Vikan - 01.03.1984, Blaðsíða 43

FRAMHALDSSAGA
íl
í'1
Því miður eru alltaf
kjósendur — of mörg atkvæöi —
sem hægt er að kaupa fyrir pen-
inga því aö sannfæringin er ekki
fyrir hendi. Peningar tala alltaf
hærra en stjórnmálamenn. Einn
þeirra sem vildi kaupa sér völd
kom með ykkur frá London. Hann
er dáinn. Jembe. En þeir eru
fleiri og alla vantar þá peninga.”
Hann þagði aftur smástund,
yppti svo öxlum og tók upp sígar-
ettuveskið.
„Ég held að þér reykið ekki,
ungfrú Kitchell. Vonandi er yður
sama þóaöviðgerum það?”
Hann brosti vingjarnlega um
leið og hann bauð Lash sígarettu
og brátt lagöi ilminn af tyrknesku
tóbaki um bílinn. Hann hallaði sér
aftur á bak í sætinu eins og hann
hefði ekkert meira að segja.
Lash sagöi léttur í máli: „Ég
býst við að það veröi margir fyrir
vonbrigðum. Hvers vegna eru þér
að seg ja okkur þetta ? ”
Seyyid Omar hló. „Þér eruö
óheimskur, hr. Holden.”
Þetta var ekki spurning heldur
staöreynd og Lash sagði: „Ég er
aö minnsta kosti ekki það heimsk-
ur! En ég skil ekki hvað þetta
kemur mér við eða ungfrú
Kitchell.”
„Ekki það? Þér hafið kannski
rétt fyrir yður. Það er þó eins gott
aövara ykkur viö.”
„Vara við!” Rödd Lash varö
hvassari og Dany fann að hann
var á varðbergi. „Þetta er oft
undirbúningur átakanna heima
hjá mér. Viö hverju eruð þér
eiginlega að vara okkur? Eða
skjátlast mér og þér eruð að hóta
okkur?”
„Nei! ” Seyyid Omar rétti hönd-
ina biöjandi upp. „Þér misskiljið
mig. Hví skyldi ég ógna yöur? Eg
eraðgefa góðráö.”
„Komiö þá með þau.”
„Ef eitthvað er til um þennan
falda fjársjóð, ef — einhver veit
hvar hann er geymdur held ég að
sá hinn sami ætti að tala við hans
hátign soldáninn, sem guð varð-
veiti. Eða lögregluna.”
„Hvers vegna? Er hættulegt aö
vita það?”
„Auövitað það líka. Það gæti
veriö mjög hættulegt að vita slíkt
en það er önnur ástæða og hún er
mikilvægari. Þaö verður að koma
í veg fyrir aö fjársjóðurinn falli í
rangar hendur. Slík upphæð getur
veriö hættuleg ef hún er notuð til
illverka. Hún yrði notuð til slíks.
Þér getiö verið viss um það.
Bölvun hvílir yfir þessum
auðæfum.”
„Þér ætlið þó ekki að segja mér
að þér trúið svoleiðis vitleysu?”
sagði Lash óþolinmóður.
Seyyid Omar leit hlæjandi á
hann. „Svo að þér hafið heyrt
það? Jú, ég trúi því þó að þér trúið
því ekki. En þér eruð ungur
maður, hr. Holden, frá ungu landi.
Þér eigiö enn mikið ólært — sér-
staklega um Austurlönd. Það er
hægt aö segja þetta meö oröum
sem hafa veriö ofnotuö en aldrei
bætt: Það er meira á himni og
jörðu, hr. Holden, en heimspekina
dreymirum!”
Hann leit á Dany, brosti afsak-
andi og sagði: „Afsakiö, ungfrú
Kitchell. Þér hafið engan áhuga á
þessu. Viö skulum koma í klúbb-
inn minn og þar getum við talað
saman yfir glasi og þér hitt vini
mína. Þeir eru mun skemmtilegri
en ég.”
Hann neitaði að ræða máliö eða
svara spurningum og fór með þau
í arabíska klúbbinn þar sem þau
sátu undir stjörnubjörtum himni
og létu fara vel um sig. Seinna
fengu þau framandi mat í litlu
veitingahúsi í hliðargötu og óku
svo að ströndinni fyrir framan höll
soldánsins. Þar hlustuðu þau á
hljómsveit eins og nokkrir aðrir
þegnar hans hátignar — spiluð
voru lög eftir Gilbert og Sullivan
og The Belle of New York.
Ljósin voru enn kveikt og fólk á
fótum þegar þau komu til skugga-
hússins því að klukkan var aðeins
rúmlega hálfellefu. En Seyvid
Omar vildi ekki koma inn með
þeim og Lash sagði hugsandi þeg-
ar þau horfðu á afturljósin á bíl
hans hverfa: „Þessi náungi veit
mun meira en hann vill segja.
Miklu meira. Spumingin er aöeins
sú á hvers bandi hann er. Stendur
hann með englunum eins og hann
vill vera láta eða er hann að
blekkja okkur? Hann væri ekki
fyrsti aristo sem sviki stétt sína og
slægist í för með almenningi! ”
Dany sagði lágt: „Hann talaði
viö þennan Jembe á flugvellinum í
Nairobi. Égsá þá.”
„Hvenær? Hvar? Þú sagðir
mérekki frá því.”
„Mér datt þaö ekki í hug. Það
hefur svo margt annað komið
fyrir. Margtverra.”
Hún sagði honum þaö þá og
Lash sagði hugsandi: „Hummm
. . . Þetta er allt eitthvaö dular-
fullt. Kannski hann hafi gert þaö,
gefiö Jembe cyanid vegna þess aö
hann vill sjálfur verða númer eitt
í einræðisríkinu. Kannski lítur
hann á sig sem Hitler staðarins,
foringja Zanzibar.”
„Konungur jarðar og tíina,”
vitnaði Dany lágt.
„Hvað varstu að segja ? ’ ’
Dany roðnaði og baðst afsökun-
ar. „Fyrirgefðu. Ég var að hugsa
um annað, persneska áletrun sem
hann þýddi fyrir mig í gær. Eg get
ímyndaö mér aö hann dreymi um
að verða þannig konungur — og að
endurreisa konungdæmiö.”
„Og vilji fá fjársjóðinn til að
byrja með. Kannski.”
„En það getur ekki verið hann.
Það var að minnsta kosti ekki
hann sem stal bréfinu eða kortinu
eða hvað svo sem það var frá mér.
Þá vissi hann hvar þetta er og
hann veit það ekki. En kannski
heldur hann að ég sé enn með þaö.
Kannski heldur hann að ég beri
þaö á mér. Það datt mér ekki í hug
fyrr!”
„Hvaö datt þér ekki í hug? Um
hvað ertuaðtala?”
„Töskuna mína. Þú sagðir að
einhver arabinn í þorpinu heföi
rist á hana en það var ekki þannig.
Ég hef hugsað málið og þaö kom
enginn þeirra nálægt mér.”
Lash hló stuttlega og sagöi:
„Heyrðu, elskan, ef þú heldur að
einhver geti ekiö bílnum jafnhratt
og hann gerði og stýrt meö ann-
arri hendi en skoriö sundur tösk-
una þína með hinni, þá skjátlast
þér! Svo sastu ekki einu sinni hjá
honum. Gussie gerði þaö.”
„Eg átti ekki við að það hefði
verið gert í bílnum,” sagöi Dany
óþolinmóö. „Ég sagðist hafa verið
að hugsa málið. Það var allt í lagi
með töskuna áður en við komum
aö hellinum. Eg setti sólgleraugun
mín í hana og man að ég tróð þeim
niður við hliðina á vasaklútnum. ”
„Hvaðmeöþað?”
„Þá er aöeins um einn stað aö
ræða þar sem einhver getur hafa
náð í töskuna án þess aö ég vissi
af. I hellinum. Þar var dimmt og
við vorum öll í hóp og héldum
hvert í annað til að detta ekki. En
það var enginn þar niöri — nema
viö.”
Larry nam skyndilega staöar
og veikt tunglskinið féll á andlit
hans. „Ertu viss um aö það geti
ekki hafa verið annars staöar?”
„Já alveg viss. Þess vegna vildi
ég ekki tala meira um þaö. Mér
finnst slæmt að ég skyldi nefna
þetta en ég varö svo hissa að það
datt út úr mér. Svo hugsaöi ég
málið og skildi að þetta haföi gerst
í hellinum og að enginn viðstaddur
hefði gert það til aö ná í púðurdós,
varalit og smápeninga. Þaö var
einhver sem vildi ná í eitthvað sér-
stakt sem hann hélt að ég bæri á
mér. Það hlýtur að vera! ”
„Já,” sagði Lash dræmt.
„Aftur sama fólkiö. Sex okkar
flugu frá London til Nairobi og tvö
bættust við til Zanzibar. Gussie og
Elf og Larry Dowling. Nigel og
Eduardo og arabinn, vinur okkar.
Þaö er ólíklegt aö eitthvert þeirra
færi að stela varalit og smáaur-
um. Þú hefur víst á réttu að
standa. Það heldur einhver aö þú
hafir þaö.”
Þessi dómur var fljótlega staö-
festur.
Hin voru aö spila í borðstofunni
en Lash afsakaöi sig meö þreytu
og fór inn til sín. Dany fór upp að
hátta — og sá að einhver hafði leit-
aö í herberginu hennar meðan hún
var fjarverandi. Leitin haföi verið
jafnfullkomin og á Airlane en
betur var gengiö um.
Leitað hafði veriö í hverri
skúffu og skáp. Jafnvel rúmfötin
höfðu veriö tekin af rúminu og sett
aftur á en ekki alltof vel. Leitað
haföi veriö í púðurdós með nagla-
skærum og með naglaþjöl í
hreinsikremsdollu. Andlits-
þurrkur höfðu veriö teknar úr
kassanum og troðið ofan í hann
aftur, sokkar teknir í sundur og
lás brotinn upp á tösku.
„En ég hef það ekki!” sagði
Dany og talaði upphátt eins og hún
væri að ávarpa ósýnilegan leitar-
manninn. Henni brá þegar hún
heyrði rödd sjálfrar sín og hún
snerist á hæli og stökk út.
Ljós loguðu á veröndunum og í
garðinum og þaö voru engir
skuggar í stiganum. Hún reyndi
hvert þrep áður en hún steig fast á
það og hélt sig viö vegginn. Hún
var hrædd. Hún heyrði mannamál
og hlátrasköll innan úr lokaðri
borðstofunni og hún læddist á tán-
um fram hjá og út í kyrrlátan
garðinn.
Hún var ekki eins hrædd við
tunglskinið og dimma skuggana
og húsið og hún stökk léttilega yfir
stígana milli blómabeðanna og
ilmandi rósa- og jasmínurunna.
Hún fór fram hjá grunnu tjörninni
með steinfuglunum og komst að
mjóa stiganum sem lá að gesta-
húsinu viövegginn.
Ljósin voru kveikt en Lash
svaraði ekki þegar hún barði að
dyrum. Hún opnaði og fór inn. Þaö
9. tbl. Vikan 43
I