Vikan - 15.01.1987, Side 37

hingað til. Hvað aðsókn að leikjum viðkemur
hef ég ákveðnar skoðanir á því hvers vegna
hún hefur farið minnkandi. Þjóðfélagið, sem
við lifum í í dag, er ekki i neinni líkingu við
það þjóðfélag sem var hér fyrir um tíu til tólf
árum. Margt hefur breyst. Hér hafa sprottið
upp nýir fjölmiðlar og ekki er enn séð fyrir
endann á þeirri fjölgun. Á síðasta ári var
stofnsett ný útvarpsstöð,_ sjónvarpsstöð og
svona mætti lengi telja. Ég tel að íslenskir
handknattleiksunnendur vilji fá leikina heim
í stofu og þá helst í gegnum sjónvarpið, þess
vegna mæti þeir ekki á leikina. Almenningur
á Islandi er heimakærari nú en fyrir nokkrum
árum og það er ein ástæðan. Ég veit ekki
hvað ég myndi gera ef ég væri í hópi áhorf-
enda í dag. Ég vona hins vegar eindregið að
ég eigi einhvern tímann í framtíðinni eftir að
sitja i rólegheitum heima hjá mér og horfa á
íslenska landsliðið i handknattleik leika og
standa sig vel. Ég hefði til dæmis viljað vera
í sporum íslenskra áhorfenda sem fylgdust
með leikjum íslenska landsliðsins í síðustu
heimsmeistarakeppni í Sviss. Það hetði verið
mjög notalegt. En ef við snúum okkui aftur
að vandamálum handboltans þa hef ég engai
„patentlausnir" á takteinum en það er Ijóst
að það verður eitthvað að gera. Það á ekki
að vera mikið mál að rífa handboltann upp
í sömu stöðu og hann var í fyrir um tíu til
fimmtán árum þegar Laugardalshöllin var
þétt setin áhorfendum hvenær sem leikið var.
Þetta er því miður liðin tíð.“
„Þarna sat konan mín
í flæðarmálinu ofan á
laxinum og hann
hefur ekki synt síöanu
Þó Einar hafi mestan áhuga á handknatt-
leiknum veit ég að hann hefur áhuga á ýmsu
öðru eins og fram kemur hér á eftir: „Eins
og gerist og gengur með íþróttamenn má segja
að ég sé algert sportidjót. Ég hef ákaflega
gaman af öllum boltaíþróttum og ekki má
gleyma golfinu. Það mun taka við a( hand-
knattleiknum hjá mér. Golfsettið er til staðar
en hefur lítið verið notað hingað til. Ég á
góða vini í golfinu og hlakka mikið til þess
að leika með þeim þegar ég helli mér út í
þetta. Nú, svo les ég auðvitað og hlusta á
tónlist. Það má segja að ég sé alæta á bækur
og tónlist. Þó er Bruce Springsteen í mestu
uppáhaldi hjá mér í tónlistinni þessa dagana
ásamt Talking Heads. Ég á mér engan sér-
stakan uppáhaldsrithöfund en hef lesið mjög
mikið eftir Ólaf Hauk Símonarson. Þá má
nefna til sögunnar bíladellu sem hefur heltek-
ið mig. Ég keypti mér nýlega skruggukerru,
Opel Kadett, sem er 130 hestöfl og mjög
skemmtilegur bíll. Hann kostaði 400 þúsund
krónur á Spáni og kostar 700 þúsund krónur
hér. Ég get nefnt eina dellu enn en það er
veiðidella. Ég hef alltaf haft mjög gaman af
að komast í laxveiði og reyni yfirleitt að kom-
ast í það minnsta einu sinni á sumri í Þverá
í Borgarfirði.“
- Eina góða veiðisögu, takk fyrir.
„Hún myndi þá tengjast stærsta laxinum
sem ég hef náð á land,“ segir Einar og hlær
mikið, og það er ekki laust við að hæðnis-
glott færist yfir andlit hans. Það er strax
greinilegt að veiðisagan, sem er í uppsiglingu,
er ekki alveg venjuleg. Einar heldur áfram:
„Ég var við veiðar i Þverá og eiginkonan var
með í fyrsta skipti. Ég var uppi í gili sem
kallað er og setti í stóran fisk. Líður og bíður
og ég þreyti fiskinn. Nokkuð erfitt var um vik
í lendingunni og konan boðin og búin að
aðstoða mig. Hún var með fingravettlinga á
höndunum og ég kallaði til hennar og sagði
henni að taka fiskinn og sveifla honum upp
á land. Eitthvað misskildi hún það sem ég
sagði því hún reif í girnið og þegar flskurinn
var allur kominn upp úr ánni sleit hann sig
lausan og þá var nú handagangur í öskjunni.
Ég vissi ekki fyrr en konan sat á rassinum í
flæðarmálinu og ofan á laxinum sem ekki
hefur synt síðan. Laxinn vó fimmtán pund
og er sá stærsti sem ég hef veitt. Þrátt fyrir
heldur klaufalega tilburði í byrjun get ég víst
þakkað minni heittelskuðu að laxinn náðist á
land í lokin."
„Ég, konan og barnið
erum ennþá betri vinir
í dag en áður en við
fórum til Spánar“
Þetta viðtal er nú senn á enda. Einar er
orðinn órólegur aldrei þessu vant, tekinn að
atast út um allan stól og það er greinilegt að
það er landsleikur fram undan. Einar var
staddur hér á landi yfir jólin og var það að
hans sögn kærkomin heimsókn til vina og
vandamanna. Nú er hann kominn aftur á
fulla ferð á Spáni og vonandi stendur hann
sig í stykkinu.
„Það er ekki spurning að ég sakna íslands.
Ég er að vísu heppinn að því leyti til að ég á
geysilega stóran vinahóp og auðvitað saknar
maður vina og kunningja þegar maður dvelst
lengi erlendis. Ég hef líka verið afskaplega
heppinn með eiginkonu. Hún stendur sem
bjarg að baki mér og það má segja að hennar
hlutverk núna sé fyrst og fremst að hugsa um
mig. Það gerir hún mjög vel, eldar frábæran
mat sem oftast er of góður. Við höfum haft
mjög mikinn tíma til að ræða málin eftir að
við komum til Spánar og það er ekki spurn-
ing að ég, konan og barnið erum enn betri
félagar í dag en við vorum áður en við héldum
til Spánar.“
3. TBL VIKAN 37