Vikan - 17.07.1986, Qupperneq 53

SAKAMÁL

söm, ánægjuleg, án erfiðleika og
mjög áþekk æsku annarra lítilla
stúlkna í hennar byggðarlagi. í
skólanum stóð hún sig vel í með-
allagi. Eftir að hafa lokið skyldu-
námi valdi hún sér skóla þar sem
kennd var heimilisfræði, matar-
tilbúningur og saumaskapur. Og
þegar tillit var tekið til áhuga-
mála hennar kom í ljós að hún
var ósköp venjuleg stúlka sem
unni heimili sínu og íjölskyldu.
Hún var geðgóð og brosmild,
hafði unun af tónlist og naut þess
að fara út að dansa öðru hverju.
Vinahópurinn var traustur og
ásamt honum fór hún á diskótek
og aðra skemmtistaði. Svo átti
hún kærasta, eða að minnsta
kosti mjög góðan vin, sem var á
sama aldri og hún.
Fjölskylda hennar bjó við Cité
Jardin, eins og fyrr segir, í þægi-
legu raðhúsi. Systkinin voru þrjú
og hún var í miðið. Allt var eðli-
legt. Stundum kastaðist í kekki á
milli systkinanna, eins og gengur,
en þeim þótti samt vænt hverju
um annað og voru góðir vinir. Þar til
þessi hræðilegi atburður gerðist
hafði heimili þeirra verið eins og
flest önnur góðborgaraheimili.
Hinn 23. mars, daginn sem ísa-
bella hvarf, leið morguninn án
þess að nokkuð sérstakt bæri til
tíðinda. Síminn var bilaður og um
áttaleytið um kvöldið, þegar
kvöldverði var nýlokið, stóð Isa-
bella skyndilega á fætur, eins og
hún hefði munað eftir einhverju,
og sagði: „Ég verð að hringja í
vinkonu mína, ég fer bara út í
símaklefa. Kem strax aftur.“
Tíminn leið án þess að ísabella
léti sjá sig, en til að byrja með
þótti foreldrum hennar það ekk-
ert undarlegt. Kannski hafði hún
heimsótt einhverja vinkonu sína
og gist hjá henni eins og stundum
hafði komið fyrir. Að vísu var
ísabella vön að hringja og láta
vita um sig en nú var síminn bil-
aður svo...
Það var ekki fyrr en næsta dag
að þau gerðust áhyggjufull því
ekkert hafði heyrst frá ísabellu
og það var ekki eðlilegt. Sunnu-
dagurinn leið án tíðinda frá
henni. Það var ekki fyrr en með
fréttunum í mánudagsblaðinu að
hinn hræðilegi sannleikur kom í
Ijós.
Frá þeirri stundu varð dauði
ísabellu að ráðgátu. Hún hafði
ekki neytt eiturlyfja, hún drakk
ekki, var ekki í slæmum félags-
skap, betlaði sér ekki far með
ókunnugum né gaf sig á tal við
þá - hvemig í ósköpunum hafði
þá stúlka eins og hún orðið fórn-
arlamb svo hörmulegra örlaga?
Tíminn leið og nafn ísabellu
var á góðri leið með að hverfa í
gleymskunnar dá eins og nöfn
annarra ungra stúlkna sem létu
lífið undir svipuðum kringum-
stæðum. En því miður var hvarfið
og morðið á ísabellu ekkert eins-
dæmi.
Hinn 19. mars 1982 höfðu fund-
ist mannabein og skartgripir
innan um mnnagróður í Moselle,
heimabæ Airault fjölskyldunnar.
Þær líkamsleifar vom af stúlku
nokkurri sem enn var í skóla og
hét Catherine Witwicky. Hún
hafði horfið sporlaust sumarið
áður. Það var 19. ágúst 1983 sem
lík Silviu Gambalonga, sautján
ára gamallar stúlku, fannst á
maísakri. Hún hafði verið kyrkt.
Það var vissulega hægt að finna
sameiginleg einkenni með þessum
þremur morðum. Allar bjuggu
þær á svipuðum slóðum, þær vom
álíka háar, aldurinn næstum því
hinn sami og líkamsbyggingin
mjög lík: grannar, dökkar, hár-
prúðar og með ennistopp.
Ef til vill var hér um tilviljanir
að ræða en lögreglan áleit að hér
væri að verki maður, truflaður á
geði, sem teldi sig sífellt vera að
myrða sömu konuna. Á bak við
þessi villimannslegu morð, sem
virtust framin algjörlega að til-
efnislausu, lá kannski átakanleg
ástarsaga þar sem vonleysið
brenglaði hugsun þess sem ekki
fékk ást sína endurgoldna eða
þrám sínum fullnægt. Vel mátti
hugsa sér að ofbeldismaðurinn
fengi útrás fyrir sjúkar tilfinning-
ar sínar með því að myrða og
limlesta saklausar, ungar stúlkur
sem hann jafnvel þekkti ekki og
áttu enga sök á biturleikanum
sem nagaði hjarta hans.
Auðvitað eru þetta getgátur en
líklegar þó. Mannshugurinn er
nefmlega stundum stærsta ráð-
gátan.
29. TBL VIKAN 53