Vikan - 06.08.1987, Blaðsíða 13

Ölöf Þorsteinsdóttir:
Tíminn, mælistika
eilíföarinnar!
Ólöf Þorsteinsdóttir, skrif- veturna og nota skammdegið Ef ég tek sjálfa mig og set
stofumær og íjallahind, til slíkra myrkraverka. Sumr- inn í munstur dagsins þá
fórnaði höndum þegar hún in ætti maður að nota til að hentar mér best að vinna í
var beðin um að segja frá „tölta um tún og engi“; rækta bítið á morgnana. Þetta á
samskiptum sínum við tím- garðinnsinn, líkamaogsál. ekki sist við ef viðfangsefnin
ann. Eftir augnabliks
umhugsun féllst hún þó á
það. „Þegar ég var barn var
timinn eitthvað svo skelfilega
lengi að liða. Maður var alltaf
að bíða eftir einhverju án þess
að vita í raun hvað það var.
Nú, þegar árunum fjölgar, er
eins og tímahjólið snúist
hraðar og hraðar. Guð má
vita hvernig það endar. Trú-
lega hægir það á sér aftur
þegar æviárunum tekur að
fækka.“ Ólöf dreypir á kon-
íakinu og heldur áfram:
„Tíminn hefur breytilegt gildi
í mínum huga og fepeftir veð-
urfari og árstíðum. Aður fyrr,
þegar ég var í sveit þar sem
lifsbjörgin er háð veðurguð-
unum, fann ég glöggt fyrir
þessu. Það mátti einu gilda
hvað klukkan sló þegar hey-
skapurinn var annars vegar
og svefntíminn því oft á tíð-
um naumur. Hér á mölinni
er þessu á annan veg farið.
Vetur og sumar skipta minna
máli þrátt fyrir að veðurfarið
hafi óneitanlega áhrif á sál-
arkirnuna í manni. Þegar
veðrið er gott fæ ég ævinlega
á tilfinninguna að ég sé að
missa af einhverju komist ég
ekki út fyrir dyr. Ef ég hefði
tilveruna í hendi mér vildi ég
sökkva mér i brauðstritið á
eru flókin og krefjast ná-
kvæmra vinnubragða. Mér er
lítið um stimpilklukkuna geE
ið og fellur mínútumæting illa
í geð. Hins vegar þarf ég að
hafa klukkuna hangandi yfir
hausamótunum á mér til að
minna mig á hvað tímanum
líður. Þetta vinnufyrirkomu-
lag hentar mér best nú á síðari
árum. Ef til vill er tímaskynj-
unin í meira jafnvægi og
stressið, sem fylgir því að vera
með allt á síðustu stundu, er
horfið. Sjálfstæði og lipur
skipulagning á tímanum
dregur alveg ótrúlega úr allri
spennu. í mínum augum er
því óskipulag og leti sá vegsti
tímaþjófur sem ég hef kynnst
um dagana. Hversu hratt
tíminn liður fer eftir sálar-
ástandi, vinnuálagi og fólkinu
sem er í kringum mig.“
Ólöf situr sallaróleg og
yfirveguð þrátt fyrir að þetta
séu stolnar stundir sem fljúga
frá okkur. Hún er að leggja
upp í ævintýri inn í Jökul-
heima og ætti með réttu að
vera að taka til ferðafötin.
Hún hefur ekki í hyggju að
sitja af sér ferðina þó svo að
það sé föstudagur og þvottur-
inn bíði óhreyfður í körfunni.
Ef til vill tekst henni að finna
framandi tímasvið, komin
upp á Vatnajökul. Hver veit?
Við óskuðum henni góðrar
ferðar og kvöddum enda sólin
sigin í mar og dagurinn úti.
32. TBL VIKAN 13