Vikan - 12.04.1984, Blaðsíða 27

sem var næstum jafnathyglisverö
en ekki jafnæsandi og hreyfingar
magadansmeyjar. Hún vaknaði
hálftíma fyrir sólarupprás, vakti
Oscar og hóf ræðu sína gegn synd-
inni, sömu ræðu og svæfði hann á
hverju kvöldi klukkan níu. Hún
hafði allt hreint og þrifalegt og lét
hann hjálpa sér við húsverkin.
Hún gætti þess einstaklega vel að
hreinsa öll skráargöt og í því sá
Oscar eitthvaö sem hryggöi hann.
Þarna sat Oscar í garðinum,
horföi á ástfangna fólkiö og fékk
tár í augun af sjálfsmeöaumkun,
því að hann vissi að æska hans var
horfin. Það höföu verið eða heföu
átt aö vera svona stúlkur handa
honum — mjúkar stúlkur með hlý
faðmlög eins og hann hafði aldrei
kynnst og lostastunur sem hann
hafði aldrei heyrt — bara vegna
þess að hann kvæntist Nadine pen-
inganna vegna þegar hann var
tuttugu og fimm ára.
Þess vegna fór þessi lostafulli
gamli maöur heim og hrinti kon-
unni sinni niöur kjallarastigann.
Aður en hann hringdi í lög-
regluna til að segja að konan sín
hefði oröið fyrir slysi blandaði
hann drykkinn í gömlu bókinni og
drakk. Hann var saltur.
FYRST KOMU engin undur fyrir
hann nema hvaö hann varð ríkur.
k Fyrst voru það peningarnir sem
hann hafði kvænst Nadine fyrir til
þess eins að komast að því að hún
gætti þeirra jafnvel og líkama
síns. Svo bættust við sjötíu og
fimm prósent af því sem Oscar
hafði unnið sér inn um ævina.
Nadine hafði hirt peningana og
lagt þá fyrir. Hún haföi tekið hin
tuttugu og fimm prósentin líka en
þeim eyddi hún í súpukjöt, dökk-
græn gluggatjöld, næpur (eftir-
lætisgrænmetið hennar), framlag
til alls konar líknarfélaga og trú-
boöa sem börðust fyrir því aö allir
heiöingjar gengju í fötum, hrís-
grjónavelling og svo hjól, svo að
Oscar gæti hjólaö í vinnuna. En
þaö var nóg eftir — rúmlega
milljón dalir.
I heilan mánuð leit út fyrir aö
Oscar hlyti ekkert nema peninga
fyrir erfiðið.
Svo hófust undrin.
Gráa háriö varð smám saman
brúnt. Honum leiö betur í útlimun-
um. Meltingin batnaði aö mun.
Hann sá óskýrt með gleraugunum
þangaö til augnlæknirinn ráölagði
honum að hætta að nota þau. Hann
gerði það og komst aö því að hann
sá eins og hann hafði gert sem
ungur.
Það var erfitt aö ráða við villta
vonina í hjartanu en hann beið í of-
væni þangað til þriðja tönnin
þrýsti gervigómnum úr munnin-
um — þá dró hann andann léttar.
Hann var aö yngjast!
Auðvitað var það vandamál
fyrir hann en hann hafði heyrt um
þau leiðinlegri. Hann flutti úr
heimaborg sinni áður en nokkur
haföi tekiö eftir breytingunni og
eftir tíu mínútna umhugsun í
hótelherbergi í fimm hundruð
mílna fjarlægð tók hann ákvörðun
sem hann vék aldrei frá.
Hann hafði búið við þessa leiðin-
legu, sómakæru kæki Nadine í
fjörutíu ár og nú ætlaði hann að
þurrka þessi fjörutíu ár út með því
að veröa tuttugu og fimm ára
aftur og finna eöa kaupa
heimska ljósku og skemmta sér
með henni.
Hann yröi að giftast stúlkunni,
því að hann vissi að hann gæti ekki
tryggt sér hana með öðru móti, en
hjónabandið var ekki svo slæmt ef
maður giftist hjákonu en ekki
eiginkonu — svo var eins gott fyrir
hann að hafa einkarétt á ungu
stúlkunni meöan hann hætti að
verða unglingur og yröi að smá-
barni sem hefði engan áhuga á
henni.
En hann varð að gæta þess aö
ekki kæmist upp um hann. Menn
færu að hafa áhuga á honum ef
þeir kæmust að því að hann yngd-
ist um ár á sex mánaða fresti.
Kannski ríkisstjórnin útvegaði
honum hús og umhverfis húsið
yröi gaddavírsgirðing þannig að
engin ljóska fengi að sjá hann
nema hún keypti sér aðgöngu-
miöa. Svo væri engin ljóska í
heiminum svo heimsk að faöma
hann að sér vitandi þaö hún yrði
að byrja að skipta á honum áður
en þau ættu silfurbrúökaup.
Oscar flutti á hálfs árs fresti og
færði peningana banka á milli.
Hann var einmana en ekki
saknaði hann hljómsins af rödd
Nadine og hann sat brosandi í
þessum rólegu herbergjum sem
hann bjó í frá því að hann varð
sextíu og fimm til sextugs, fimm-
tíu og fimm til fimmtugs og svo
framvegis. Stundum er ég
hræddur um að hann hafi sleikt út
um við tilhugsunina um það sem
geröist þegar hann yrði tuttugu og
fimm ára.
Það var orðiö erfitt fyrir hann
að blikka ekki stelpurnar þegar
hann varð þrítugur og freistingin
hvíslaði því aö honum aö nokkur
ár til eða frá skiptu engu. En
Oscar Brown vissi að maöur, jafn-
vel ungur maður, heldur ekki til
lengdar út þá hegðun sem hann
hafði í huga, enda hafði hann lesiö
Kinsey-skýrsluna um ástarlíf
sautján ára unglinga svo að hann
vildi vera viss um að hann yröi
hvorki of þreyttur eða getuminni
þegar þaraðkæmi.
Hann var hreinlífur eins og
munkur sem bíður unaðssælu á
himnum.
Hann fór til New York, þegar
hann var tuttugu og sex ára, fékk
sér íbúð á Park Avenue og fór út á
Manhattan áður en hann hafði tek-
ið upp úr töskunum til að láta alla
vita að kirkjuklukkum yrði ekki
hringt til náða þaö kvöld.
FLESTA UNGA menn dreymir
um losta og munað en hættir til að
trúa þeirri gömlu vitleysu að allur
heimurinn elski þá sem elska. Það
er vegna þess aö fæstir tuttugu og
sex ára menn hafa kynnt sér
mannlegt eöli í áttatíu og fimm ár.
Oscar Brown vissi vel aö heimin-
um er ekkert um elskhuga nema
þeir eigi peninga.
Svo að Oscar eyddi peningun-
um sínum í hálft ár. Hann eyddi
þeim á næturklúbbum og í fínum
herrafatabúöum. Hann eyddi
þeim í framandi mat, kampavín
og dýra kjóla á dýrar dökkhæröar.
Hann æfði sig á þeim dökk-
hærðu því að tuttugu og fimm ára
afmælisdagurinn nálgaðist óðum.
Svo fór hann loksins að leita að
heimsku ljóskunni sinni og fann
hana meðal dansmeyjanna í Way-
farer’s Club. Hún hét Gloria og
hún varð ástfangin af veskinu
hans viöfyrstu sýn.
Lífiö hafði verið henni erfitt
eins og öðrum. Faöir hennar var
þessi venjulega fyllibytta. Móðir
hennar þvottakona sem átti ýmsa
elskhuga. Hún átti þessa venju-
legu óþolandi bræöur og systur og
heiðursfólkiö í heimaborg hennar
hafði litið niður á hana á þennan
venjulega hátt.
„Eg stefndi alltaf hærra,”
sagði hún. „Eg vildi ná lengra.”
Svo aö hún fór til New York á
puttanum.
„Eg vildi kynnast einhverju
betra en ég haföi vanist,” sagði
hún.
Oscar sá ekki betur en hún
hefði gert það — með æðislegum
veislum, eyðsluseggjum, nætur-
hófum — heimi lyftra glasa og rif-
inna kjóla þar sem tónlistin þagn-
ar aldrei.
Oscar hafði aldrei kynnst
neinni sem gat betur glatt mann
sem ekki þurfti að óttast ellina.
Oscar kvæntist henni á tuttugu
og fimm ára afmælisdaginn sinn.
DAGINN EFTIR fékk hann mesta
áfallið þessi eitt hundraö og fimm
ár.
Hún litaði á sér háriö svo að það
varö skolleitt aftur.
„Loksins get ég verið viröing-
arverð,”sagði hún.
Hún dró fram nokkra óbrotna
og ljóta kjóla.
Hún ákvað að þau færu að hátta
klukkan níu og bannaði alla neyslu
áfengis á heimilinu.
Hún leit á bankabækurnar og
ákvað aö taka við peningamálun-
um.
Hún sagði honum að fá sér góða
vinnu og vinna vel. „Eg veit að þú
ert ríkur en ekki þarftu aö kasta
lífinu á glæ,” sagöi hún.
Hann stakk upp á skilnaöi en
slíkt gerir ekki sómafólk svo að
hún sagði að hann gæti hætt aö
hugsa um það því að hún gæfi hon-
um aldrei ástæðu til skilnaöar.
Hún væri ekki þannig stúlka.
Oscar byrjaöi aö eldast eins og
allir aðrir daginn sem hann
kvæntist henni.
Uppskriftin hafði sagt að hann
uppskæri eins og hann heföi sáð.
Hann átti eftir fjörutíu ár meö
Gloriu.
1S. tbl. Vikan 27