Vikan - 06.08.1987, Blaðsíða 62

Faöir Schnuettgen og systir Nilza reyna aö losa fiskimenn af báðum kynjum viö blinda forlagatrú.
hann og heldur bænasamkomur. Kunz trúir
því að samræður hafi grundvallarþýðingu.
Öfugt við trúboðana áður fyrr, sem komu til
að „snúa fólki, láta það víkja frá villu síns
vegar", trúir svissness-kanadíski klerkurinn
því að hlutverk hans sé ekki það að flytja
mönnum sannleikann að utan „heldur opna
augu þeirra fyrir dásemdum lífsins sem þeir
lifa, að uppgötva þau verðmæti sem felast
einmitt þar“.
Meðal þessara verðmæta, og ef til vill þau
mestu, er samstaða þeirra. Eitt sinn lá við að
nautgripir auðugs bónda í nágrenninu træðu
niður baunagarð bónda eins. Sjálfboðaliðar
voru útnefndir til þess að standa vakt í þrett-
án daga og nætur þar til hættan var liðin hjá.
Ýmislegt annað, sem styrkir samstöðuna, er
rætt og örvað á bænasamkomum. Sem dæmi
má nefna þá ákvörðun þrettán ára stúlku að
taka að sér skólahald eftir að síðasti kennar-
inn hætti (það er enginn opinber skóli í
þorpinu). „Þeir eiga sjálfir frumkvæðið," seg-
ir Alfredinho stoltur. „Ég get farið burt núna.
Ég veit að starfinu yrði haldið áfram."
Trúboð við ströndina
Hópur fiskimanna sat á barnum að loknu
erfiði dagsins og hlustaði gjörsamlega áhuga-
laus á tillögur stæðilegs Þjóðverja. Hann hafði
komið æðandi inn til þess að segja þeim að
hann hefði rætt málin við eiganda bátanna
og snaranna: frá og með þessari stundu keypti
hann einn veiði þeirra á lægra verði en áður
og hann kærði sig ekki um neinn fiskimann
sem var í stéttarfélagi.
Þjóðverjinn er þýski presturinn Alfred
Schnuettgen. Enginn í hópnum vissi að hann
var prestlærður. Hann hafði lært að beita
fiskimennina slíkum „ógnaraðferðum" eftir
að hafa um árabil fyllst gremju og vonbrigð-
um þegar hann reyndi að ræða við þá. Hann
klykkti út með því að segja: „Skammist þið
ykkar ekki? Hingað kemur einhver gaur og
reynir að svindla á ykkur með svona tilboði
og þið fallist á það. Er engin karlmennska í
ykkur?“ Aðferð Schnuettgens heppnaðist. Nú
eiga fiskimennirnir tvö lítil samvinnufélög sem
eiga fiskibáta, verslun og frystibíl og lifa við
nokkurt öryggi. Nýlega eyðilagði flóð bátana
og lagði verslunina í rúst. Presturinn kom
ekki að fyrr en næsta morgun. Formaður sam-
vinnufélagsins stjórnaði björgunarsveit sem
reyndi að bjarga öllu sern bjargað varð. „Vilj-
ið þið byrja upp á nýtt?“ spurði presturinn.
„Heyrðu rnig, faðir góður. Ef hugrekki þitt
er þrotið skaltu bara fara og láta okkur um
þetta eina.“
Á sömu strönd starfar systir Nilza Monte-
negro. í 35 ár hafði hún kennt og lifað
notalegu lífi í klaustri. Hún átti í miklum erfið-
leikum með að ávinna sér traust kvennanna
sem leita að kröbbum og öðrum skeifiski í
fenjunum fjölskyldum sínum til viðurværis.
Til þess að henni yrði boðið að koma urn
borð í einn af bátunum og vinna með konun-
um varð hún að taka upp háttalag sem í
fyrstu hneykslaði bæjarbúa en reyndist skipta
sköpum í að vinna traust þeirra. Dag einn
gekk hún til dæmis að kofa tannlausrar vænd-
iskonu sem gekk með fimmta ófeðraða barn
sitt. Þegar nunnan sá óhreint rúmið, sem stóð
á múrsteinum, gat hún ekki orða bundist:
„Tekurðu á móti viðskiptavinum þínum á
þessurn óþverra?" Konunni til mikillar skelf-
ingar sá nunnan sjálf unt að þrífa kofann og
lánaði henni peninga til þess að kaupa nýtt
rúm. Hún bauð forvitnum vegfarendum að
koma inn á sitt eigið heimili sem líka var
kofi en mun hreinni. Hún gaf þeim kaffi og
ávaxtasafa og með því athugasemdir varðandi
það sem hún taldi vera trúboðsstarf.
Nú er Nilza einn bæjarbúa. Hún segir trú
sína vera í stuttu máli þessa: „Trúboðsstarf
felst í því að lifa með meðbræðrum sínum og
þjóna þeim.“ Hún telur fráleitt að boða fagn-
aðarerindið án þess að reyna jafnframt að
efla einstaklinginn. „Hvernig get ég kennt
manni sent bundinn er af forlagatrú eða er
sér ekki meðvitandi um sína eigin mannlegu
reisn, skapaða í Guðs ntynd?"
62 VIKAN 32. TBL