Vikan - 15.01.1987, Blaðsíða 52

Sakamálasaga skrifuð af Gunnari Gunnarssyni fyrir VIKUNA
Níundi kafli
Mordingi
Kvöld nokkurt, þegar ég hafði aðgætt still-
inguna á sjónaukanum og augu mín vanist
hinni sérkennilegu birtu glerjanna, tók ég eft-
ir því að andrúmsloftið á heimili Guðgeirs
og Stellu var annað en venjulega. Allan þann
tíma sem ég hafði fylgst með hjónunum hafði
stafað kulda frá samlífi þeirra handan götunn-
ar. Ég uppnefndi heimili þeirra jafnvel með
sjálfum mér og kallaði það „íshúsið“. Þögnin
og fáskiptnin var þar oft svo alger að mér
varð kalt af að horfa á þau. Hin bláleita birta
í kíkinum hefur eflaust hjálpað þar nokkuð til.
Breytingin handan götunnar varð, að því
er mig minnir, um svipað leyti og Hilda flutti
inn til mín. Koma hennar í íbúðina hafði
ekki önnur áhrif á mig og mitt starf en að
mér leið ögn betur. Hún kom fyrir húsgögn-
um, fleygði þeim gömlu út, málaði veggi og
loft og markaði vistarverunni nútímalegan
stíl. Þótt Hilda væri farin að búa hjá mér,
breytti það varla venjum mínum því hún var
sjaldnast heima nema yfir blánóttina - og það
féll okkur báðum vel að vita sem minnst hvort
um annað, tala sem minnst. Ég trúi það hefði
verið auðvelt að telja þau orð sem á milli
okkar fóru þessa fyrstu daga - og raunar alla
tíð.
Hilda var hins vegar um eitt frábrugðin
húsfreyjunni handan götunnar: - hún var at-
hafnasöm heima við. Hún sýslaði við heimili
okkar, fór þegjandi um með afþurrkunarklút,
fann til föt af okkur og þvoði ellegar lag-
færði, setti blað á teikniborðið sitt og dró
nokkur strik. Og hún leit oft brosandi til
mín. Saman gerðum við fátt annað en borða
og elskast. Og stöku sinnum konr hún að legu-
bekknum þar sem ég var með kíkinn og
dagbókina og gægðist í hann. „ O svei, hvílíkt
pakk,“ átti hún til að segja ef hún sagði eitt-
hvað. En hún lét mig skilja af látbragði sínu
að sér geðjaðist ekki alls kostar að athæfi
mínu. Hún gekk meira að segja svo langt að
segja við mig að rannsóknir mínar stemmdu
ekki við mina eigin kenningu um fáskiptni í
samlífi.
- Þú rannsakar atferli Guðgeirs og Stellu
nákvæmlega, sagði hún, - en þú eyðir ekki
einu orði að því sem við eruni að gera hér.
Ég benti henni auðvitað á að þau handan
götunnar væru vísindalegt viðfangsefni mitt
og að um okkar samlíf þyrfti ekki að tala,
hvað þá rannsaka (enda hefði það ekki verið
á mínu færi; Guðgeir hefði hugsanlega getað
tekið þá athugun að sér!) enda var líf okkar
hafið yfir gagnrýni. Það var eins og best varð
á kosið. Þá sagði hún að sér fyndist ég ekki
hafa sérstakan áhuga á að njóta lífsins - að
ég væri í þeirri sambúð sem hentaði mér best,
en í stað þess að vera hamingjusamur væri ég
á kafi í að kanna og taka þátt í óhamingj-
unni handan götunnar. Eg benti henni
auðvitað á að hún og ég yrðum betra fólk
og betur hæf fyrir sambúðina með því að
kanna aðra og læra af mistökum þeirra.
Annars töluðum við ekki mikið saman -
og helst ekki neitt um störf okkar.
En eitthvað mikið var að gerast hjá Guð-
geiri og Stellu.
Kvöldið sem ég fyrst varð var breytingar
hjá þeim sat ég við gluggann og fylgdist með
framvindunni. Og beið heimkomu Hildu.
Trúlega hefur hún ckki verið búin að vera
lengi hjá mér því ég var enn eftirvæntingarfull-
ur og óþolinmóður að bíða hennar. En
vitaskuld lét ég ekki á neinu slíku bera þegar
hún loksins kom.
Breytingin i samlífi Guðgeirs og Stellu var
í fyrsta lagi sú, að þau fóru allt í einu að tala
saman. ,,Tala“ er reyndar ekki alveg hárrétt
orð í þessu samhengi, ég ætti hcldur að nota
orðið „rífast".
Guðgeir byrjaði.
Hann kom inn í stofuna þar sem hún dorm-
aði við sjónvarpið og skók að henni sleifina
sem hann hafði notað til að hræra í potti
með. Og var næsta broslegur þar sem hann
stóð yfir henni með svuntu bundna um sig
miðjan og sagði eitthvað eitrað. Hún horfði
á hann hatursaugum. Hann hélt áfram. Hún
þagði. Þá fór hann að æða um gólf, gekk í
hringi í kringum hana í sófanum, ýtti meira
að segja við sófanum sem hún lá í og hélt
áfram að veifa sleifinni. Hún settist upp, gat
greinilega ekki látið sem ekkert væri, sagði í
fyrstu ekkert, en tókst loks að skjóta inn at-
hugasemd. Og þá varð hann bara verri. Hann
slökkti á sjónvarpinu! Og tók af sér svuntuna
og fleygði út í horn.
Þegar Stella stóð upp og fór fram í eldhús
og fór þar eitthvað að skarka í pottum og
öðrum áhöldum þóttist ég vita hvað Guðgeir
hefði verið að raula. Maðurinn var hreinlega
að gefast upp á heimilisstörfunum og vildi að
hún tæki þátt í þeim, eða tæki kannski alveg
að sér húsmóðurskyldurnar.
En auðvitað var Stella ófær um það, að
minnsta kosti svona fyrsta kvöldið sem Guð-
geir krafðist þess. Orðasenna þeirra hélt
áfram yfír matseldinni - og hefur trúlega ekki
verið matreidd nein krás þeirra megin við
götuna þennan dag, því ég sá Guðgeir ýta
diskinum hranalega frá sér þegar hún loks
myndaðist við að skammta honum einhverja
ókennilega slettu á hann. Hann fór nú inn í
stofu, kveikti á sjónvarpinu og stillti svo hátt
að ég heyrði hljóðið yflr götuna. Og svo sett-
ist hann í sófann þar sem hún hafði jafnan
setið og lét sem hann nyti þess sem á skjánum
var.
Hún kom í dyrnar og horfði á hann um
stund. Þegar hann leit ekki upp, skellti hún
hurðinni af þvílíku offorsi í falsið að hann
lyftist í sætinu, rauk upp og slökkti á tækinu
- og á eftir henni fram. Ég sá það á honum
að nú ætlaði hann að sýna henni hvar Davíð
keypti ölið. Hann fálmaði eftir svuntu í eld-
hússkáp, greip í Stellu og hélt henni sem í
skrúfstykki milli læra sér á meðan hann hnýtti
á hana svuntuna. Svo tók hann hana stein-
bítstaki og sleppti ekki fyrr en hún var farin
að fálma eftir óhreinum mataráhöldum í
kringum sig og reyna að skola af þeim óhrein-
indin í þessari erfiðu stellingu.
Mér fannst þetta Ijári gott á hana!
Allan tímann sem þetta gekk á rifust þau
eins og hundur og köttur. Og skarkið í pott-
unum varð ekki til að draga úr hávaðanum.
Þegar Hilda kom heim sagðist hún hafa heyrt
i þeim lætin út á götu. Hún færði mér tilbúin
kjúklingastykki i pappakassa, heita sveppa-
sósu í plastmáli og steiktar kartöflur. Við
sátum svo saman á legubekknum og átum
þennan kvöldverð okkar með plastgöfflum,
dýfðum bitum í tómatsósu, sötruðum kók og
skemmtum okkur konunglega! Og höfðum
þó fyrst gaman af þessu þegar hann sneri sér
frá henni og hún greip þá hvern diskinn á
fætur öðrum og grýtti í gólfið! Þá hefur Guð-
geir kannski hugsað með sér að sá vægði sem
52 VIKAN 3. TBL