Vikan


Vikan - 18.08.1983, Side 20

Vikan - 18.08.1983, Side 20
Fréttirnar /es Ragnheiður i þularstofu fyrir 16 árum, tilbúin í fréttir og tilkynningar. í tilkynningalestri, ætlaði aldrei aö geta hætt. Þetta var þannig að í einni auglýsingu var sagt „losið ykkur viö umframþungann” og ég fór að hlæja, mér fannst þetta svo hlægi- legt orðalag. Ég hló eins og snarvitlaus mann- eskja. Jón kom inn í þularstofu og ég hló ennþá meira. Ég byrjaöi alltaf aftur og aftur aö lesa, r'éyndi oft. Að lokum sat ég kyrr dálitla stund, reyndi að jafna mig, dró djúpt andann og gerði mig alvarlega og kom þessu svo loksins nokkurn veginn frá mér. Sagan sagði svo eftir á aö ég heföi hlegið svona mikið vegna þess aö ég hefði verið ófrísk. Það var tóm della. Mér fannst umframþungi bara svona hlægilegt orð. Þaö er oft gaman að honum Jóhannesi, hann kitlar svo mikið. Ég kem stundum aftan að honum þegar ég á aö taka við í tilkynninga- lestri og strýk mjúkt upp eftir síðunum á honum (Ragnheiður hlær dátt). Þetta er alveg geggjað, hann engist sundur og saman og ég er viss um að fólk hefur einhvern tíma heyrt hvemig hann kippist við. Einu sinni náði hann sér niðri á mér og sagði: „Þetta var Ragnheiður Ásta Pétursdóttir að hrekkja þul- inn.” Auðvitaö á ég ekki að gera svona. Ég lenti einu sinni í vandræðum á nýársdag með að afkynna þátt sem Árni Kristjánsson, fyrrverandi tónlistarstjóri, sá um. Árni les ljóð betur en nokkur annar og hefur fallega rödd. Á nýársdag haföi hann ljóðaþátt og ég ætlaði aldrei að geta afkynnt því ég var svo klökk, ljóðin svo falleg og lesturinn líka. Ég vona nú að enginn hafi tekið eftir þessu, en ég man að ég varð ósköp settleg í afkynningunni til að leyna klökkvanum. Það er svo sem margs að minnast og er ekki allt jafnglæsilegt. Mér varð eitt sinn laglega á. Það var þegar Vilhjálmur Þ. Gíslason var ------------------------------------------------ útvarpsstjóri. Hann sá um þáttinn Á bóka- markaðnum á sunnudögum þegar leið að jólum. Einu sinni þegar ég var búin að afkynna þátt útvarpsstjóra kynnti ég tónleika og setti plötu á fóninn. Éónninn hafði veriö bilaður en það hafði veriö lofað að gera við hann og hafði líka verið gert. En ég heyri enga músík og held að fónninn sé enn bilaður og byrja að bölva tæknimönnunum okkar á fullu með lítt fögru orðbragöi. Þegar ég lít niður sé ég að það er „opið fyrir mig” sem þýðir að þá heyrist ekkert inn til mín. Ég var þá búin að bölva og ragna yfir mannskapinn. (Ragnheiöur hlær mikið að þessu.) Síminn byrjaöi svo að hringja. Éyrsta manneskja á línunni var mamma sem hrópaði: „Hvað ertu að gera, manneskja?” Ég man ekki einu sinni hvort ég hafði rænu á að biöjast afsökunar, þetta var ægilegt „sjokk”. Á eftir hringdi fólk og talaði um hvað ég heföi veriö orðljót. En einn sem hringdi sagði aö þetta hefði verið langbesta útvarpsefnið í langan tíma. Mér hefur alltaf þótt vænt um auglýsinga- stelpurnar og skrepp oft í heimsókn til þeirra. Einu sinni varð ég allt í einu hás í miöjum lestri og náði ekki í þul til aö hjálpa mér. Ég ætlaði að ná í Gerði, sem þá vann á auglýs- ingadeildinni og greip stundum inn í hjá okkur þegar þurfti, en í þetta sinn átti hún frí. Þorbjörg systir hennar, sem nú er auglýsingastjórinn okkar, var þarna á vakt og ég grátbað hana að taka smárispu. Hún vorkenndi mér svo að hún settist beint viö þularborðið, hafði þó aldrei komið nálægt hljóðnema, og fór að lesa auglýsingu um týndan hest, lýsa lit, mörkum og þess háttar. Allt í einu sagði hún svo bara: „Guð minn almáttugur, Ranka, ég get þetta ekki.” Síðan var hún studd fram, og þetta var í míkrófón- inn. Auglýsandinn hringdi öskureiður og sagði: „Hvaöa aumingi las auglýsinguna frá mér?” Hún varð sjálf fyrir svörum á auglýs- ingadeildinni á eftir og sagði hreinskilnin sjálf: „Það var ég.” „Jæja, vina mín, varst það þú?” sagði maðurinn. Hugsaðu þér bara hvað hún var góö við mig, og ég vitlaus að etja henniútíþetta. Verðum eins og nokkurs konar kunningjar Þaö fylgir því stundum dálítill erill heima aö vera þulur. Hér áður var mjög mikiö hringt heim til okkar, en það hefur nú sem betur fer minnkað. Stundum um miðjar nætur þegar bláókunnugt fólk, sem er búið að tapa öllu tímaskyni af efnafræðilegum ástæðum, \ 20 Víkan 33. tbl.

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.