Vikan - 26.02.1987, Page 18

Lesendur skrifa:
Æwntýri
aprílnætur
eftir Sigrúnu Björgvinsdóttur
Það gerðist ekkert í tvœr þrjár mínútur
og við Dagný vorum að vona að það drœgi
úr hríðunum þegar hún var laus við hrist-
inginn í bílnum. En sú von brást. Hun
fékk harða hríð og greip í hönd mér. Ég
sá að það var viðbúið að barnið fœddist
áður en hjálpin bœrist. Ég reyndi að hag-
rœða henni í sœtinu og færði hana úr
nœrbuxum. Það sá þegar á kollinn.
Ég vaknaði við að hönd var lögð
á öxl mér. Dagný stóð við rúmið.
Ég reis upp til hálfs og spurði hálfsof-
andi:
Hvað? Ertu orðin lasin?
Ég held það, sagði hún og gekk út
úr herberginu. Ég svipti af mér sæng-
inni, greip fötin mín og læddist fram
að dyrum, sneri mér við og leit til
barnanna. __ Nei, þau höfðu ekki
rumskað. Ég lokaði hljóðlega og fór
fram í eldhús þar sem Dagný sat.
Er það strákurinn? spurði ég.
Ég held það, sagði vinkona mín og
hló við. Ég vaknaði klukkan hálfeitt
og fannst ég fínna verki.
Fannst þér þú finna? sagði ég. Sam-
kvæmt minni reynslu þarf maður nú
ekki að vera í vafa um það.
Nei, þetta er líklega vitleysa í mér
en ég er samt eitthvað skrítin í bak-
inu.
Við skulum þá bara hita okkur
kaffi og sjá til hvað gerist, sagði ég.
En mikið væri nú stráksi góður að
koma í páskafríinu.
Já, það væri fallega gert af honum,
sagði Dagný og hló við aftur. Hún
er einstaklega hláturmild, stúlkan
sú.
Ég tók til kaffið og gaf henni auga.
Nei, hún var ekki þessleg að hún
væri þjáð. Nú. þetta fór nú venjulega
rólega af stað.
Hún Dagný hafði verið hjá mér
þennan vetur að hugsa um börnin
og heimilið á meðan ég var að kenna.
Þá heppni að fá hana átti ég strákn-
um að þakka. Hefði hann ekki tekið
upp á þessum ósköpum, að vilja endi-
lega troða sér inn í þennan ómögu-
lega heim einmitt núna, þá hefði hún
mamma hans getað fengið sér betri
vinnu. Þess vegna varð mér oft hugs-
að hlýlega til þess litla. Já, við
töluðum alltaf um strákinn. Líklega
var það af því að Dagný átti eina
stúlku fyrir.
Jæja, nú finn ég ah'eg greinilegan
verk, sagði Dagný. Ég held að það
sé best að fara inn eftir. Vilt þú vekja
Jökul á meðan ég tek til það sem ég
þarf að hafa með mér. Ég gekk upp
á efri hæðina og barði hjá Jökli.
Hann var kennari við skólann og
hafði lofast til að aka Dagnýju á
sjúkrahúsið, sem var um fjórtán kíló-
rnetra leið. Hann var ekki lenai að
18 VIKAN 9. TBL