Vikan - 23.10.1986, Blaðsíða 45

Áslaug Baldursdóttir
Suznarleyfið
Það var einn hlýjan sumarmorgun að
mamma og pabbi Önnu og Ásgeirs ákváðu
að fara í sumarleyfi til Áusturtúns. Það
hafði nefnilega komið auglýsing í blaðinu
um að sumarbústaðurinn í Áusturtúni væri
til leigu í eina viku.
Bömin réðu sér ekki fyrir kæti. Þau fóm
strax að búa sig fyrir ferðalagið. Þau tóku
með sér tennisspaða, bolta, sundföt, skóflur,
fötur, bækur, liti og litabækur, veiðistangir
og auðvitað aukaföt. Og ekki má gleyma
Snata, hundinum þeirra. Mamma og pabbi
vom að setja í bílinn það sem átti að fara
með þegar krakkamir komu með farangur-
inn sinn. Þau settust síðan öll inn í bíhnn
og keyrðu af stað. Þetta var þriggja tíma
keyrsla. Að lokum fundu þau sumarbústað-
inn.
_ „Mér líst bara vel á þennan stað,“ sagði
Ásgeir.
„Já, ég held það verði bara ágætt að vera
héma,“ sagði mamma. Og að sjálfsögðu
samsinntu pabbi og Anna því líka.
Þegar inn var komið fór mamma strax
að útbúa mat handa þeim því þau voruýill
glorsoltin. Þegar búið var að borða fór Ás-
geir í göngutúr með Snata og auk þess ætlaði
hann að fara að veiða. Þegar þeir komu að
vatninu fékk Snati að hlaupa svolítið. Þegar
Ásgeir var búinn að veiða tvo silunga heyrði
hann Snata gelta á fullu. Hvað er að Snata,
er hann búinn að finna eitthvað? Nei, hann
var sko ekki búinn að finna neitt því hann
var fastur í gildru.
„Æi, Snati minn,“ sagði Ásgeir, „það er
best að ég sæki hjálp.“ Þegar heim kom fór
hann strax inn í eldhús til að sækja pabba
en þegar þangað kom sá hann að pabbi var
önnum kafinn við matinn sinn svo að hann
sótti bara mömmu sína sem var að sauma.
„Mamma, mamma, Snati greyið er fastur í
gildru, komdu fljótt,“ hrópaði Ásgeir.
„Hvemig skeði það?“ spurði mamma.
„Eg var að veiða og allt í einu heyrði ég
að hann gelti svo mikið, og svo og svo.. “
„Já, ekki meira um það,“ sagði mamma.
„Við verðum að drífa okkur að hjálpa
Snata.“
Þegar þau komu að Snata var hann ennþá
vælandi.
„Æi, greyið mitt,“ sagði mamma. Það var
ansi erfitt að losa gildruna af Snata en það
tókst að lokum.
Mamma bar Snata heim því hann gat
ekki gengið. Þegar þau komu heim stóð
pabbi í dyragættinni.
„Hvar hafið þið verið?“ spurði hann en
sá þá sárið á Snata. „Hvað kom fyrir?“
„Snati festist í gildra,“ svaraði Ásgeir.
„Hvaða sauður setur gildra hér, það er
ólöglegt?“ sagði pabbi.
„Það hef ég bara ekki hugmynd um,“
sagði mamma. Nú kom Anna út.
„Deyr Snati?“ spurði hún.
„Nei, nei,“ svaraði pabbi, „hann er bara
með smásár sem lagast mjög fljótlega. Hann
getur farið að ganga aftur eftir einn til tvo
daga.“
Ánna og Ásgeir hjúkraðu Snata mjög ve!
svo að hann var fljótlega farinn að ganga
og hlaupa um. En þau ætluðu sko að kom-
ast að því hver hefði sett gildrana fyrir
Snata. Þau laumuðust um nágrennið og sáu
mann sem var að koma gildrum fyrir út um
allt. Þau eltu hann til að komast að því
hvar hann ætti heima. Það var dálítið langt
en að lokum sáu þau hann ganga inn í lítinn
kofa.
Ásgeir og Anna hlupu eins og hérar heim
til að segja mömmu og pabba hverju þau
höfðu komist að. Þegar þau vora komin inn
sögðu þau mömmu og pabba í hveiju þau
höfðu lent og hvar kofinn væri.
„Þið erað ansi hugrökk,“ sagði pabbi, „en
það er best að ég hnngi i lögregluna.“ Pabbi
gerði það og eftir nokkuð langan tíma var
barið að dyrum. Mamma opnaði og bauð
lögregluþjónunum inn.
„Þessi ungu börn hérna urðu vör við
mann sem setur gildrar út um allt,“ sagði
pabbi, „og þau eltu hann alveg heim að
kofanum sínum.“
„Þetta minnir mig á Ólsen gamla, hann
hefur verið eftirlýstur í tvö ár. En viljið þið
ekki fylgja okkur að kofanum, ungu böm?“
sagði annar lögregluþjónninn.
„Að sjálfsögðu viljum við það,“ svöraðu
krakkamir. Þeim fannst leiðin ekki eins löng
núna þegar þau vora í fylgd með lögregl-
unni.
Þau komu að kofanum og það alls ekki
tómum því inni í honum sat Ólsen gamli
við drykkju. Lögregluþjónamir vora ekki
lengi að handjáma gamla karlinn sem streitt-
ist ekkert á móti eins og hann heföi vitað
að þetta myndi ske.
„Við þökkum ykkur mjög vel fyrir þessa
hjálp. Hefðuð þið ekki verið hér heföi Olsen
ekki fundist svona fljótt.“
„Það var ekkert,“ svaraði pabbi, „það
vora nú aðallega bömin sem hjálpuðu til.
„En allt er gott sem endar vel,“ sagði
mamma.
41 TBL VIKAN 45