Vikan - 06.08.1987, Blaðsíða 52

Þeir höfðu vissulega fregnir að færa í seinni
kaffitímanum þennan dimma nóvemberdag:
Einhver forhertur bófi hafði rænt öllu spari-
fénu hennar Ingibjargar gömlu í Nesi.
Við höfðum allir búist við að þetta mundi
einhvern tíma koma fyrir. Og raunar var það
furðulegt að það skyídi ekki hafa gerst fyrr.
Ingibjörg bjó ein í kofa sínum þarna úti á
nesinu. Hún var eitthvað töluvert á áttræðis-
aldrinum en engu að síður enn vel hress og
furðu létt í spori. Hún hafði alltaf búið ein,
verið sívinnandi seint og snemma, ávallt glað-
lynd og góðgjörn og aldrei gert flugu mein.
Stundum var hún þó talin nokkuð tannhvöss
ef henni fannst ástæða til.
Allir vissu að gamla konan var álitin tölu-
vert loðin um lófana og hélt vel á sínu. Sumir
töldu hana níska. Hún gaf aldrei annað en
smápeninga, hvort sem um var að ræða til
trúboðs, Rauða krossins, flóttamannahjálpar
eða vegna náttúruhamfara. Hver og einn varð
að sjá um sig, það var bjargföst skoðun henn-
ar. Það hafði hún sjálf ávallt reynt að gera
eftir bestu getu.
Hún hafði enga trú á bönkum því að þar
hafði faðir hennar tapað þrjátíu þúsund krón-
um á árunum milli 1920 og 30 og það var
ekki lítið fé á þeim tímum. Allir vissu að hún
geymdi spariféð sitt heima. Ýmsir vöruðu
hana við því, töldu að margt gæti gerst fyrr
en varði - eldur gæti óvænt komið upp og
ræningjar og ruslaralýður væri sífellt á ferli.
Hún yrði að gera sér gíögga grein fyrir þessu.
Og nú hafði þetta einmitt gerst. Hún mátti
vissulega við því búast.
Hér skal því skotið inn að Ingibjörg í Nesi
var stundum nokkuð veik fyrir sterkara kyn-
inu og skyldi raunar engan undra það. Aldrei
kom þó fyrir að hún gæfi neinum alvarlega
undir fótinn - nei, það datt henni aldrei í
hug. En það var eins og hún breyttist á áber-
andi hátt í fasi og framkomu ef til hennar kom
einhver karlmaður sem henni geðjaðist vel að.
Svipurinn varð mildari, raddhreimurinn
breyttist og hún var fljót að hella á kaffikönn-
una. Frá þessu sögðu ýmsir, bæði vottar
Jehóva og þeir sem sáu um manntalið, ryk-
sugusölumenn og ungir aðstoðarprestar. Ekki
síst varð þeim tíðrætt um þetta - höfðu víða
orð á að hún væri einstaklega elskuleg og
gestrisin gömul kona, hefði mikinn áhuga á
andlegum málum, ljóðum og söngvum en
væri nokkuð fastheldin á fé sitt.
Hún sagði þeim félögum það sem hér fer á
eftir þegar þeir loksins hittu hana stundarkorn
um kvöldið:
„Það kom til mín myndarlegur maður með
brúna axlatösku og vildi selja mér alls konar
kristileg rit og bækur. Hún kvaðst hafa þakk-
að fyrir það þar sem hún ætti nóg af slíku
en síðan boðið honum inn eftir að hafa virt
hann nokkuð fyrir sér. Góðan kaffisopa skyldi
hann þó fá hjá henni.
Því næst drukku þau kaffið og áttu saman
ánægjulega stund. Augu hans voru dökk og
góðleg, bartar brúnir og maðurinn yfnleitt
mjög geðþekkur. Hann las fyrir hana kafla
úr einni bók sinni og síðan sungu þau saman
tvo sálma. ÞaðAtaLhann sem stakk upp á því.
Að svo búnu fór þessi myndarlegi maður
að segja henni frá því að hann þyrfti, einmitt
núna, á nokkrum peningum að halda - væri
raunar í verulegum íjárkröggum, svo að hann
segði henni hreinskilnislega hvernig á stæði.
Framtíð hans og fjölskyldunnar væri raunar
alveg í veði ef hann fengi ekki hjálp strax...
„Var nú ekki hugsanlegt," sagði hann, „að
hún gæti sýnt þá göfugmennsku að hjálpa
náunga sínum í neyð hans?“
En þá var Ingibjörg i Nesi fljót að slá á
aðra strengi. Hún las yfir honum þann lestur
sem henni einni var lagið. Ef hann væri hing-
að kominn til þess að hafa út úr henni peninga
þá skyldi hann tafarlaust snauta burt, hjá
henni væri ekkert að fá.
Þá varð rödd mannsins ákaflega mild og
jafnvel klökk og hann sagði að sér þætti mjög
leitt að hún skyldi ekki fást til að hjálpa hon-
um af frjálsum og fúsum vilja. Hún hefði
hlotið meiri þakkir og blessun fyrir það því
að nú yrði hann að taka peningana hennar
með valdi. Nú skyldi hún bara segja honum
tafarlaust hvar þeir væru.
En Ingibjörg gamla í Nesi var nú ekki alveg
á því að verða við slíkum kröfum og hófst
þá strax ljót sakamálasaga. Þorparinn byrjaði
á því að veita henni þungan kinnhest svo að
hún missti meðvitund um stund. Á meðan
notaði hann tækifærið og batt hana fasta við
bekkinn og borðið. En þegar hún vaknaði
aftur til meðvitundar og lét hann hafa það
óþvegið, eins og hann átti vissulega skilið, tók
hann handklæði og tróð því upp i hana svo
\
52 VIKAN 32 TBL