Vikan - 27.11.1980, Blaðsíða 17

Framhaldssaga
parfum
de lubin
LETT
OG
FERSKT
PARÍS
FRA

PARFUM
EAU de TOILETTE
h. SÁPUR
LUBIN
iu
cMmerióka
Tuftou»iM»ni.n Blml $?too
PARIS
Ríkarður vissi að Jennifer hafði fjör-
ugt imyndunarafl og sagði strax: — Þú
heldur að það liggi beinagrind i kistunni.
Viðskulum kikja i hana!
Hann gekk fram i forsalinn og áður en
hún náði að mótmæla hafði hann opnað
kistuna og var að athuga innihald henn-
ar.
— Dúkar. veggteppi. lök. ekki svo
mikið sem eitt lærbein. Ertu ánægð?
Hann gekk i áttina til hennar og sló
létt á öxl hennar. — Galgopinn þinn!
sagði hann vingjamlega.
Jennifer skamniaðist sin. Hún tók
ekki eftir því að Rikarður liafði stað-
næmst við opinn arineldinn og var að
virða hana fyrir sér.
Jennifer? Er það viikilega stórslys
unglingsára minna?
Þykka Ijósbláa peysan lá þétt að lik-
ama hennar og gerði augnalit hennar
enn meira áberandi. Allt i einu fann Rik-
arður hjá sér ómótstæðilega þörf til að
taka hana í fang sér.
Jennifer! Hann gat ekki látið eftir
þessari þörf. Hún var barn. barn sem
hann hafði þurrkað framan úr óhrein-
indin — beðið eftir á meðan hún fór inn
á kvennaklósettið á lögreglustöðinni —
sem hann hafði boðið upp á kökur i
bakariinu og síðan sólað sig í aðdáun og
þakklæti blárra augna hennar.
Siðar olli hún mesta áfalli lífs hans . ..
Nei. Hann gat ekki staðið hér og
hugsað um Jennifer sem kvenveru! Hún
var svo óþroskuð, hún var bara barn
ennþá. Þar að auki hlaut að vera eitl-
hvað að henni — andlega — en hann
vissi ekki hvað það var. Hann ætti að
forðast hana eins og pestina!
Hann lét sig falla i stólinn og stundi.
— Fyrirgefðu mér. sagði hún. — Ég
stend héma og þvaðra um einhverjar
ímyndaðar verur og trufla þig þegar þú
þarft að einbeita þér að því sem skiptir
máli.
Hann leit upp til hennar. Þessa slund-
ina leit hún reglulega greindarlega út.
Allt I einu var eins og hún hræddist
skýra hugsun sína. Hún leit i áttina að
fötunum sem höfðu verið hengd til
þerris fyrir framan arininn.
— Rikarður! sagði hún æst. — Þú ert
ennþá i blautum skóm. Það er kominn
limi til að þú farir úr þeim!
— Nei.ég . . .
Það varð engu tauti við Jennifer kom-
ið. Hún lagðist á hnén fyrir framan stól-
inn sem hann sat í og byrjaði að losa
reimamar á skónum hans. — Þú átt á
hæltu aðkvefast.
Rikarður var of þreyttur til að mót-
mæla. Hann leyfði henni að klæða sig úr
skónum og sokkunum og hengja þá til
þerris.
— Þetta datt mér i hug, sagði hún
ávitandi. — Fæturnireru ískaldir!
Hún nuddaði þá með handklæði sem
hafði hangiðtil þerris.
— Það er jafnvel alvarlegt yfirbragð
sneri við i dyrunum og sagði: — Veistu
það. Rikarður. ég hcld mér hafi aldrei
likað eins illa við nokkurt hús og þetta.
Það sprettur l'ram kaldur sviti bara við
tilhugsunina um eina nótt i viöbót héma.
Þaðer eins og húsið ætli að kyrkja mig.
Aumingja Trina. sagði hún siðan og var
komin með hugann við annað — eins og
henni var likt.
Rikarður vissi þó vel hvað hún var að
hugsa. — Já. það verður ennþá erfiðara
fyrir hana. Góða nótt. Jennifer. Ég ætla
bara að segja þér aðég er glaður ylir því
að hal'a hill þig aflur. ég meinti það
þcgar ég sagði það i fyrra skiptið.
Myndin af hamingjusömu andliti
hennar fylgdi honum til herbergis hans.
Já. hann haföi sagt sannlcikann. El' til
vill ekki þegar hann sagði þaö en honum
var full alvara nú. Það var eins og
endurfundir hans við Jennifcr hcl'ðu
vakið hann til lifs á ný. Ævintýri fyrri
ára voru aflur orðin hluli al' lifi hans.
Samband hans við Maril var aösjálf
sögðu allt öðruvisi. Marit þýddi framtið
og lífsförunaut. Jennifcr var bara brjóst
umkennanleg litil álfamær úr ævintýri
sem kom raunverulcikanum ckkert viö.
Framh. i næsia bladi.
mér í friði. sagði hann og hló gegn vilja
sinum.
Jennifer horfði undrandi á hann. —
Ég vildi óska að þú hlægir oftar. Þú ert
svogóðlegur þegar þú hlærð.
Jæja. Jennifer. nú er mér orðið heitt.
Þakka þérfyrir!
Hún kraup áfram við stól hans og
lagði höfuðið á hné hans meðan hann
strauk henni um hárið.
— Ég varöekki þreytturá þér. Jenni-
fer. Ég var bara nevddur til að fara.
Hann vildi ekki tala meira um þetta
viðkvæma mál. Hann vissi að Jennifer
hafði ekki gerl sér grein fyrir þvi hvað
gerðist.
Þess í stað sagði hann: — Veistu hvað
klukkan erorðin? Nú ferðu aðsofa!
Hún stóð upp gegn vilja sfnum og
gekk hljóðlát að herbergi sinu. Hún
yfir fótunum á þér. sagði hún og brosti.
— Það er erfitt að imynda sér að þessar
löngu tær hafi einu sinni verið eins og
litlar. kringlóttar kartöflur!
Rikarður átti erfitt með að halda lög-
regluandlitinu. — Láttu nú fæturna á
— Ef ég gæti orðið barn aftur, sagði
hún lágmælt. þá gæti ég komið til þin að
ástæðulausu. Þegar þú fórst hafði ég
engan til að leila til. En ég get vel skilið
að þú hafir orðið þreyttur á mér.
Ellefu dagar í
tu. Vlkaa 17