Vikan - 17.07.1986, Blaðsíða 52

RÁÐGÁTAN
UM MORÐIN
Það var vordagur árið 1984.
Leiðindadagur vegna
öskugrárra skýjanna sem
þöktu himininn og gerðu
það að verkum að haust-
blser var yfir þessum laugardegi
í marsmánuði. Vindsveipir feyktu
trjákrónunum til svo að engu var
líkara en að þær væru í taktföst-
um dansi. Regndropamir féllu
óreglulega til jarðar, en hellirign-
ing gat skollið á þá og þegar.
Maður með regnhlíf í annarri
hendi gekk hægum skrefum eftir
fáfömum veginum í Bormerange
í Luxemburg og virtist annars
hugar.
Klukkan var að nálgast fjögur
þegar sólargeislarnir bmtust
fram úr dökkum skýjabólstrunum
og veittu birtu og yl yfir sveitina.
Meðfram veginum var skógur og
autt svæði myndaðist á milli hans
og vegarins. Við þessa skyndilegu
birtu tók maðurinn eftir ólögu-
legri hrúgu, dökkri að lit, á auða
svæðinu. Hrúga þessi líktist lauf-
bing eða msli sem vindurinn
hafði feykt saman. Maðurinn gat
ekki greint það rétt vel vegna
fjarlægðarinnar, en hann hafði
ekkert annað að gera en að leggja
lykkju á leið sína og athuga málið.
Hann greikkaði sporið og
skömmu seinna varð hann sem
lamaður af skelfingu og viðbjóði.
Það sem honum hafði sýnst vera
laufhrúga reyndist vera manns-
líkami, hálfbrunninn mannslík-
ami og sneri andlitið upp.
Vesalings maðurinn flýtti sér burt
og hljóp eins hratt og fætumir
gátu borið hann. Hann hljóp án
þess að líta við og var svo ótta-
sleginn að það var engu líkara
en glæpamaðurinn, sem framið
hafði þetta voðaverk, væri á hæl-
unum á honum.
Lögreglan í Bormerange fékk
enga vísbendingu um hver sá
myrti var þótt líkamsleifamar
væru rannsakaðar. Bensíni hafði
verið hellt yfir líkið og kveikt í
og því var það óþekkjanlegt.
Þrátt fyrir það komst lögreglan
að raun um að hér var um mjög
imga stúlku að ræða, jafnvel inn-
an við tvítugt. Hún hafði verið
lágvaxin og dökkhærð. Einnig
fékkst staðfest að hún hafði verið
klædd rauðum flauelsbuxum,
rauðum skyrtubol með ljósum
röndum, ljósgráum jakka og slét
botna skóm.
Goerens lögreglufulltrúi, sem
hafði með mál þetta að gera, lét
umsvifalaust birta allar stað- j
reyndir um þennan hrollvekjancfi
fund í blöðunum. Bormerange er.j
mjög nálægt landamærum Frakk-
lands og dagblaðið Républicaini»
Lorrain í Moselle, sem er bær í |j|
Frakklandi, skýrði einnig frá |9
málinu. m
Morguninn sem dagblöðin I
birtu frásögnina kom lítill og
grannur maður inn á lögreglu-
stöðina í Moselle. „Ég var
um líkfundinn í Luxemburg. Ég
óttast að þarna kunni að vera um
dóttur mína að ræða. ísabella
hvarf á föstudagskvöldið. Klæðn-
aðurinn kemur heim og saman
við þann sem dóttir mín klæddist
þennan dag.“
Lögreglan þekkti Ives Airault.
Hann bjó nærri lögreglustöðinni,
á númer 12 við Cité Jardin, og
oftar en einu sinni höfðu þeir
rabbað saman, lögreglumennirnir
og Ives Airault.
Við nánari athugun kom í ljós
að þetta var rétt hjá Ives Airault.
Líkaminn, sem hafði verið
brenndur við skógarjaðarinn í
Bormerange, hafði nú fengið
nafn, en leyndardómurinn hvíldi
þó enn yfir málinu. Hvað hafði
orðið þess valdandi að lífi átján
ára stúlku lauk á svo hörmulegan
hátt?
Eftir því sem rannsókn málsins
hélt áfram virtust möguleikarnir
á að upplýsa morðið og ástæður
þess minnka. Ekki hafði verið um
rán að ræða því skammt frá líkinu
hafði fundist silfurkeðja með
krossi sem ísabella Airault hafði
borið um hálsinn. Henni hafði
heldur ekki verið nauðgað. Hver
gat þá ástæðan fyrir morðinu ver-
ið?
Með því að finna ástæðuna var
opnuð leið til að finna glæpa-
manninn. Það hlaut eitthvað
dularfullt eða óeðlilegt að hafa
komið fyrir stúlkuna á hennar
stuttu ævi, eitthvað sem var
vandlega dulið en gæti svipt hul-
unni af þessari ráðgátu, fengist
það upplýst.
Æska Isabellu hafði verið frið-
52 VIKAN 29. TBL