spuröi |x’tta
kvöld: — Hverniglíst þérá nágrannana?
Eg yppli öxlunt.
— Hann virðist hæglátur, á svipuðum
aldri og þú. Iteld ég, og Itann vinnur i
banka. Hún er . . . ég veit ekki — ein
hvern veginn svona öðruvisi...
— öðruvisi? spurði Richard.
Það var ekki auðvelt að útskýra viö
hvað ég átti og cg reyndi heldur ekki
ntikið til þess.
— Bara óðruvisi en við hinar. sagði ég
óákveðm og hugsaði til húsmæðranna
sem bjuggu igötunni. Viðáttum margar
góðar stundir saman. — Og hún er að
minnsta kosti allt öðruvísi en Jenny.
Já. Lisa var svo sannarlega öðruvísi. 1
l’yrsta lagi var hún i skóla. Hún ællaöi
scr að verða kennari. Þess vegna liafði
húnekki tínta til þessað leika meðokkur
tennis. Hún gekk ekki í húsmæðraliðið og
hún kom heldur ekki með okkur i
innkaupaferðirnar sem við fórum I einu
sinni i mánuði i verslunarmiðstöðina i
nágrenninu.
I öðru lagi kom hún meiru i verk
heinta fyrir en nokkra okkar hefði
dreyntt um að gera og þaö þrátt t'ynr að
hún væri að læra. Einu sinni. |x’gar ég
leil inn til Itennar. var hún önnunt kafin
viðaðsetja upp hillur.
— Ég vona að Graham geri sér grein
l'yrir þvi hversu heppinn hann er. sagöi
cg hrifin. — Ég get læpast rekið nagla.
Lisa strauk hárið frá enninu.
— Ég gal nú heldur ekki gert þaöeinu
sinni. svaraði hún. — en nú hef ég lært
þaðog þaðer bara skemmtilegl.
— Richard gerir allt slikt. sagöi ég. —
og hann hefur reyndar gantan af þvi lika
Einu sinni þegar við hittumst til þess
að la okkur kaffibolla kom Marge
svolitið á eflir okkur. — Fyrirgefiði. Það
sprakk á bilnum og ég get ekki náð í
neinn til þess að skipta unt dekk fyrir
ntig.
— Ég skal hjálpa þér. sagði Lisa.
Ég held við höfum allar starað á hana.
Þaðvarðdauðaþögn.
— Bill rey.ndi einu sinni að kenna mcr
að skipta. sagði Marge eftir svolilla
stund. — En mér finnst þaðsvoerfitt að
ég læt hann alllaf gera það.
— Það er alls ekki svo erfitt. svaraði
Lisa. — Takk l’yrir kaffið. Judy. Ég
verð að fara að halda áfram að lesa
núna en ég skal sjá um dekkið fyrst.
í næsta skipti. sem við hittumst yfir
kaffibolla. hafði Lisa of mikiðaðgera lil
þess að geta verið með okkur. Við
höfðum það á tilfinningunni að hana
langaði kannski ekki til þess að koma
svo við hættum bara að bjóða henni.
Ekki má ég glcynia að segja l'rá þvi að
i eitt skiptið kom hún til min þar sem ég
var úti að hengja upp þvottinn. —
C'hris. sagði hún. — ég tek mér
venjulega hvild um ellefuleytið á
morgnana. Mikiö væri skemnuilegt ef
þú kæmir þá og drykkir með mér kaffi.
Að nokkrum dögum liðnum ákvað ég
að fara að óskum hennar og brá mér yfir
um um ellefuleytið. Hún ýlti bókunum
lil hliðar á eldhúsborðinu og hitaði
handa okkur kaffi. Ég spurði hana um
nániið og hún sagði mér hversu langt
hún var komin. Hún vonaðist til þess að
geta lokið náminu eftir eitt ár.
— Og þá færðu þér auðvitað vinnu?
Simon verður orðinn sjö ára.
— Já. Sinion verður orðmn nógu
gamall þá. sagði hún el'tir nokkra
umhugsun.
Hún reis á fætur. lók bollann minn og
skolaði af honum, svo að greinilegt var
að henni fannst timi til kominn að ég
færi. Ég þakkaði l'yrir kaffið og kvaddi.
Daginn eftir sagði ég Marge Irá
heimsókninni og okkur kom saman um
að best væri að við værum ekkert að
trufla Lisu þegar hún væri aðlesa.
Það var Richard sem stakk upp á því
aðviðbyðum Graham og Lisu i mat. Ég
var samþykk þvi. þólt ég væri ekki æst i
að fá þau. og næsta dag spurði ég Lisu
hvenær þeim hentaði best að koma. Ég
bauö Judy og Frank með þeim. en þau
voru líka nágrannarokkar.
Við erum vón að bjóða nágrönnum
okkar heim annað slagið án þess að hala
allt of mikið fyrir eða gera þaö ol
hátiðlega. Á veturna borðum við oll
l'yrir framan arineldinn og ég minnist
þess að við gerðum það einmitt þetla
kvöld.
Við Judy ræddum um nýja kennar
ann, sem John sonur hennar og Tessa
okkar höfðu fengið. og siðan sneri ég
mér að Lisu og spuröi hana hvernig
börnunum hennar likaði i skólanunt.
Hún heyrði ekki hvað ég sagði. Hún
horfði á manninn sinn, sem stóð og
ræddi við Richard og Frank. og á meðan
ég var að fylgjast með þeim veitti hann
þvi athygli að hún var að horfa á liann.
Hann sneri sér að henni og þau horfðust
i augu.
Lengi stóðu þau og horfðu hvort á
annað. Svo brosti hann brosi sem var svo
fullt af ást og hlýju að ég varð að snúa
Skrautleg samtíð
Skopmvndir Sigmund skipa honum á bekk
meö bestu gamanteiknurum á vesturlöndum.
Ný vönduö bók komin út meö úrvali af skop-
myndum hans í túss og lit.
PRENTHÚSIÐ
Barónsstíg 11 b - Reykjavík - sími 26380