Vikan - 27.11.1980, Blaðsíða 13

4. hluti
Framhaldssaga
lítiðeitl lengra, veriðkyrr hérnasvovið
missum ekki sjónar af hótelinu!
— Það er ágætis hugmynd. sagði
Rikarður. — En þú ert i svo þunnunt
jakka.
—Ég fer. sagði Jennifer ákveðin. —
Það er best þvi ég hef fengið lit í
kinnarnar aftur, er þaðekki. Rikarður?
Hún hafði nuddað þær kröftuglega.
— Ég fer nteð þér. Þá biður þú eflir
okkur. Ivar. ekki satt?
Hann kinkaði kolli og Jennifer og
Rikarður börðust við storminn í áttina
að því sem þau héldu vera veginn sem
þau höfðu komiðeftir kvöldiðáður.
Þau voru fyrir löngu kontin framhjá
hliðstólpunum svo þau höfðu ekkert
til að miða við.
Rikarður horfði á Jennifer þar sem
hún gekk á undan honum. Það er alla
vega bót i máli að hafa hana með í þess
ari óskemmtilegu stöðu. Hún heldur
mér i æfingu. það gerist svo rnikið þegar
hún er annars vegar að ég hef ekki hal't
tima til að hugsa um Marit. Hann hafði
verið andvaka i nótl. án þess þó að vera
sár vegna ótryggðar Marit. Hann var
ekki lengur jafnreiður. Honum stóð
næstum ekki á santa. Elskaði hann
Marit jafnheitt og hann hafði talið sér
trú um?
— Þeir eru kannski i langferða
bilnum, sagði Jennifer.
Hann reif sig lausan frá hugsunum
sinum og lét mynd Maritar hverfa úr
huga sér. — Það getur verið, en það er
of hættulegt að fara svo langt.
— Við getum lengt keðjuna. annað
okkar stendur kyrrt hérna og. . .
Allt i einu greip hún urn handlegg
hans.
— Rikarður! hvíslaði hún. — Sjáðu
þarna!
Hann athugaði i hvaða átt hún
horfði. í gegnunt sorlann mátti greina
einhverja ógreinilega veru uppi á hæð.
Þau horfðu á veruna falla i snjóinn og
sáu hvernig hún reyndi að risa aftur á
fætur.
— Halló! hrópaði Ríkarður.
Veran lyfti höfðinu og þau l'lýttu sér
aðhæðinni.
m. — Það er Börri. sagði Ríkarður. —
Hann lítur hryllilega út.
Jennifer tók andköf þegar hún sá
manninn. Hann var uppfenntur, berar
hendurnar voru blásvartar og andlitið
blóði drifið. Hann starði ráðvilltur á
þau, rétt eins og hann skildi ekki að þau
væru þarna.
— Komdu! sagði Rikarður. — Láttu
okkur hjálpa þér!
Börri gafst upp við að reyna að herjasl
áfram, nú þegar honum hafði borist
lijálp. Þau urðu að leggja stirða og dofna
handleggi hans yfir axlir sét og allt að
því draga hann áfrant. Rikarður hrópaði
til ívars og gaf honunt 'il kynna að þau
hefðu fundið Börra og ívar leysti
Jenniferaf viðburðiun.
— Ilvar er Sveinn? spurði ívar. -
Hefurðu séðSvein. Börri?
Maðurinn kont varla upp nokkru
orði. — Svein? reyndi hann að segja. —
Nei. Jú . . . spor. Nei.
— Hvar sástu spor? spurði Rikarður.
Börri gaf aðeins frá sér einhver
óskiljanleg hljóð.
— Hlauptu á undan okkur. Jennifer.
sagði Rikarður. — Sjáðu til þess að þaö
verði lil eitthvað heitl Itatida honum
þegar við komum með hann! Segðu
Trínu að maðurinn hennarséá leiðinni.
Þegar Jennifer komst til hótelsins og
inn i hitann kallaði hún á Trinu, en
aðeins Lovísa og Fretne önsuðu kalli
hennar. — Þau höfðu veriö lengur í
burtu en hún hafði gert sér grein lyrir.
Jennifer sagði i stultu máli frá þvi sem
gerst hafði ogspurði hvar Trína vært.
— Hún er ekki kontin inn. Við
héldum að hún væri nteð ykkur.
— yVí’/Vstundi Jennifer. — Ekki fleiri!
— Ég skal taka til eitthvað heitt.
sagði Lovísa. — Farðu út og kallaðu á
hana.
Þegar Jennifer var komin út sá hún
að mennirnir þrír nálguðust. Hún
kallaði á Trinu hvaðeflir annað.
Þeir voru komnir alla leið. allir þaktir
snjó.
— Er hún ekki kornin inn? spurði
Ríkarður órólegur.
— Nei. hún getur ekki verið langt i
burtu, þvi hún var hér rétt áðan.
— Farðu nteð hann inn. sagði
Rikarður við ívar. — Komdu. Jennifer.
viðskulum leita aðTrinu.
Það tók þau ckki langan tima að l'inna
Trinu. Hún hafði villst bak viö hóleliö
og dottið i gryfju fulla af snjó. Þau
heyrðu angistarfull hróp hennar og
hjálpuðu henni upp úr prísundinni.
— Við höfum fundið Börra, sagði
Rikarður. — En ég er hraxldur um að
hann sé kalinn. Nei. þú mátl ekki gráta.
þaðer hættulegt hérna i kuldanunt.
„Smjörlíkiö sem allir þekkja”
SILFUR-
SKEIFAN
BORÐSMJÖRLÍKI
48. tbl. Vikan 13