Vikan - 06.08.1987, Blaðsíða 26

menn aftur og fóru að ræða um knattspymu-
leikinn sem átti að fara fram daginn eftir. „Þetta
verður hörkuerfiður leikur,“ hafði Donni þjálf-
ari sagt um leið og hann krafðist þess að liðið
ynni. Helgina áður höfðu Hvatberar keppt við
efsta liðið í riðlinum, höfuðandstæðingana í
Gróttu, og lauk þeim leik með jafntefli. „Ef við
sigrum ekki þama fyrir vestan tekur enginn
mark á frammistöðu okkar um síðustu helgi,“
sagði Donni. „Olsurunum hefur ekki gengið
neitt sérlega vel upp á síðkastið og þeir eiga
eftir að verða grimmir."
Það var farið að nálgast miðnætti þegar Ól-
afsvík blasti við í hálfrökkrinu. Rútan stað-
næmdist á brekkubrún meðan menn köstuðu
af sér vatni framan í blábleikan kvöldroðann
en síðan var ekið beinustu leið til Gufuskála
þar sem liðið fékk að sofa i gömlu mötuneyti.
Á miðju gólfi stóð billjarðborð sem freistaði
leikmanna og það var ekki fyrr en við skipun
þjálfarans að þeir dröttuðust í svefnpokana um
klukkan tvö. Tunglið óð í skýjum.
Átta stunda svefn við opna glugga tryggði
það að Hvatberar vöknuðu endumærðir á þess-
um mikilvæga keppnisdegi. Ekið var til Ólafs-
víkur og snæddur staðgóður morgunverður:
hamborgarar, samlokur eða egg, en síðan hitt-
ust leikmenn á fundi þar sem farið var yfir
leikskipulag og liðsskipan. Það var greinilega
hugur í mönnum enda var markmiðið að vinna
leikinn og tryggja liðinu þar með annað sæti í
B-riðli fjórðu deildar. Meðan leikmenn klæddu
sig í bláar síðermatreyjur og hvítar, langar stutt-
buxur með bláum rassvösum (en það er
keppnisbúningur Hvatbera) stöppuðu þeir stál-
inu hver í annan með grimmilegum svipbrigð-
um, krepptum hnefum og stuttum ávörpum á
borð við: „Taka þessa kalla svo!“ „Þessir kall-
ar“ voru í næsta klefa og virtust alveg eins
staðráðnir og Hvatberamir í því að standa sig.
Loftið var lævi blandið.
Bai ist á
báóa bóga
Á slaginu sex mínútur yfir tvö blés dómarinn
koltvísýringi í silfurlitaða flautu sína svo úr
henni barst hið fegursta blístur. Hvatberar hófu
leikinn af krafti og sóttu stíft að marki andstæð-
inganna. Fyrirgjafir þeirra strönduðu hins vegar
hvað eftir annað á höfði risavaxins vamar-
manns í liði Ólafsvíkinga sem síðan beittu stöku
skyndisóknum. Þegar færi gafst áttu þeir meira
að segja skot í þverslá hjá Hvatbemm sem
kyngdu munnvatni en öskmðu síðan hver á
annan: „Passa þetta, strákar!"
Hvatberamir vom sterkari aðilinn í fyrri hálf-
leiknum og hvað eftir annað „skall hurð nærri
hælum“, eins og Bjami Felixson hefði lýst því
af sinni alkunnu orðheppni. Eftir langa mæðu
skoruðu Hvatberar loksins mark þannig að
varamennimir og þessir tveir á sjúkralista gátu
hætt í bili að öskra á dómarann og fagnað
þaðan sem þeir sátu i grasbrekku fyrir ofan
völlinn.
En leikurinn var langt í frá unninn. Ólafsvík-
ingar mættu tví- ef ekki þríefldir til seinni
hálfleiks og fyrstu tuttugu mínútumar heyrði
það til stórtíðinda ef Hvatberar komust yfir
miðju vallarins. Nokkur harka færðist í leikinn
þannig að dómarinn mátti hafa sig allan við
að flauta. Stundum flautaði hann líka falskt og
þá urðu leikmenn fúlir og létu það bitna á and-
stæðingunum sem þá urðu fúlir og þannig koll
af kolli.
Um miðjan seinni hálfleikinn gerðu Ólafsvík-
ingar gott mark. Þetta mark hafði legið í loftinu
nokkra hríð en það varð að veruleika þegar
fyrmefndur vamarmaður Ólsaranna arkaði í
sóknina og stangaði knöttinn inn eftir auka-
spymu utan af kanti. Bílflautur áhorfenda voru
þeyttar og lögreglan við hliðarlínuna lét síren-
umar á bílnum sínum ýlfra ámáttlega. Staðan
var 1-1. Það sem eftir lifði leiksins gerðu Hvat-
berar harða atlögu að marki Ólafsvíkinganna
en án árangurs. Leiknum lauk með jafntefli.
Hvomgt liðið hafði sýnt knattspymu á heims-
mælikvarða; þetta var fyrst og fremst dæmigerð-
ur fjórðu deildap baráttuleikur þar sem leikið
var stíft og hart. Utsendarar erlendra félagsliða,
sem höfðu hugsanlega fylgst með leiknum í því
augnamiði að uppgötva nýja stórstjömu, sneru
vonsviknir heim á leið.
Tvær árshátíðir
á ári
Hvatberar voru daufir í dálkinn eftir leikinn
„Kom mér á óvart hvað liðið gat“
- segir Donni, þjálfari Hvatbera
Jóhann Einar Jakobsson, þjálfari nýgræöing-
anna í Hvatberum.
Þjálfari Hvatbera er Jóhann Einar Jak-
obsson, borinn og barnfæddur Akureyring-
ur sem auk þjálfunarinnar starfar sem
rafvirki í Reykjavík. Jóhann, eða Donni,
eins og hann er yfirleitt kallaður, á að baki
markverðan feril sem knattspyrnumaður
fyrir norðan. Hann hóf að leika með ÍBA
árið 1972 en gekk svo yfir í KA þegar banda-
lag Akureyrarfélaganna klofnaði. Með KA
lék Donni í ein átta sumur, þar af fimm í
fyrstu deild, auk þess sem hann þjálfaði 4.
flokk félagsins eitt sumar. Síðan hann flutti
til Reykjavíkur 1983 hefur hann leikið með
víðfrægu old-boysliði Valsmanna.
„Þetta er búið að vera hreint út sagt frá-
bært sumar,“ segir Donni þegar hann er
spurður um tímabilið með Hvatberum. „Eg
hef haft mjög gaman af þessu. Mig hafði
lengi langað til að prófa eitthvað nýtt og
þegar forráðamenn Hvatberanna settu sig í
samband við mig virtist mér þetta kjörið
tækifæri til að taka að mér þjálfun án þess
að því fylgdi allt of mikil ábyrgð. Og ég sé
alls ekki eftir þessu. Bæði er að mannskapur-
inn er með eindæmum frábær og eins kom
það mér á óvart hvað liðið gat, sérstaklega
þegar líða fór á sumarið.“
Aðspurður um fjórðu deildina almennt
segir Donni að sér finnist hún merkilega
góð. „Að mínu mati hefðu sterk fjórðu
deildar lið í dag sómt sér vel í annarri deiid
fyrir 10 árum. Breiddin í fótboltanum hér á
landi hefur aukist, enda taka menn þetta
af meiri alvöru nú en áður fyrr. Metnaðar-
full fjórðu deildar lið æfa núna minnst
tvisvar til þrisvar sinnum í viku, enda er
árangurinn eftir því. Það eru líka leikmenn
innan um í þessum neðri deildum sem eru
vel boðlegir í fyrstu deild.“
Þegar talið berst að framtíð Hvatbera
vekur Donni athygli á þvísjað meginþorri
þeirra sé rétt rúmlega tvítugur. „Ef þessir
strákar halda saman næstu 5 til 6 árin er
öruggt að liðið staldrar ekki lengi við i neðri
deildunum. Hópurinn er það fjölmennur og
góður. Ég er sannfærður um að Hvatberar
eiga mikla framtíð fyrir sér,“ segir Donni
að lokum.
26 VIKAN 32. TBL