Vikan - 06.08.1987, Blaðsíða 61

SafTirio gagnrýnir hefðbundið trúboðsstarf
sem felst í því að kenna „lestur, skrift, hrein-
læti, saumaskap og svo framvegis til þess að
koma trúarboðskapnum áleiðis“. Og hann
bætir við: „Ég ætla ekki að koma til indíán-
anna og segja við þá að Guð ætlist til þess
að við margföldumst og uppfyllum jörðina.
Sú hugmynd verður að vera fyrir hendi í
þeirra eigin menningu, lifa í goðsögnum
þeirra. Ég reyni aðeins að finna þeirra eigin
orð.“
Saffirio telur ekki rétt að kveða niður svo-
kallaða villimennsku, eins og þegar konur
reyna að éyða fóstri þegar eiginmenn þeirra
hafa misboðið þeim illa eða þegar enginn
finnst faðirinn til að bera ábyrgð á barninu.
„Við eigum ekki að vera að troða okkar eigin
siðalögmálum upp á aðra sem búa við annars
konar menningu. Samkvæmt siðum yano-
mani-indíána getur föðurlaust barn ekki orðið
sannur yanpmani. Þetta er menningarsöguleg
staðreynd. í stað þess höfðar Saffirio til þess
hve yanomani-mönnum hefur fækkað og
hvetur þá til að leggja fóstureyðingar af vegna
þess. Hann veit að yanomani-menn vilja ekk-
ert frekar en ættflokkurinn lifi lengi og lifi
góðu lífi með sæmd.
Trúboðsstarf fer ekki eingöngu fram í frum-
skógum Brasilíu. Á þurru svæðunum norð-
austan til í landinu og við strönd Atlants-
hafsins lifir fólk og deyr eins eitt síns liðs og
varnarlaust og indíánarnir. Nýju trúboðarnir
reyna einnig að ná til þessa fólks. Einn þeirra
er Alfred Kunz sem sjaldan sefur heila nótt
án þess að þurfa að rísa upp úr ’dýnulausu
rúmi sínu til þess að „frelsa fanga“. „Éangarn-
ir“ eru eðlur sem detta ofan úr loftinu í litla
15 fermetra kofanum hans niður í plastföturn-
ar sem í er bauna- og maísforðinn sem hann
lifir á milli uppskera. Ef birgðirnar ganga til
þurrðar áður en veturinn kemur getur „Al-
fredinho", eins og íbúar þorpsins Barra do
Vento kalla hann, leitað til þeirra og þeir
deila með honum mat sínum.
Fyrir utan föturnar með matarbirgðunum
eru í kofa Alfredinhos fábrotinn bekkur, tvö
hengirúm og bronskross, minjagripur frá því
hann var vígður fyrir 25 árum. Hann er 57
ára gamall, fæddur í Sviss en er kanadískur
ríkisborgari. Eftir að hann slapp úr útrýming-
arbúðum nasista í Austurriki lærði hann til
prests. Síðustu þrjú árin hefur hann verið trú-
boði í Barra do Vento og þrjátíu öðrum litlum
þorpum vítt og breitt um hrjóstrugan og ber-
angurslegan Santo Domingo-fjallgarðinn.
Áður hafði hann verið prestur meðal vændis-
kvenna í borginni Cateus. Hann er hvítskeggj-
aður, hokinn og aðeins 155 cm á hæð. Hann
vinnur fyrir sér eins og aðrir með því að rækta
tveggja hektara landskikann sinn. Meðal dag-
legra starfa hans er að ganga tveggja kílómetra
leið til þess að þvo fátækleg föt sín, bera vatns-
fötuna til baka eða reika um og safna eldiviði
til að geta eldað sínar daglegu baunir með
kornbrauðinu. Hann elur nokkrar geitur til
þess að geta selt þær þegar erfiðir tímar renna
upp milli uppskera.
Við hliðina á kofa Alfredinhos er annað
álíka fátæklegt hreysi með leirveggjum og
moldargólfi. Á því er skilti sem á stendur:
„Bæna- og mannréttindahús". Þar messar
Trúboöinn og indíánarnir deila kjörum. Hvers vegna skyldum við leggja dóm á aðrar þjóðir út
frá okkar eigin siðalögmálum?
32 TBL VI KAN 61