Vikan - 18.09.1986, Síða 59

heldur. í glugga búðarinnar spegl-
uðust vegfarendur sem staldrað
höfðu við til að horfa á, leikurinn
var ekki nægjanlega sannfærandi
og þar að auki hafði bíll ekið fram-
hjá og hljóðið í honum var of
áberandi.
Myndskeið 563, taka tvö. Nei,
smábið, birtan var of lítil. Og enn
var eitthvað athugavert. „Þú
stoppaðir of lengi í dyragættinni
og svo varstu of þreytuleg. Sara er
nýkomin til landsins og er að reyna
að bera sig vel.“ Myndskeið 563,
taka þrjú og loksins gekk allt eins
og í sögu. En myndatakan á þess-
ari einföldu atburðarás var ekki
nema hálfnuð. I stað þess að láta
áhorfendur horfa á eftir Söru
ganga af stað úr búðinni var kvik-
myndavélinni fundinn nýr staður.
Sara gekk þá í áttina að vélinni
með töskuna sína og bjórinn. Enn
voru vandræði vegna skýjafarsins
og þar sem þetta var um verslunar-
mannahelgi vantaði tilfinnanlega
vegfarendur á leið Söru. Einn af
aðstandendum myndarinnar dró
því blaðamann Vikunnar með sér
inn í myndina, þau gengu á móti
Söru og léku venjulegt fólk á bæj-
arrölti. Ákaflega vandasöm hlut-
verk. Þetta setti Söru hins vegar
út af laginu. „Hvað eruð þið að
gera hér?“ spurði hún og hikaði
og fyrir bragðið varð að taka atrið-
ið upp á nýtt. Þá fór allt að óskum
og aðstandendur myndarinnar
hafa fyrir bragðið tryggt sér einn
nýjan áhorfanda sem er staðráðinn
í að sjá bakið á sér þær 6 sekúndur
sem það kemur fyrir á breiðtjald-
inu.
Aftur voru tækin öll flutt inn í
hús. Taka átti upp nokkur atriði
inni á lítilli skrifstofu sem varla
er stærri en tveir metrar á breidd
og fjórir á lengd. Fyrst var tekin
mynd inn um dyr skrifstofunnar en
seinna var myndavélinni komið
fyrir inni í henni. Leikarinn sat við
skrifborð og þegar best lét voru
ásamt honum í þessari litlu skonsu
kvikmyndatökumaður og aðstoð-
armaður hans, hljóðmaður, leik-
stjóri og loks ljósmyndari
Vikunnar. I atriðinu verður hins
vegar ekki annað séð en leikarinn
sé þarna aleinn. Fyrir utan dyrnar
var svo annar hljóðmaður að störf-
um, myndstjóri, skrifta og farðari
en allt í allt höfðu 18 manns verið
ræstir út fyrir tökur dagsins.
Sólin lét engan bilbug á sér finna
svo nauðsynlegt var að hengja dul-
ur fyrir utan gluggann á skrifstof-
unni svo ekki glampaði um of
innandyra. „Maðurinn? Hvænær
maðurinn kemur? Hann kemur
með Kaupmannahafnarvélinni
klukkan fjögur. Það var ekkert að
þakka. Mín var ánægjan, frú
Stella." Búðarstrákurinn er að tala
í símann við frú Stellu. Þetta virt-
ist liggja beint fyrir en það var
ekki fyrr en eftir 5 tökur að allir
gátu fellt sig við árangurinn. Svo
virtist sem taka 4 yrði tekin góð
og gild en leikarinn lét axlirnar
falla og sagði: „Þetta er hallæris-
legt, Þórhildur." „Já.“ „Eigum við
ekki að gera þetta aftur?“ Og þá
voru loksins þagnirnar milli setn-
inga hæfilega langar, birtan rétt,
hljóðið viðunandi og allt semsagt
í sómanum. 15 sekúndur í höfn.
Vikan fór heim í kvöldmat um
sjöleytið og kvaddi kvikmynda-
fólkið. Því hafði reyndar verið
lofað matarhléi á þessum tíma en
hlutirnir gerðu ekki meira en að
mjakast. „Við förum ekki í mat
fyrr en klukkan níu.“ Áfram var
tekið og að loknu dagsverki voru
á filmu bútar sem taka um tvær
mínútur í sýningu. Áður en að
henni kemur á þó eftir að klippa,
hljóðblanda og fullvinna myndina.
Áhorfendur eiga samt líklega eftir
að horfa nokkuð áhyggjulausir um
forsöguna og snæða poppkornið
sitt rétt eins og myndin hefði orðið
til svo að segja af sjálfu sér. 8
L—
38. TBL VIKAN 59