Vikan - 01.03.1984, Blaðsíða 40

Thermor ^
Áva/lt fyrír/iggjandi
frá
Thermor, Frakk/andi:
Eldavélar
Eldavélahellur
Blástursbökunarofnar
og fjölbreytt úrval annarra heimilistækja.
Góð greiðslukjör.
Frábær gæði — mjög hagstætt verð.
Komið — sjáið — sannfærist.
KJÖLUR SF.
Hverfisgötu 37,
Reykjavík.
Símar: 21490-21845.
Fimm mínútur með
Ef satt skal segja þá hafa ýmsar
framfarir átt sér stað á seinasta
mannsaldri. Og þar sem ég til-
heyri aðgeröalitlum hópi íhalds-
manna er mér mikill heiður að
viðurkenna að ég hef verið á móti
velflestum þeirra. Ef við tökum
bara svona einfaldan hlut eins og
hitaveitu þá hefur sitt af hverju
gerst í þeim efnum. Hugsið ykkur
bara hvað hlý hús hafa að segja
fyrir búsetuna. Og unga fólkið
lítur auðvitað á hitaveitu eins og
einfalda aðferö til kyndingar sem
útheimtir ekki annað en aö borga
reikninga endrum og sinnum og
svo þurfi ekki meira um það að
hugsa.
Ég hef nú búið í húsinu mínu í
fjörutíu ár. Og fyrst við gerðumst
nú aðilar að hitaveitu nýlega gefur
það tilefni til nokkurra vanga-
veltna um sögu kyndingar.
Þegar farið var að setja ama í
hvert herbergi þá væri nú synd að
segja að ég hefði glapist af þeim
frá upphafi. Ég var alveg ánægður
með gamla góða kolaofninn. Það
sem var nógu gott handa föður
mínum og afa var nógu gott fyrir
mig. Það gat svo sem verið að
hann sótaði endrum og sinnum en
það var bara af því trekkspjaldið
var eitthvað bilað. Og svo fékk ég
Það var bara eitt. Stundum
slökkti hann á sér og þá verður að
játast að olían flæddi um öll gólf.
Það gat verið dálítið bagalegt,
einkum á morgnana, ef maður
vissi ekkert af þessu og gekk
kannski ákveðnum skrefum yfir
eldhúsgólfiö. Maríanna lenti nú
samt ekki nema einu sinni í bein-
broti út af þessu og ég aldrei!
En eins og ég sagði áðan þá er
ég ekkert ginnkeyptur fyrir
nýjungum, sérstaklega ekki ef það
gamla góöa er nógu gott. Það má
kannski segja að þetta hafi verið
forsvaranlegt með olíuna, þrátt
fyrir allt, nema kannski að hún
var dýr, en þetta var þó að
minnsta kosti allt mjög eðlilegt.
Hitt var svo annað mál að þessi
ofn sótaði heil lifandis býsn.
Hönnunargalli, eða skortur á loft-
ræstingu, sagði viögerðarmaður
og þegar Maríanna haföi ekki
talað við mig eitt aukatekið orð í 6
mánuði ákvað ég, auðvitað alveg
sjálfstæít, að við skyldum fá
okkur rafmagnsofna.
Ég gerði það nú líka, svona með-
fram, vegna þess að mér buðust
þessir hræódýru ofnar, margir,
stórir og góðir, og hræbillegir, í
öll herbergi. Og ekki var það
verra að maðurinn, sem setti þá
Aðftakfa
mér nýtt trekkspjald og ekkert
skánaöi.
En þetta kynti sko vel. Það varð
allt upp í 55 gráða heitt — næst
ofninum. Þegar fjær dró kólnaði
auðvitað. En einn kostur var að
það gerði ekkert til þó að maður
yrði kolalaus. Þá braut maður
bara flaggstöngina sína í eldinn.
Og hreinsunin á ofninum var sko
ekkert vandamál fyrir mig. Það
var kvenmannsverk!
En það sem eiginlega gerði að
Maríanna hætti við kolaofninn var
að það þurfti að fara með kolin í
gegnum stofuna, og þar var dálítið
þröngt, og ef satt skal segja þá
eyðilagðist gólfiö og húsgögnin og
gluggatjöldin urðu svolítið svört
með tímanum. Ofninn hætti nefni-
lega aldrei að sóta.
Svo aö við fengum okkur olíu-
ofn. Það var auðvitað allt annað,
og hann hitaði líka vel, nema
kannski í svefnherberginu, stof-
unni og kvistherberginu, já, og
baðinu. En hann hitaði eldhúsið
vel og hefði sjálfsagt hitað öll hin
herbergin nema þessi sem ég
talaði um, ef það hefðu verið fleiri
herbergi í húsinu.
upp fyrir mig, tók næstum ekkert
fyrir það og var eldsnöggur. Það
er helst á stundum sem þessum
sem ég er hrifinn af nýjungum. Og
nú var munur að lifa. Það var
hlýtt í hverju herbergi, það er
að segja ef maður kveikti eldd ljós-
in í húsinu. Ef einhver álpaðist til
að gera það, sem var auðvitað
fáránlegt því um leið og kveikt var
slokknaði allt, þá sló öryggið út.
Þetta varð dýr tími í öryggjum því
það var eins og fólk gæti ekki stillt
sig um að vera alltaf að kveikja
þessi árans ljós. Maríanna nöldr-
aði og sagðist vilja lesa stundum.
— Til hvers eru bókasöfn? spurði
ég, en hún hélt bara áfram að
nöldra. Svo þegar sjónvarpið kom
þá vildi hún endilega fá sjónvarp
og sagði að við yrðum að gera eitt-
hvað í þessu með ofnana en ég
minnti hana nú bara á það hvað
það sparaði okkur mikið að þurfa
ekki aö fá okkur sjónvarp. Og svo
væri það forheimskandi líka og
svo gæti hún bara farið til vinkonu
sinnar að horfa á það, hún væri
hvort eð er alltaf að kvarta um að
hún kæmist aldrei út.
Ég skal viðurkenna að það var