Vikan - 12.03.1987, Side 62

Maöur á hesti.
í skólanum. Og ég sem hélt alltaf
að ég væri svo sjálfstæð.“ Guðrún
hlær við. „Þetta var voðaleg til-
finning, að tilheyra engu lengur
og vera ein í útlandinu. Ég held
að það sé allt öðruvísi að koma
út í lífið eftir svona nám en hag-
nýtt nám. Þar gengur fólk yfirleitt
að einhverju vísu.“
- Svo ég vaði nú úr einu í ann-
að, hvernig gengur tveim lista-
mönnum að búa saman? Kemur
aldrei upp samkeppni eða öfund?
„Bara vel. Við gleðjumst yfir
velgengni hvors annars. Það geng-
ur líklega betur að vera tveir
listamenn hvor á sínu sviði eins
og við, frekar en tveir listamenn
á sama sviði. Honum finnst gef-
andi að sjá hvernig ég vinn og
mér hvernig hann vinnur. I raun
eru við að nota sömu aðferðirnar,
bara öðruvísi útfærðar. Mér finnst
erfiðast að aga sjálfa mig. Ég hef
stundum sagt við Robert að þetta
sé allt miklu léttara fyrir hann því
hann þurfi bara að fara eftir nót-
um sem búið er að skrifa fyrir
hann. Ég þurfi hins vegar að skrifa
mínar eigin nótur. Hann hefur þá
svarað því til að það sé þess erfið-
ara að gera eitthvað persónulegt
úr því. Og það er kjarni málsins
að geta gert eitthvað úr því sem
bærist með manni og ekki síst að
þora að taka ákvarðanir. Eflaust
er hann þarna einhvers staðar
djúpt innra með manni, smáöf-
undarbroddur. En þegar hann
kemur upp þá kemur það þannig
út að ég geri mér enga grein fyrir
þvi.
En talandi um öfund þá er at-
hyglisvert að fylgjast með því
hvernig fólk sýnir á sér hina hlið-
ina ef manni gengur vel. Það var
mikið sjokk fyrir tnig að fá verð-
launin á sínum líma. Það er
nefnilega erfitt að fara út úr lista-
akademíunni án þess að hafa
vakið einhverja athygli á náms-
tímanum. Þá er oft erfitt að vekja
athygli eftir á. Það er nefnilega
fylgst með nemendunum. Sam-
keppnin er svo gífurleg og það
getur oft verið erfitt að hafa lent
i úrvali. Eins var það meiri háttar
sjokk fyrir mig að upplifa við-
brögð fólks sem ég hélt að væri
vinir mínir þegar ég fékk afnot
af þessu húsi hérna, að ég tali nú
ekki um eftir að ég fékk starfs-
launin.“
Við létum talið lönd og leið í
smástund og fórum inn í stúdíóið
þar sem Robert var að aðstoða
Valdísi Ijcsmyndara við að koma
myndunum fyrir. Þær eru engin
smásmíði, myndirnar hennar
Guðrúnar, þrir til íjórir metrar á
breidd. Verkin eiga það sameigin-
legt að vera þróttmikil og áleitin
þó viðfangsefnin séu ólík.
Af hverju kallar þú myndirn-
ar ekkert?
„Mér finnst myndirnar alltaf
vera eitthvað meira en ein setning.
Það er of afmarkandi. Myndirnar
eru alltaf eitthvað ákvcðið fyrir
mér. Flestar mínar myndir eru
ennþá hugmyndafræðilegar."
Fæstu þá við það sem er að
gerast innra með þér hverju sinni?
„Svo að segja eingöngu; draum-
ar, persónugervingar á tilfinning-
um og svo framvegis. Ég mála til
að skilja alveg eins og fólk undir-
strikar og les aftur til að skilja
betur. Oft verð ég hissa á útkom-
unni“
Þú hefur verið að fást við
mjög ólíka hluti á tiltölulega stutt-
um tíma. Tekurðu alltaf svona
stór stökk?
„Ég reyni alltaf að ná fram
ákveðnum hughrifum. Oft tekur
hugmyndin og myndverkið af mér
völdin. Myndin verður bara
svona. Stift! Finnst þér þetta stift?
Það getur vel verið að svo sé.
Mér finnst stíft form alveg ókei.
Það þarf ekki alltaf að vera frjálst.
Það er frjálsræði að Ieyfa sér að
vinna lengi að sama hlutnum. Og
ég læt alltaf eftir mér að gera eitt-
hvað sem er nógu flókið eða tæpt,
annars er ekkert gaman. Maður
er alltaf að fást við materiliseringu
á hugmynd. Til þess verður maður
að nota liti og form. Litur út af
fyrir sig er ofsalega interessant,
sálarlega, stjarnfræðilega og bara
á svo margan hátt - eða þetta
alheimsmynstur, form, tökum til
dæmis þríhyrning, hvað hann er,
hverju hann tengist rúnir til
dæmis og krafturinn í áttunum,
hvaða áhrif hefur hann á um-
hverfið? Annars er þetta alltaf að
verða trúarlegra hjá mér. Núna
er ég að lesa Biblíuna og langar
til að mála bibliumyndir. Annars
er mesta meinlokan hjá lista-
mönnum að þeir eru alltaf að leita
að einhverjum stil sem þeir svo
oft vilja festast i.“
62 VIKAN 11. TBL