Vikan - 11.12.1980, Qupperneq 43

Þýð.: Anna.
hvort gríska eða latína . . . nei,
bíddu aðeins. Þessar krúsi-
dúllur þarna benda eindregið til
hebresku. Hvar í ósköpunum
ætli Vagn frændi hafi lært
hebresku? Hann var alltaf auli í
málum í skóla.
— Máég aðeins?
Ég lét Maríönnu lyfseðilinn
eftir. Stækkunarglerið var til
lítils gagns.
Ég reyndi gömlu góðu
aðferðina og kíkti í gegnum
smáop á milli handanna. Svo
lokaði ég öðru auganu og
einbeitti mér. Stafirnir voru
þarna á pappírnum, alveg
bráðskarpir. En mér var gjör-
samlega fyrirmunað að lesa
nokkra merkingu úr þeim.
— Já, en við verðum að
komast að þvi hvort þau ætla að
koma eða ekki. Við getum ekki
raðað til borðs fyrr en við vitum
hvað við eigum von á mörgum.
Segðu mér, er yfirleitt nokkur
sem getur lesið læknaskrift?
— Já, auðvitað þeir í lyfja-
búðinni. Mundu að þeir gera
það allan liðlangan daginn.
Ég fékk hugmynd. Ég stakk
lyfseðlinum hans Vagns frænda
í vasann og ók í næstu lyfjabúð.
— Afsakið, sagði ég og lét
lyfsalann frá reseptið hans
Vagns frænda. Gætuð þér ekki
sagt mér hvað stendur þarna?
— Augnablik, sagði hann og
hvarf með lyfseðilinn. Nokkrum
mínútum síðar kom hann til
baka með flösku af hósta-
mixtúru. Matskeið á 8 tíma
fresti stóð á miðanum á henni.
— 1250 krónur, sagði lyf-
salinn.
— Ertu viss um að það hafi
verið þetta sem stóð á lyfseðl-
inum, tuldraði ég svolítið
ruglaður.
— Við erum ekki vanir að
lesa skakkt hér, sagði hann
stuttur í spuna. — Er þetta ekki
við hálsbólgu? — Nei, skiljið
þér, málið er það að konan min .
.. frændi minn ...
Ég gafst upp. Það yrði langt
og flókið mál að útskýra þetta
allt fyrir þessari hvítklæddu
veru. Og auk þess lásu þeir i
apótekinu aldrei vitlaust.
Punktum og basta. Ég stakk
flöskunni með hóstamixtúrunni
á mig og ók heim á leið.
Dagarnir liðu. Loks kom
afmælisdagur Maríönnu. Við
gerðum ekki ráð fyrir Vagni
frænda og konunni hans við
borðið. Þegar fólk hefur ekki
einu sinni fyrir því að skrifa læsi-
lega má það sko borða i eldhús-
inu þegar það kemur.
Það kom þegar við vorum að
borða súpuna.
— Fenguð þið ekki bréfið frá
mér? spurði Vagn frændi alveg
undrandi þegar það rann upp
fyrir honum að hvorki var gert
ráð fyrir honum eða frúnni við
borðið.
— Jú, sagði ég og náði í
flöskuna með hóstasaftinni.
Þetta er nú það sem við fengum
út úr því.
Ef ég hefði látið hann fá það
sem hann átti skilið hefði ég
hellt hóstasaftinni í hálsmálið á
honum. En hver hefði þá átt að
varpa Ijóma á samkvæmið?
Skop
50. tbl. Vlkari 43