Vikan - 01.03.1984, Blaðsíða 21

galli. Hún sagði að sonur sinn liti
út fyrir að eiga eftir að veröa
alvarlegur bókaormur einn dag;
að minnsta kosti vonaði hún þaö.
Þegar hún spurði hann sagði hann
henni að hann talaði fjögur tungu-
mál og læsi sex. Hún sagðist hafa
lært spænsku í gagnfræöaskóla en
væri ekki mjög góð í henni.
Greifinn haföi keypt Napoleon í
eftirmat en þegar hún leit á úrið
sitt sagðist hún vilja vera heima
þegar faöir barnanna kæmi með
þau heim. Hann fylgdi henni að
bílnum þar sem hún kyssti hann
létt áður en hún fór.
Greifinn var himinlifandi. I
íbúöinni sinni bjó hann sér til te,
kveikti í pípu og settist niður til að
lesa ritgerðina hennar elsku
Sheilu um Tocqueville. Ritgerðin
byrjaði á þessa leið: — „Alexis
de Tocqueville fæddist árið 1805 og
dó áriö 1859. Hann var fæddur
aðalsmaður, nafnbót hans var
greifi. Tocqueville-fjölskyldunni,
eins og svo mörgum öðrum
hefðarmannaættum, vegnaði
ekki vel í frönsku byltingunni áriö
1789.”
Hann gat ekki fengið sig til að
lesa lengra. Hvernig gat honum
þótt svona vænt um kvenmann
sem skrifaöi slíkar setningar! Og
þó var það raunin, ekki satt? Hann
lét blöðin aftur í umslagið. Hann
gat ekki afborið að lesa það — nei,
ekki í kvöld.
Sunnudagar urðu þeirrar dagar
saman. Þau fóru í gönguferðir.
Einstaka sinnum fóru þau í bæinn.
Hún hafði gaman af kvikmyndum.
Hann fór einu sinni með hana á
listasafnið og sýndi henni fimm
eöa sex málverk sem hann hafði
mætur á. Minni árangur bar að
fara á tónleika, hann tók eftir því
aðhúnsofnaði.
Hún hafði engan áhuga á alvar-
legri tónlist. Stjórnhiál voru henni
heldur ekkert áhugamál — ekki
einu sinni sjálfstæöi kvenna. Það
lengsta sem hún hafði farið frá
Chicago var í ferð til Hawaii,
þangaö hafði hún farið á tann-
læknaráðstefnu með eiginmanni
sínum.
Flesta sunnudaga sá hann um
matinn; þegar hún gerði það var
máltíðin einföld — steik og fransk-
ar kartöflur, steiktur kjúklingur
og hrísgrjón.
Þegar þau fóru út tók greifinn
eftir því að aðrir menn störðu á
hana. Það gerði hann hreykinn en
óöruggan. Suma sunnudaga elsk-
uðust þau en ekki á hverjum
sunnudegi. I kennslustundum
létust þau vart þekkja hvort
annað, þó greifinn stæði sjálfan
sig stundum að því að halda fyrir-
lestra ætlaða henni einni, eins og
spánskur herramaöur sem flytur
ástarljóð undir svölum ástmeyjar
sinnar.
Greifinn var taugaóstyrkur
þegar hún bauð honum að koma
og hitta foreldra sína og börn. Hún
kom að sækja hann klukkan fjögur
einn sunnudaginn. Hann var
klæddur jakkafötum og vesti; eitt-
hvað sagði honum að taka göngu-
stafinn sinn ekki með sér. Þaö var
möguleiki að foreldrar Sheilu væru
aðeins nokkrum árum eldri en
hann, gætu reyndar verið jafn-
aldrar hans. Þetta var eitt af
mörgu sem greifinn hikaði við og
ákvað síðan aö spyrja hana ekki
um meðan þau óku heim til for-
eldra hennar.
„Peter Kinski,” sagði Sheila,
þegar þau voru komin inn í húsið,
„ég vil kynna þig fyrir foreldrum
mínum, herra og frú Sidney Fein-
berg.”
„Það er gaman að kynnast
þér,” sagði frú Feinberg. Greifinn
hélt að hún gæti verið fjórum eöa
fimm árum eldri en hann sjálfur,
svolítið þybbin, með rauðleitt hár.
Pólskur málsháttur segir að í
andliti móðurinnar sé framtíð
dótturinnar skrifuð. Það sem í
vændum virtist vera gerði greif-
ann alls ekki óhamingjusaman.
„Prófessor,” sagði herra Fein-
berg og hristi hönd greifans ákaft.
„Mín er ánægjan, það er ég viss
um.” Hann var einnig fjórum eða
fimm árum eldri en greifinn.
Hann virtist ekki hafa misst neitt
af hárinu, það var þykkt og ennþá
að mestu svart. Hann var í buxum
með fellingum og golfskyrtu; upp-
handleggsvöðvar hans bunguðu
út. Hann var með stórt, svart úr á
handleggnum. Sjálfur bar greifinn
lítið franskt vasaúr.
„Sheila mín,” sagöi frú Fein-
berg, „kannski prófessorinn vildi
fara inn í fjölskylduherbergið með
pabba meðan við ljúkum við
kvöldverðinn.”
„Hefur þú áhuga á kylfubolta,
prófessor?” spurði herra Fein-
berg. Þeir voru inni í stofu þar
sem veggirnir voru þaktir kvist-
óttri furu. Við annan endann var
bar, við hinn stór sjónvarps-
skermur. Bókahilla við einn vegg-
inn var fyllt af fjölfræðibókum,
Sögu gyðinga eftir Abraham Sach-
er og nokkrum verðlaunabikurum
fyrir golf.
„Nei,” sagði greifinn, „ég er
hræddur um að íþróttir séu önnur
eyða í fróöleik mínum um
Ameríku.”
„Auðvitað,” sagöi Feinberg,
„þaðget ég skilið.”
Hann tók upp lítinn kassa sem
kveikti á sjónvarpstækinu. Á
skerminum birtust menn í nátt-
fatalegum búningum og leikur
þeirra var greifanum algerlega
óskiljanlegur. „Ég ólst upp við
þennan leik og ég hef ennþá
gaman af því að horfa á hann.
Sheila segir mér að þú kennir
stjórnmálafræði.”
„Já,” sagði greifinn og var utan
við sig vegna fljótandi litanna á
stórum skerminum.
„Sheila segir mér að þú sért
fædduríPóllandi.”
„Þaðer rétt.”
„Okkar fjölskylda er frá Pól-
landi líka. Lífið var aldrei gott
fyrir gyðingana í Póllandi. Ýmsir
segja jafnvel að undir stjórn Hitl-
ers hafi Pólverjarnir verið verri
en nasistarnir.”
„Það var mjög erfitt,” sagöi
greifinn. „Þegar ég brýt heilann
um raunasögu þjóðar minnar
finnst mér hún hafa verið svo
kvalin — eiga kvalir sínar svo vel
skilið — vegna meðferðar hennar
á gyöingunum. Það er skammar-
legur kafli í sögu lands okkar,
herra Feinberg.”
„Leyfðu mér að slökkva á þessu
bölvaða sjónvarpi.” Feinberg
þrýsti á hnapp og litirnir á skerm-
inum fölnuðu burt. „Mér þætti
vænt um ef þú kallaðir mig Sid.”
„Aðeins ef þú samþykkir að
kalla mig Peter.”
„Jæja, segðu mér, Peter,
hvernig er þaö með þig og dóttur
mína?”
„Hvernig er hvað?” spurði
greifinn.
„Þú veist, hvert liggur leiðin?”
„Leiðin?” spurði greifinn. „Ég
veit þaö ekki. En ég veit aö mér
þykir mjög vænt um dóttur þína.”
„Fyrirgefðu mér að yfirheyra
þig svona. Ég hef engan rétt á því.
En ég vil ekki sjá hana særða
aftur. Sagði hún þér að það var ég
sem uppgötvaði að eiginmaöur
hennar hélt framhjá henni? Ég
skal hlífa þér við smáatriðum.
Hefur þú verið kvæntur áður?
„Nei,” sagði greifinn, „það hef
ég ekki verið.”
Dyr opnuðust. „Súpan er komin
á borðið,” sagði frú Feinberg.
Máltíðin samanstóð af hakkaðri
lifur, kjúklingasúpu, nautalund-
um, broccoli, salati, kaffi og
rjómaís. Umræðurnar snerust aö
mestu um barnabörn Feinberg-
hjónanna. Drengurinn, Ronnie,
hafði áhuga fyrir knattleik og það
gladdi Sidney Feinberg. Stúlkan,
Melissa, var sögð vera mjög feim-
in og þurfti bráðum, að sögn föður
síns, að fá spengur á tennurnar.
Frú Feinberg bað greifann að
kalla sig Sylviu.”
Klukkan átta kom faðir barn-
anna með þau heim. Greifinn sá
hann standa í anddyrinu. Hann var
hávaxinn, sólbrúnn, ríkmannlega
klæddur, hár hans skolleitt, greitt
yfir eyrun. Greifinn var vand-
ræðalegur þar sem hann horfði á
hann úr stólnum. Nei, ákvað hann,
hann var ekki vandræðalegur;
hann var afbrýðisamur. Hann
vildi að þessi maður hefði aldrei
verið til.
„Ronnie, Melissa,” sagði
Sheila. „Ég vil að þiö hittiö mjög
góðan vin. Þetta er prófessor
Kinski.”
Drengurinn hristi hönd hans
karlmannlega; litla stúlkan leit
feimin undan. Greifinn var glaöur
að sjá að þau líktust bæði móður
sinni. Honum þótti stúlkan indæl;
hann vildi hafa börn feimin eins og
hann haföi verið þegar hann var
barn. Síðan sagði Sheila aö hún
ætti líklega að aka prófessor
Kinski heim.
Á heimleiðinni sagði greifinn
Sheilu frá samtali sínu og föður
hennar. „Hann vildi vita hvernig
þaö væri með okkur. Hvernig er
það með okkur, stúlka mín?”
„Ég veit ekki, Peter,” sagði
hún. „Hvaðviltþú?”
„Ég mun þarfnast dálítils tíma
tilaðhugleiðaþaö.”
„Þaö liggur ekkert á,” sagði
hún.
Barney Ginsberg sagði: „Láttu
mig fá þetta á hreint.” Hann var
klæddur eins og kúreki þennan
dag. „Láttu mig nú fá þetta á
hreint. Þú ert búinn að sofa hjá
þessari skvísu nokkrum sinnum
og nú ert þú að hugsa um að gifta
Þig”
Greifinn kinkaði kolli.
„I alvöru talað, Pete. Þú ert á
fimmtugsaldri, beibí, og þú hefur
eiginlega ekki mikinn tíma til að
spila með. Ein stór mistök núna og
þú ert kominn á kaldan klaka.”
„Þú skilur ekki, Barney. Ég er
hamingjusamur þegar ég er með
þessari konu. Líf mitt virðist vera
betra þegar hún er nálæg.”
„Ég skil, vinur, ég skil. En
segðu mér, á hverju ætlar þú að
lifa? Árlegar fatabirgðir hennar
jafnast áreiðanlega á viö launin
þín. Ég þekki þessar gyðinga- <
prinsessur. Þú ert vel menntaður
maður, Pete. Horfumst í augu við
þaö. Hvað ætliö þið að tala um? <
Sérhannaðar gallabuxur? Pældu í <;
því, vinur; pælduí því.”
Greifinn hafði engar efasemdir ^
um alvöru sína. Honum fannst aö
sér hefði aldrei verið meiri alvara
í öllu sínu lífi.
Þangað til hann hitti Sheilu
hafði hann gert ráð fyrir því að
9. tbl. Vikan ZI