Vikan - 26.02.1987, Page 47

M óðir Theresa er heims-
fræg fyrir sín stórkostlegu
störf. Hún hefur ferðast um
heiminn og hjálpað fátækl-
ingum. Hún hefur sjálf
farið í mestu fátækrahverf-
in og hlúð að mörgum
hinna aumustu bræðra
sinna. Sem ung, rómversk-
kaþólsk nunna var hún
send til Kalkútta i Ind-
landi. Þegar hún hafði
starfað þar nokkurn tíma
fékk hún eins konar vitrun.
Hún skildi að Guð ætlaði
henni það hlutverk að sinna
hinum fátækustu hinna fá-
tæku. Hún sótti uin að fá
að stofna sína eigin reglu
innan þeirrar sem hún
starfaði í. Það varð upphaf-
ið að Líknarsystrunum.
Móðir Theresa hefur
hlotið ýmiss konar viður-
kenningar fyrir starf sitt.
Hún fékk friðarverðlaun
Nóbels. Hún notaði féð,
eins og allt annað, fyrir fá-
tæklingana.
En hún vill ekki að pen-
ingum sé safnað fyrir
Líknarsysturnar. Ef menn
vilja gefa eiga þeir að gefa
af þeim peningum sem þeir
þegar eiga.
Móðirin hefur, eins og
aðrar systur hennar, unnið
fátæktarheit og skírlífisheit
sem hún lifir samkvæmt.
Eitt sinn sem oftar var
Líknarsystrum gefið hús
undir starfsemi sína í einu
þeirra íjölmörgu landa sem
þær starfa í. Og móðir
Theresa fjarlægði úr húsinu
allt það sem henni fannst
vera prjál, til dæmis teppi
sem voru á gólfunum.
Móðir Theresa veigrar sér
aldrei við að fást við það
sem margir myndu ekki
gera sökum þess að þeim
myndi finnast það ógeð-
fellt, til dæmis að fást við
holdsveika, ormétna og
menn sem eiga við svipaðan
ömurleika að striða.
Sveltandi, ormétinn og
fársjúkur maður lá í göt-
unni. Það hafði enginn
sinnt honum. Hann hafði
legið þarna og fólk gekk
framhjá honum. En móðir
Theresa fór til hans og tók
að sinna honum. Hann
spurði: „Hvers vegna gerir
þú þetta?“ Hún svaraði:
„Vegna þess að ég elska
Þig“
Eitt sinn sagði móðir
Theresa: „Ég hef verið
spurð hvað ég muni gera
ef fátækt verði útrýmt i
heiminum. Ég hef svarað
því til að þá verði ég at-
vinnulaus.
Hér á eftir fara nokkrar
sögur sem móðir Theresa
segir sjálf. Þær bera glöggt
vitni þeirri sannfæringu sem
hún býr yfir og þeim
óstöðvandi krafti sem hún
á: __
Ég er ekkert. Það sem ég
hef gert er ekki mitt verk
heldurGuðs. Hann fram-
kvæmir. Ég er bara lítið og
oft gagnslaust verkfæri.
Ég hóf vinnu mína í öm-
urlegustu fátækrahverfun-
um í Kalkútta á Indlandi.
Það var árið 1948. Þá voru
heimilislausir þar um hálf
milljón. Ég hjálpaði þeim
sem sváfu á götunum og
átu rusl. Ég varð vitni að
hinum hræðilegustu kvöl-
um.
Einu sinni sagði sagði
kona mér frá hindúaíjöl-
skyldu sem í voru átta börn.
Þau höfðu ekkert fengið að
borða í marga daga. Ég tók
eins mikið af hrísgrjónum
og ég gat og flýtti mér til
þeirra.
Börnin voru nærri dáin
úr hungri og þau buðu mig
velkomna með gleðihróp-
um. Móðir þeirra tók við
hrísgrjónunum og skipti
skammtinum í tvennt. Hún
gaf börnunum sínum ann-
an helminginn en fór svo
útmeð hinn.
Þegar hún kom aftur
spurði ég hvar hún hefði
verið. Hún svaraði: „Ég fór
til Moslem fjölskyldunnar í
næsta húsi. Þar eru líka átta
börn og þau hafa heldur
ekkert fengið að borða í
marga daga.“
Eitt sinn fundu systur
mínar deyjandi mann sem
var þakinn sárum. Þær fóru
með hann á heimili okkar
fyrir hina deyjandi. Ég hóf
að þvo honum og hjálpa.
Smám saman birtist frið-
sæld i andliti hans.
Ég spurði hann hvort
hann þjáðist. „Já, afskap-
lega mikið,“ svaraði hann.
vEn ég er hamingjusamur.
Ég hef alltaf verið heimilis-
laus eins og dýr en nú mun
ég deyja eins og engill.
Ég var eitt sinn á göngu
í strætunum þegar prestur
nokkur kom og bað mig
um fjárframlag. Ég hafði
farið að heiman þennan
morgun með aleiguna í vas-
anum, fjórar rúpíur. Þegar
hafði ég gefið fátæku fólki
þrjár. Eg ákvað að gefa
prestinum þá síðustu og
treysta Guði. Á meðan bað
ég: „Drottinn, ég á ekkert
eftir. Viltu vera svo góður
að gera eitthvað til að
hjálpa.“
Þessa sömu nótt kom til
mín maður og rétti mér
umslag um leið og hann
sagði: „Þetta er fyrir vinnu
þína.“
Þegar ég opnaði umslagið
sá ég að í þvi var há íjár-
hæð, fímmtíu rúpíur. Ég
fann að Guð hafði gefið
mér tákn um að halda
áfram vinnu minni.
Dag nokkurn hringdi ein
systranna i mig frá Agra í
Indlandi. Hún bað mig um
fimmtíu þúsund rúpíur til
að geta opnað heimili fyrir
munaðarlaus börn.
„Það er ekki hægt,“ sagði
ég. „Hvar ætti ég að fá því-
líka upphæð?“
Nokkrum mínútum síðar
hringdi síminn. í honum
var ritstjóri dagblaðs nokk-
urs. Hann sagði: „Yfirvöld
Filippseyja hafa ákveðið að
veita þér Magsaysay-verð-
launin. Það er bæði heiður
og peningaverðlaun.“
„Hversu miklir pening-
ar?“ spurði ég.
„Fimmtíu þúsund rúp-
íur,“ svaraði hann.
„Þá býst ég við að Guð
vilji að við opnum heimili
fyrir munaðarlaus börn i
Agra.“
Himnesk handleiðsla hef-
ur aldrei brugðist okkur.
Alltaf þegar okkur hefur
vantað peninga hafa
kraftaverkakenndir at-
burðir bjargað okkur.
Starf og köllun, einbeitni og trú móður Theresu hefur vakið verðskuld-
aða athygli.
9. TBL VI KAN 47