Vikan


Vikan - 15.01.1987, Blaðsíða 53

Vikan - 15.01.1987, Blaðsíða 53
vitið hefði meira, fór inn í stofu og settist í sófann. Andartaki síðar korn hún á eftir hon- um og settist í hornið gegnt honum. Og þau horfðust þegjandi í augu. Lengi. Loks stóð hann upp, fór fram í eldhús, lok- aði á eftir sér og fór að þrífa eftir hana. Hún sat eftir og horfði í gaupnir sér. Þegar hann hafði fleygt diskabrotunum í ruslið, sópað gólfið og meira að segja farið yfir það með blautum klút - og gengið frá þeim áhöldum sem heil voru - fór hann inn til hennar og settist hjá henni í sófann. Hún leit upp og strauk hálsinn aftanverðan þar sem hann hafði gripið hana steinbítstaki. Hann færði sig nær henni, rétti fram höndina og þau féllust í faðma! Og svo fór hann að kyssa á henni hálsinn, strjúka henni um vanga og áður en leið á löngu tók hann hana í fangið og bar inn í svefnherbergi. Ljósin loguðu í stofunni, en inni hjá þeim var myrkur. Við Hilda gátum ekki séð hvað fram fór, en áttum ekki erfitt með að ímynda okkur það. Hún stundi lágt og þegar ég leit á hana sýndist mér ég sjá tár í augum hennar. Svo stóð hún á fætur, tók saman ílátin undan kvöldverðinum og fór fram. Skömmu seinna heyrði ég hana leggjast til svefns. Ég vakti lengi frameftir við að bókfæra við- burði kvöldsins í lífi Guðgeirs og Stellu. Átökunum milli hjónanna lauk ekki með atlotum þeirra þetta kvöld. Næstu daga var stundum eins og allt væri í hers höndum á heimili þeirra. Ég var raunar nokkuð viss um það á tímabili að þá og þegar myndi slitna upp úr hjónabandinu, því mér fannst ótrúlegt að svo viðkvæm kona sem Stella var myndi þola svona slagsmál. Hún var vön góðu at- læti og eftirlæti umhverfisins og hafði aldrei tekið þátt í hversdagslegum störfum á heim- ili. Hún hafði ekki tekið ábyrgð á neinu nema sjálfri sér - ef ég undanskil afrek hennar á vinnustað, sem mér skildist að væru fyrir ofan meðallag. Vinnufélagi hennar hafði sagt mér að á skrifstofu Skógræktarinnar gætu menn ekki komist af án hennar. Ég óttaðist ekki um sálarheill eða úthald Guðgeirs í þessum átökum. Hann var jarn- karl. En ég undraðist að þolinmæði hans gagnvart afskiptaleysi hennar eða leti a heimil- inu skyldi bresta. Ég hafði fastlega reiknað með því að hann sætti sig við hlutskipti sitt. Þegar ég ræddi þetta einhvern tíma við Pál sagði hann eitthvað á þa leið að ekki væri hún betri sú músin sem læddist og átti þá við hvort tveggja, að Guðgeir hafði hrifsað Stellu úr höndum mínum og lika hitt að í vinnunni á blaðinu lét hann ekki fara sérlega mikið fyrir sér frá degi til dags; en hann vann stöð- ugt á. Hann stóð til dæmis nærri því að verða ritstjóri þá daga sem mest gekk á heima fyrir. Á meðan stríðið milli þeirra var kalt, var samlíf þeirra að mestu í settlegum skorðum. Þau komu til dæntis ævinlega saman heim í bílnum, gengu þegjandaleg inn í húsið og Guðgeir hóf sitt eldhússtell. Stella hvíldi sig í stofu og ekki fyrr en undarlegt, og á stund- um tilþrifamikið kynlíf þeirra upphófst í upplýstu svefnherberginu, að í ljós kom að þótt hún hefði hægt um sig við sjónvarpið allt kvöldið, þá rann nú í henni blóðið! En nú var þetta allt komið í vitleysu. Guð- geir var greinilega hættur að sækja hana í vinnuna. Stundum kom hann heim á undan henni og var að dunda sér við matseld eða jafnvel viðhald á íbúðinni, þegar hún kom gangandi eða með strætisvagninum og honurn hafði að því er virtist ekki flogið í hug að sækja hana; og skipti engu þótt úrhelli væri eða norðan kaldi. Aðra daga kom hún á und- an og hann löngu seinna. Þann tíma sem hún var ein einhverja stund áður en hann kom lét hún eldhúsið í friði, enda kunni hún fátt til verka á þeim stað, en þess í stað var hún tek- in til við prjónaskap. Ég trúði ekki mínum eigin augum þegar ég sá hana taka fram garn og fara að fitja upp á prjón. Rifrildi á milli þeirra voru ákaflega algeng þennan tíma. Ég sé það í dagbók minni að þau hafa farið í hár saman svo að segja á hverju kvöldi. En það sauð aldrei eins ræki- lega upp úr og fyrsta kvöldið. Daginn eftir I 3. TBL VIKAN 53
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.