Vikan - 01.03.1984, Blaðsíða 58

Barna— Vikan
En hvemig átti hann aö láta vita
hvar hann væri? Flugvélina myndi
áreiðanlega fenna í kaf fljótlega og
svo var hann líka kominn langt frá
henni.
Það var Nanúk sem fann upp á
snjallræði. Póstflugvélarnar flugu
alltaf yfir snjóhúsið hans þegar þær
voru að fljúga með póstinn yfir í
næsta þorp á hverjum mánudegi.
Það sem Nanúk datt í hug var að
troða stafi í snjóinn og senda skila-
boö um að Bill væri hjá þeim. Hann
gekk og gekk og þjappaði snjónum í
risastóra stafi: BILL ER HÉR stóð í
snjónum.
Allan mánudaginn biðu þeir
spenntir eftir að flugvélin flygi yfir.
Loks sáu þeir hana nálgast og Nanúk
og allir krakkarnir hlupu og veifuðu
og veifuðu og bentu á stafina. Loks
lenti flugvélin á ísnum rétt hjá
húsinu hans Nanúks. Bill var ósköp
feginn þegar búið var um hann í
vélinni og hann var kominn af stað
heim á leið.
— Hvað get ég nú gert fyrir þig í
staðinn fyrir þessa ágætu hugmynd?
sagði Bill viö Nanúk. — Á ég að
senda þér eitthvað skemmtilegt? Er
eitthvað sem þig langar í frá borg-
inni?
En Nanúk hristi alltaf höfuðið og
brosti bara feiminn.
Eskimóadrengurinn
og fíugmaðurinn
Einu sinni var lítill eskimóadreng-
ur sem hét Nanúk. Hann lifði
skemmtilegu lífi, fékk stundum að
fara á veiðar með föður sínum og lék
sér með hinum eskimóabörnunum
fyrir utan snjóhúsið sitt. Allt gekk
prýðilega þarna langt, langt norður
á ísbreiðunni vestur í Alaska þar
sem hann bjó.
Eitt sinn þegar Nanúk var að fara
með pabba sínum að veiða fundu
þeir flugvél sem hafði brotlent á ís-
breiðunni. Um borð í vélinni var
flugmaöur. Hann hét Bill. Hann
hafði fótbrotnað þegar vélin brot-
lenti og honum var afskaplega illt í
fætinum. Nanúk og pabbi hans settu
flugmanninn á sleðann sinn og drógu
hann heim í snjóhúsið sitt. Þar tók
mamma hans Nanúks á móti honum
og bjó vel um hann í snjóhúsinu, setti
hann undir skinn og gaf honum kjöt
og selspik að borða. En Bill þótti sel-
spikið ekkert sérlega gott. og hann
langaði ósköp mikið til að komast
heim til f jölskyldunnar sinnar.
58 Víkan 9. tbl.