Vikan - 18.08.1983, Page 18

Fréttirnar /es
Raanheiður Ásta Péturs
Ragnheiöur Ásta Pétursdóttir
er áreiðanlega með tíðari „gest-
um" á heimilum landsmanna og
eflaust finnst mðrgum þeir
þekkja konuna sem færir þeim
fréttirnar reglulega heim í stof-
una. Vikan og Ragnheiður settust
niður yfir kaffi og meðlæti fyrir
skömmu, ef til vill að einhverju
leyti vegna þess að Ragnheiður
átti 20 ára starfsafmæli á síðasta
ári. Þegar kaffið og meðlætið var
komiö á borðið og allt tilbúiö fyrir
spjall við þulinn varð blaðamaður
að byrja á því að „slökkva á"
Jóni eiginmanni Ragnheiðar þar
sem hann var byrjaður á lestri 10-
frétta þennan morgun, en Jón
þessi er Jón Múli Árnason sem
einnig færir fólki fréttir heim.
Það er ekki orðum aukið að
segja að útvarpið sé heimur
Ragnheiðar. Hún segir sjálf:
,/Útvarpið er mikill þáttur í
tilveru fólks og kannski ennþá
frekar hjá mér vegna þess að
þarna eru líka Jón og pabbi. Mér
finnst ég stundum bera ábyrgð á
þessu öllu og á það til að hringja á
Skúlagötuna ef ég er heima og
heyri að eitthvað er ekki eins og
það á að vera." Já, það er ekki
aðeins eiginmaður Ragnheiðar
sem heldur til á útvarpinu. Fyrir
þá sem ekki þekkja til skal þess
hér með getið að faðir Ragn-
heiðar er Pétur Pétursson þulur
sem hefur „heimsótt" hlustendur
heim í stofu síðan 1941k_
Ragnheiður á fjögur börn:
Pétur, Eyþór, Birnu Guðrúnu og
Sólveigu Önnu.
Þaö má eiginlega segja aö ég sé uppalin í
útvarpinu. Pabbi byrjaði aö vinna þar áöur en
ég fæddist og ég kom oft þangað til hans þegar
ég var lítil. Ég man þegar útvarpið var til
húsa í gamla Landssímahúsinu við Austurvöll
hvaö mér fannst hátíölegt aö koma þangaö.
Þaö var svo flott að koma inn í lyftuna, þar
var voða fínn leðurbekkur og lyftuvöröur,
mjög hátíðlegur blær yfir öllu. Stundum lá ég
á bak viö útvarpið heima og fyllti öll göt með
rúsínum því mér fannst pabbi vera þarna inni
og vildi ekki aö hann væri svangur. Ég var sjö
eða átta ára þegar ég las fyrst upp í útvarp.
Þaö var í barnatíma hjá Hildi Kalman,
Aravísur og kvæöiö um Ola eftir Stefán Jóns-
son. Pabbi fór með mér. Hann var svo vand-
virkur aö hann lét mig lesa þetta aftur og
aftur. Þetta var líklega erfiðasti lesturinn
minn í útvarpiö og er varðveittur á plötu í
„chiffoniernum” hennar mömmu. Eg var
mjög ánægö meö mig á eftir.
Árin liðu, ég fór í menntaskóla og tók
stúdentspróf. Ég var ófrísk að Eyþóri í
stúdentsprófunum og haföi eignast Pétur
þegar ég var í fimmta bekk. (Þess má geta að
Eyþór er sá hinn sami og er í hljómsveitinni
Mezzoforte.) Haustið eftir stúdentspróf fór ég
í Háskólann í sögu og dönsku en það var erfitt
meö tvö smábörn. Svo var þaö einu sinni aö
ég, pabbi og mamma sátum yfir morgun-
kaffinu í eldhúsinu og rákum augun í frásögn í
til skiptis til aö fylgjast meö og læra af þeim.
Það fyrsta sem ég svo las voru 10-fréttir að
kvöldi. Ég man að móöursystir mín sagöist
hafa orðið svo taugaóstyrk þegar hún heyröi
sagt „Ragnheiður Ásta Pétursdóttir les frétt-
irnar” að hún fór aö skjálfa í hnjánum og varö
aö setjast. Ég skalf nú á beinum sjálf, en
Jóhannes Arason og Jói magnaravörður og
símastúlkan hjúkruðu mér, helltu í mig kaffi
og töldu í mig kjark, en ég hef sjaldan út-
varpsskrekk núorðið sem betur fer.
Þú spyrö hvernig góður þulur eigi aö vera.
Góður þulur þarf að vera áheyrilegur, vel læs,
ekki bara frá orði til orös, heldur þarf hann að
vera það sem kallað er góður lesari. Hann á
að hafa næma málkennd, þykja vænt um
móðurmálið og bera virðingu fyrir því, en má
ekki vera málsóði. Mér finnst starfið
skemmtilegt, ég vil gera vel og mér þykir
vænt um starfið.
Sumir halda að það sé leiðinlegt að lesa til-
kynningar, en þaö er tóm vitleysa. Þetta er
þjónusta og það hlýtur að vera hlustað á aug-
lýsingarnar því að ekki eru kaupmenn og
aðrir auglýsendur svo vitlausir að vera að
auglýsa út í bláinn. Fólk vorkennir okkur
þégar líður að jólum og segir: „Guð minn
almáttugur hvað þetta hlýtur að vera leiðin-
legt og þreytandi.” En það er það bara alls
ekki. Við sefjum okkur í jólaauglýsingaskap
og þetta verður eins og hvert annað jólaann-
Eiginlega uppalin í útvarpinu. . . . fyllti stundum
útvarpið með rúsínum svo að pabbi væri ekki svangur
Alþýðublaðinu um aö það væri verið að reyna
stúlkur í þularstarf. Ég sótti um, þetta var
árið 1962, og við vorum 20 stúlkur sem
reyndum okkur. Það var mikiö mál að
komast að í útvarpinu þá. Við vorum þaul-
prófaöar, þrjár komust að til reynslu. Eg var
svo fastráðin 1. júní 1962 og hef verið í út-
varpinu síðan.
Var óskaplega taugaóstyrk í
fyrsta fréttalestrinum
Ég man ekki nákvæmlega þessa fyrstu
daga mína í útvarpinu, en ég var hjá þulunum
ríki. Hitt er annað mál aö ekki eru allar
auglýsingar jafngeðfelldar.
Fyrir nokkrum árum gekk ein sem ætlaði
alveg að gera mig vitlausa. Hún var um
sokkabuxur, ekki orö um að þær væru falleg-
ar og þægilegar eða entust vel, heldur var
reynt að telja okkur stelpum á öllum aldri og
af öllum gerðum trú um að við yrðum bæði
ungar og sætar ef við færum í þessar blessað-
ar sokkabuxur.
Loks kom að því að ég gat ekki stillt mig
lengur og auglýsti sjálf undir dulnefni, notaði
gamla gælunafnið mitt. Þegar sokkabuxna-
auglýsingin kom næst las ég mína strax á
eftir, hafði kúnstpásu á milli:
18 Vikan 33. tbl.