Vikan - 27.11.1980, Blaðsíða 47

Smásagan
Það var mikil hlýja i gráu augunum
hennar Lisu þegar hún horl'ði á mig.
— Það er ekki nema eðlilegi. sagði
hún alvarlega. — Hann er hluli af ykkur
Riehard og þú áu alilrei eftir að gleyma
honum.
Hún hikaði svolilið og svo sagði hún
hægt: — Mér þætti sorglegt ef þú
gleymdir þessu barni, Chris. Ég er viss
um að það hefur orðið til þess að tengja
ykkur Richard sterkari böndum.
Ég hugsaði til Riehards þar sem liann
sat og grúfði sig yl'ir pappirana sína a
kvöldin og velti þvi fyrir mér hvort hann
hugsaði nokkurn tíma . um Gary litla.
Auðvitað þótti honum vænt um börnin
tvö og einnig um mig en livað hafði
orðið al' spenningnum l'rá okkar fyrslu
dögum og hlýjunni sem ég hal'ði séö
milli Lisu og Grahams?
Ég gat ekki talað við neinn um allar
þær ruglingslegu hugsanir sem allt i einu
fylllu huga minn. Þegar börnin voru
komin i rúmið um kvöldið leil ég á
Richard sern sai og vann.
— Veistu, Richard, að Gary hefði
orðiðátta ára i dag.
Hann leit á mig svolilið undrandi. af
þvi að hann skildi greinilega ekki um
hvað ég var að tala. Svo lagði hann frá
sér gleraugun og pcnnann og reis á
fætur. Hann gekk yl’ir gólfið og settist i
sófann við hliðina á mér.
— Við gætum eignasi annað barn.
sagði hann lágl en svolitið óöruggur um
sjálfan sig.
Ég hristi höfuðið.
— Nei. mig langar ekki til |iess að
eignast fleiri börn. sagði ég hnuggin.
Mig langar bara til þess að þú hugsir líka
um hann. Imgsaði ég með sjállri mér en
sagði ekkcrt.
— Varstu i heintsókn hjá Sally og
barninu i dag? spurði hann.
Það var ekki aðeins þess vegna sem ég
hafði farið að hugsa unt Gary litla. Orð
Lisu höfðu hal't áhrif á mig en cg myndi
að sjálfsögðu ekki segja honunt fiá þvi.
Þess vegna flýtti ég mér að fara að segja
honum frá barni Sallyjar, sem var svo
dásamlegt.
Nokkrum dögum siðar lekk Tessa
hlaupabóluna og næstu viku á cllir hafði
Cíillian einnig smitast. I'lest börnin i
götunni fengu hlaupabúlu og i nokkrar
vikur var nóg að gera við að sitja hjá
börnum. hlaupa i búðir eftir þvi allra
nauðsynlegasta og hafa ofan af fvrir
börnunum þegar |iau lóru að hressasl á
nýjan leik.
Loks gátu bæði Tcssa og Gillian farið
aftur i skólann og nté fór að finnast ég
vera manneskja á nyjan leik. Þá hringdi
siminn snemma morguns og ntér lil
mikillar undrunar var það Simon. litli
drengurinn hennar Lisu.
— Frú Bennet. sagði hann og ég
heyrði að röddin skalf. — Ég er i
skólanum og mig langar til þess að
komast heitn af þvi að ég er lasinn. Ég
Sannleikurinn
mér undan. vegna þess að mér fannst
ekki öðrum kænti þella viðen þeint.
Ég gat ekki annað en spurt sjálfa mig
hversu langt væri síðan Richard hefði
horft á mig á þennan hátt. Tilhugsunin
olli ntér sársauka og ég neyddi mig til
þess að Itælta aðhugsa um |x‘tta.
Annað kvöld vorum við saman hjá
Marge og þá sá ég nýja Itlið á Grahant.
Ég var að hjálpa Marge við að bera fram
diskana og Graham var að tala við Bill.
Allt i einu leit hann á Lisu sem sat á
gólfinu fyrir framan arininn.
— Þú hefur ekki sagl ntér Irá bóka
klúbbnum. sagði hann. Lisa roðnaði og
Graham liélt áfram: — Leylið mér að
heyra unt hann.
Ég fann að Marge Itorfði á mig en þar
sent Lisa sagði ekkeri varð Marge að
útskýra ntálið.
— Þaðerum bara við. sent búunt hér i
götunni. sem erum i klúbbnum. sagði
hún. — Við hittumst einu sinni i
mánuði og kaupum eina bók hver. Þegar
við höfunt allar lesið bækurnar. sent
keyptar hafa verið. heldur Itvcr sinni
bók. Við vildum gjarnan fá Lisu með
okkur en hún sagðist ekki Itafa lima
einntiti núna.
— Fundirnir eru á kvöldin. útskýrði
Lisa lágri röddu og horfði á Grahant.
— Já. hvað með það? svaraði hann
og ég veitli því sérstaka athygli hversu
stuttur hann var i spuna. — Þá get ég
bka passaðbórnm.
— En þú veist að ntér þykir best að
vera Iteima Itjá ykkur. sagöi hún.
— Ég hefði gjarnan viljað að þú værir
með i bókaklúbbnunt. sagði Graliam og
enn var hann svolitið óánægður. —
(ietur Lisa fengiðað vera með. Marge?
— Auðvitaö. sagði Marge nteð
sannfæringarkrafti, — það væri bara
gantan.
Lisa. Marge og ég þvoðum upp santan
á eftir og fóruitt þá að tala um Jenny og
hversu vel henni hafði liðið í húsinu.
— Þau voru búin að eiga hér lieima i
tiu ár. sagði Marge viö Lisu. — Þau
fluttu hingað strax eftir að þau giftu sig.
Hversu lengi eruð þið Graham búin að
vera gift, Lisa?
— í ellefu ár svaraði Lisa hægt.
— Og við bráðum i átta. sagöi Marge.
— Ellefu árer langur tinii.
Lisa ltrisli höfuðið. — Nei. sagði hún
ákveðin. — Ellefu ár er ekki langur timi.
Ég minntist hlýjunnar sem ég hal’ði
séð skina úr augum Grahams og Listi
þegar þau horl'ðu hvort á annað og ég
skildi að ellefu ár var ekki langur tirni i
þeirra auguni. Hvers vegna skyldi okkur
Richard finnast tiu ár vera langt?
Ég gat ekki gleymt augnaráði |xirra.
Eg spurði sjálla mig aö þvi hvorl
Richard hefði uokkurn tima horl't á nug
á þennan hátt og hvort við hefðum
nokkurn tima elskað hvort annað jafn-
heitt og innilega og þessi tvó gerðu
greinilega.
En það var ekki eintónu sólskin i
kringunt þau heldur. Við áltum heima
svo nærri þeim að við kbmumsl ekki hjá
þvi að heyra að þau rifust annað slagið
eins og aðrir. Þá hljómaði rödd hans
hörð og svolitið bitur en hún var aftur á
móti hljóðlát og undanlátsöm. Mér
varð allt í einu ijóst að ég hugsaði meira
unt hjónaband Lisu og Grahants en
hjónabönd hinna i götunni.
Að einu leyti virtist hún mun háðari
manninum sinum cn við hinar. Aldiei
hefði mér dottið i hug að ntissa af bóka
klúbbnum bara til þess að sitja heinta
hjá Richard. en á hinn bóginn var hún
sjálfstæðari og duglegri en nokkur okkar
hinna. Óvenjuleg stúlka. hugsaði ég.
óvenjuleg og öðruvísi en aðrir.
Judy fannst hún svolitið hörð og ég
varð aö viðurkenna aö hún var
ákveðnari við börnin sin en við vorum
við okkar börn og þau þurflu aö gera
miklu meira heinta l'yrir en liin börnin.
Jane, sem var niu ára, varð að hjálpa
Lisu viö uppþvottinn á hverjum degi og
Simon, sem var sjö ára. hafði ákveðnum
störfum að gegna i garðinum og varð
þar aðauki aðsjá um að þvo bilinn.
En Itörð? Nei. það fannst mér hún
ekki vera. Ég hafði séðsvipinn á andlili
hennar þegar hún stóð með litla barmð
hennar Sallyjar í örmunum.
— Mikið ertu hamingjusöm með
barnið i fanginu. Lisa. sagði ég við hana
á heimleiðinni.
— Já. mér þykir svo væm um börn.
sagði hún brosandi. Þá trúði ég henni
fyrir því, sem ég hafði ekki trúað óðrum
fyriren Jenny til þessa.
— Í hvert skipti sent ég licld á lulti
barni fer ég að Itugsa um drenginn sem
við misstum. Hann hefði orðiö átta ára
núna og ég hugsa um hann i hvert skipn
sem égsénýfætt barn.
48. tbl. Vikan 47