Vikan - 23.10.1986, Blaðsíða 54

Sakamálasaga eftir Agöthu Christie
notaði gráu frumurnar mínar til að fremja
afbrot en ekki til að upplýsa þau. Þvílíkir
möguleikar fyrir útsjónarsaman þjóf. Líttu
á þéttvöxnu konuna þarna, þessa hjá súl-
unni. Hún er hlaðin gimsteinum, í bókstaf-
legri merkingu.“
Ég leit í þá átt sem hann horfði.
„Ja héma,“ sagði ég. „Þetta er frú Opal-
sen.“
„Þekkirðu hana?“
„Lítillega. Maðurinn hennar er verðbréfa-
sali og hagnaðist vel á síðustu olíuverð-
hækkunum.“
Eftir kvöldverðinn rákumst við á Opalsen
hjónin á bamum og ég kynnti þau fyrir
Poirot. Við röbbuðum við þau dálitla stund
og drukkum síðan með þeim kaffi.
Poirot fór nokkmm viðurkenningarorð-
um um hinar dýrmætu gersemar sem frú
Opalsen bar á breiðum barmi sínum og hún
ljómaði öll við hrósið.
„Þetta er tómstundagaman hjá mér, hr.
Poirot. Ég elska skartgripi. Ed þekkir þenn-
an veikleika minn og þess vegna gefur hann
mér eitthvað smávegis ef honum vegnar vel
í viðskiptunum. Hafið þér áhuga á dýmm
steinum, hr. Poirot.“
„Vegna starfa mins hef ég haft afskipti
af frægustu eðalsteinum heims.“
Síðan sagði hann frá sögufrægum dýrgrip-
um sem vom í eigu konungsíjölskyldu
nokkurrar en notaði að sjálfsögðu dulnefni
og breytti staðháttum í frásögn sinni. Frú
Opalsen hélt niðri í sér andanum af ákefð.
„Ja héma,“ sagði hún þegar Poirot hafði
lokið máli sínu. „Þetta er bara rétt eins og
í leikriti. Vitið þér hvað, ég á perlufesti sem
á sér athyglisverða sögu. Mér er sagt að
þetta sé ein fegursta perlufesti í heimi. Perl-
umar eru mjög líkar á litinn og stærð þeirra
er í réttum hlutföllum. Ég ætla að fara upp
á herbergi og ná í hana.“
„Þér emð allt of vinsamleg," mótmælti
Poirot. „í guðsbænum ekki var að hafa fyr-
ir þessu.“
„En ég vil svo gjaman sýna yður hana.“
Frúin sigldi eins og skonnorta undir full-
um seglum í áttina að lyftunni. Hr. Opalsen
leit spyijandi á Poirot en hann hafði verið
að ræða við mig.
„Konan yðar var svo vinsamleg að bjóð-
ast til að sýna mér perlufestina sína,“
útskýrði Poirot.
„Já, perlumar.“ Hr. Opalsen brosti
ánægjulega. „Þær em svo sannarlega þess
virði að litið sé á þær. Annars var perlufest-
in rándýr en það skiptir svo sem engu máli,
ég fengi andvirði hennar aftur með rentum
ef ég seldi hana núna, og það gæti svo sem
farið svo ef málin halda áfram að þróast á
þennan hátt. Það er lítið lánsfé að hafa á
markaðnum þessa stundina, það gerir bann-
sett verðbólgan.“
Hann hélt áfram að ræða einhver efna-
hagsleg atriði sem ég ekki skildi. Allt í einu
kom hóteldrengur og hvíslaði einhveiju í
eyrað á honum og truflaði hann í frásögn-
inni.
„Hvað segið þér? Ég kem eins og skot.
Er henni nokkuð orðið illt. Hafið mig afsak-
aðan, herrar mínir.“
Hann flýtti sér burt. Poirot hallaði sér
aftur á bak og kveikti í einni af þessum
örsmáu rússnesku sígarettum sem hann
reykti gjarnan. Hann dundaði sér við að
raða tómum kaffibollunum í einfalda röð.
Þegar því var lokið horfði hann á árangur-
inn og brosti út að eyrum.
Nokkrar mínútur liðu og ekki létu Opal-
sen hjónin sjá sig.
„Undarlegt,“ sagði ég, „þau ætluðu að
koma aftur.“
Poirot horfði með athygli á reykhringina
sem hann blés frá sér og sagði síðan hugs-
andi.
„Þau koma líklega ekki aftur.“
„Af hveiju?“
„Vegna þess, kæri vinur, að það hefur
eitthvað komið fyrir.“
„Hvað hefur komið fyrir og hvemig veistu
það?“
Poirot brosti: „Fyrir skömmu kom fram-
kvæmdastjórinn hlaupandi út af skrifstof-
unni sinni og flýtti sér upp stigann. Hann
var mjög óstyrkur. Lyftuvörðurinn er á tali
við einn hóteldrenginn og lætur sig engu
skipta þótt einhver sé búinn að hringja þrisv-
ar eftir lyftunni. í þriðja lagi fæ ég ekki betur
séð en að þjónamir séu áhyggjufullir og þú
veist hvað þarf til að þjónar verði áhyggju-
fullir.“ Poirot hrisd höfuðið ákveðinn. „Ég
held að þetta sé alvarlegt mál. Datt mér
ekki í hug. Hér kemur lögreglan.“
Tveir menn gengu inn í hótelið. Annar
var einkennisbúinn en hinn ekki. Þeir töluðu
við einn hóteldrenginn og var umsvifalaust
vísað upp stigann. Nokkm síðar kom sami
drengur aftur niður og gekk í áttina til okk-
ar.
„Hr. Opalsen sendir yður kveðju sína og
biður yður að koma.“
Poirot stóð strax upp. Það var engu lík-
ara en hann hefði beðið eftir þessu kalli.
Ég flýtti mér á eftir honum.
Herbergi Opalsen hjónanna voru á fyrstu
hæð. Hóteldrengurinn barði að dymm og
hvarf síðan á braut en við gengum inn um
leið og einhver hrópaði „Kom inn“. Við
stóðum nú inni í svefnherbergi frú Opalsen
og í miðju herberginu lá frúin grátandi á
grúfu i hægindastól. Það var ekki sjón að
sjá andlitið á henni því að augnháraliturinn
hafði rannið með tárunum niður eftir smink-
uðum kinnunum og myndað svartar rákir.
Hr. Opalsen gekk reiðilega fram og aftur.
Lögreglumennirnir stóðu í miðju herberg-
inu. Annar þeirra var með opna vasabók í
hendi. Við arininn stóð herbergisþerna sem
augsýnilega var nær dauða en lífi af hræðslu
en hinum megin í herberginu stóð frönsk
stúlka sem greinilega var þerna frú Opalsen.
Hún grét af engu minni innlifun en húsmóð-
ir hennar.
Inn í þessa ringulreið gekk Poirot, snyrti-
mennskan uppmáluð og skælbrosandi. Frú
Opalsen rauk upp af krafti sem maður bjóst
alls ekki við að byggi í svo feitri manneskju
og gekk til hans.
„Ed getur sagt það sem hann vill en ég
trúi á heppnina og ég er sannfærð um að
það var vilji örlaganna að við skyldum hitta
yður í kvöld og ef þér getið ekki haft uppi
á perlufestinni minni þá getur enginn það.“
„Takið þessu rólega, frú.“ Poirot klappaði
róandi á hönd hennar. „Ég get fullvissað
yður um að þetta fer allt saman vel á endan-
um. Poirot mun koma yður til aðstoðar."
Hr. Opalsen sneri sér að lögregluforingj-
anum. „Hafið þér nokkuð á móti því að ég
leiti aðstoðar þessa herramanns?"
„Alls ekki, herra minn,“ svaraði lögreglu-
foringinn kurteislega en það var augljóst að
honum stóð hjartanlega á sama. „Þar sem
frúnni líður betur núna er rétt að hún greini
frá því sem gerst hefur.“
Frú Opalsen leit vonleysislega á Poirot
þegar hann leiddi hana aftur til sætis.
„Fáið yður sæti og segið okkur allt af létta
án þess að æsa yður upp.“
Frú Opalsen þurrkaði augun.og hóf frá-
sögnina: „Ég fór upp eftir matinn til að ná
í perlufestina því að ég ætlaði að sýna hr.
Poirot hana. Herbergisþeman og Celestine
voru báðar í' herberginu eins og venju-
lega...“
„Af hveiju segið þér eins og venjulega?“
Hr. Opalsen útskýrði þetta: „Ég hef sett
þá reglu að enginn gangi um herbergið án
þess að Celestine, þernan okkar, sé við-
stödd. Herbergisþernan, sem býr um rúmin
á morgnana og á kvöldin, gerir það undir
eftirliti Celestine. Annars fer hún ekki inn í
herbergið.“
„Nú, eins og ég var að segja,“ hélt frú
Opalsen áfram, „þá kom ég upp og gekk
að kommóðunni þama.“ Hún benti á neðstu
skúffuna hægra megin i snyrtiborðinu. Ég
tók skartgripaskrinið upp og opnaði það.
Þar var allt eins og það átti að vera nema
hvað perlufestina vantaði.“
54 VIKAN 43. TBL